Midden in de oceaan creëert een visionair een soort eiland waarop de wetenschappelijke vooruitgang zich verder moet uitstrekken. Als je de omgeving betreedt die wordt aangedreven door krachtige machines, zal je versteld staan ​​van de grote beelden en hoge vlaggen boven de prachtig gedecoreerde kamers badend in geïsoleerd kunstlicht.

Als je ooit Bioshock hebt gespeeld, met name het origineel en Infinite, zul je je de eerste keer herinneren dat je aan de instelling werd voorgesteld. Of het nu de verbluffende utopie onder water van Rapture is, of de prachtige vliegende stad Columbia, de aanblik van zulke unieke en adembenemende plekken zette de radertjes meteen aan het werk in de hoofden van elke speler. Vooral tijdens het spelen vroeg ik me af wat er met de bewoners was gebeurd en hoe het zo mis was gegaan.

Close to the Sun zal onvermijdelijk vergelijkingen maken met de briljante serie van Irrational Games, niet in de laatste plaats vanwege de steampunk-technologie en Art Deco-stijl uit de jaren dertig, maar ook vanwege het thema wetenschap en de gevolgen van te ver gaan. In tegenstelling tot Bioshock is er geen gevecht, maar er zijn zeker bedreigingen die de hallen en laboratoria van de Helios besluipen.

Het is 1897 en Nicola Tesla’s ontdekking van elektriciteit is een beetje ver gegaan, met zijn uitvindingen schijnbaar maakt hem de ultieme kracht in de wereld. Tesla bouwde de Helios en nodigde de grootste geesten ter wereld uit voor deze utopie van onderzoek en uitvinding, die helaas een paar problemen had.

Als journaliste Rose Archer heb je een brief ontvangen van je zus Ada. Ze vraagt ​​om je hulp en smeekt dat je naar de Helios komt om haar te vinden. Wanneer je geautomatiseerde boot echter zijn bestemming bereikt, verbergt de aanblik van ruwe zeeën en donkere wolken bijna het kolossale silhouet van de Helios, donker geworden door een onbekende oorzaak. Het is een indrukwekkend gezicht, vandaar dat ik eerder de opening van Bioshock heb genoemd, en als je eenmaal binnen bent en de deur achter je sluit, het woord “quarantaine” onthuld geschilderd in een onheilspellend rode kleur aan de andere kant van de deur, realiseer je je dat je hebt een slechte tijd.

Het moet gezegd worden dat Storm In A Teacup weet hoe sfeer te bouwen. Het geheel van de eerste twee hoofdstukken is een masterclass in het opbouwen van spanning door zowel geluid als beeld, evenals het creëren van een wereld die echt je nieuwsgierigheid prikkelt. Er zijn hints van Tesla’s groeiende waanzin en paranoia met betrekking tot zijn rivaliteit met Thomas Edison, en niet te vergeten enkele nogal grimmige scènes aan boord van deze anders ogenschijnlijk verlaten utopie, en het levert allemaal een indrukwekkend begin op van dit exploratie-horrorspel.

Er zijn in wezen twee kanten aan deze game, maar helaas is er eentje saai en repetitief, waardoor het geweldige werk dat is gedaan om de sfeer op te bouwen snel wordt ongedaan gemaakt. De beste kant is wanneer je je tijd doorbrengt met het verkennen van de Helios, in eerste persoon rondloopt en aanwijzingen vindt over de gebeurtenissen die plaatsvonden voordat je aankwam. Je vindt brieven, kranten en mysterieuze aantekeningen die allemaal helpen de lege plekken in het verhaal in te vullen. Tijdens deze partijen combineren de muziek en het omgevingsgeluid je, zelfs als je denkt dat je veilig bent. De visuals en art direction zorgen ervoor dat je aandacht wordt gevestigd op belangrijke items of points of interest, terwijl de stemmen van Ada en een andere overlevende, Aubrey, helpen om het verhaal te laten stromen terwijl ze je in de goede richting wijzen via radio.

Maar al dat werk van atmosfeer en kwaliteit valt vaak naar beneden als er gevaar op je afkomt. De art direction trekt niet langer subtiel je aandacht naar je doelen en je zult vaak merken dat je doodlopende wegen tegenkomt of gewoon niet weet waar je naartoe moet gaan, en wanneer je onvermijdelijk betrapt wordt, ben je gedwongen om niet te overslaan te kijken scènes van je langdurige moord. De game probeert wel dingen te variëren, verschillende achtervolgers en andere gevaren te introduceren, maar het wordt gewoon voorspelbaar en ik begon al snel mijn interesse te verliezen wanneer een andere achtervolgingsscène begon. Als je eenmaal een achtervolging hebt gezien, heb je ze min of meer allemaal gezien.