Er is een absoluut bloedbad bij het kijken naar een nietsvermoedende soldaat die het brein van zijn partner recht voor hem laat exploderen, waardoor hij verbluft en geschokt achterblijft totdat zijn eigen kogel arriveert. Dat is waar we beginnen met Sniper Ghost Warrior Contracts.

Ik ben niet zo bekend met de Sniper Ghost Warrior-serie. Ik heb veel vergelijkbare games gespeeld, zelfs de franchise die de meeste zou vergelijken met deze. Het verlangen naar wat first-person shooter-actie en stealth-gameplay lokte me echter in voor een aantal plekken van opwinding in een anders trage en desolate ervaring.

De game begint met een flinke tutorial, waarbij de algemene moderne FPS-bedieningselementen worden weggegooid en vooral wordt besproken hoe je goed kunt richten terwijl je instrueert over het juiste gebruik van wapens en munitie. Dit openingsgebied houdt de hand van de speler niet vast, maar laat de onervaren sluipschutter op zijn gemak doelen schieten, terwijl hij een gevoel krijgt voor de kunst van het snipen en hoe het weer en verschillende soorten kogels elke opname zullen beïnvloeden. Mijn enige klacht hier was dat ik wat meer informatie had kunnen gebruiken over de legenda van de kaart en de verschillende symbolen, omdat het moeilijk te lezen is en over het richten van pictogrammen op vijanden. Allemaal gemakkelijk genoeg om erachter te komen wat er is, maar het betekende dat mijn eerste paar uren me meer in de war brachten tijdens het navigeren.

Er zijn vijf grote kaarten die allemaal losjes verbonden zijn in het land van Siberië, waar de speler zal jagen. Snel reizen is iets in Contracten, maar wees voorbereid om nog steeds heel veel backtracking te doen. De gebieden zijn groot, maar niet teveel, waardoor een geschikte speeltuin ontstaat waarmee deze contracten en nevendoelstellingen in verschillende volgorde kunnen worden aangepakt.

Deze verandering in de kaarten en het missiesysteem verandert de structuur in vergelijking met de oude spellen, van wat mij is verteld, en kan anders aanvoelen voor fans op de lange termijn, maar is meer bevrijdend dan een lineair verhaal. Het gebrek hieraan is dat het moeilijk kan zijn om erachter te komen waar ik naartoe moet, want hoewel de operatiegebieden duidelijk gemarkeerd zijn, waren er momenten dat een klein item dat ik nodig had mij zou ontgaan, waardoor ik mijn tijd zou verspillen. Ik dacht ook dat de omgevingen nog een paar objecten, details nodig hadden, omdat er niets voelde dat leefde, maar meer als een militaire simulatie.

Er was een uitstekend gevoel van vrijheid dat ontstond door dingen op deze manier op te zetten, waardoor ik elke groep soldaten of basis vanuit meerdere richtingen kon benaderen. Ik zou achterin kunnen sluipen en het risico lopen door de camera’s te worden opgemerkt, me langzaam door het mijnenveld wagen en worden gedood met één misstap, of proberen een weg te vinden in de buurt van de berg en af ​​te slaan tegen de andere scherpschutters die de omtrek bewaken. Een beetje aan de muur hangen en fantasierijk springen bracht me op plaatsen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het kon bereiken. Het was leuk om een ​​spel te spelen dat me een beetje creatiever maakte en me beloonde met geweld. De gameplay is op veel manieren traag, maar de opbouw en uitvoering van die paar perfecte opnames is voortreffelijk. Ik heb het tijdens het spelen niet te veel gezien, maar toen de kogels een vijand uit elkaar haalden, was het een beetje spannend en maakte het wachten de moeite waard.

De moordenaar met geweren hanteert tal van hulpmiddelen om rampspoed te veroorzaken. Hij is in staat om een ​​heel gebied uit te schakelen met de basis startwapens, maar er zijn ook een hele reeks coole gadgets om kleverige situaties aan te kunnen. Een ervaren krijger zou gemakkelijk het hele spel kunnen doorstaan ​​zonder het grootste deel van deze items te gebruiken, maar een torentje om te helpen met multi-shot moorden en lokvogels voor afleiding is te lief om te laten liggen.

Spelers kunnen hun uitrusting aanpassen aan hun stijl aan het begin van elke missie en er zijn hulpstukken om te kopen voor de wapens. CI Games noemt hun serie tactische FPS-ervaringen voor één speler, en dat klopt. Een plan en een snelle strategie zullen enorm helpen, gevechten van dichtbij moeten in de meeste gevallen worden vermeden en de speler zal in een paar schoten sterven, zelfs met het verbeterde pantser. Upgrades zijn ook aanwezig, wat zorgt voor een beetje meer veerkracht, beter uithoudingsvermogen, de mogelijkheid om zich beter te verbergen in bepaalde terreinen, en meer, maar veel van deze zijn gebaseerd op het geavanceerde pak en masker van het personage.

Het verhaal van Sniper Ghost Warrior Contracts gaat over een gehuurd pistool dat een gespecialiseerd technisch masker ontvangt en de naam Seeker aantrekt, terwijl hij antwoordt aan zijn baas, Handler, en Siberia verstoort om vrij te doden om redenen die in veel financieel en politiek jargon worden uitgelegd. Het is niets boeiend, maar zoals Hitman bewees, hoef ik het verhaal niet te volgen zolang ze me vertellen dat de doelen slechte mensen zijn en me een goede gameplay geven.

De presentatie zelf is prima, maar ontbreekt, met enkele schermen en menu’s tussen missies die er vervaagd en saai uitzien – niet helemaal de frisse, schone, chique uitstraling waar ze naar op zoek waren. Uiteindelijk heb ik veel last van de gamma-instelling. De weerseffecten zijn goed, en die, samen met solide verlichting, werken om sommige grafische bits te verbergen die niet zo goed zijn. Ik heb het gevoel dat de meeste mensen van de bewegingsonscherpte af willen zijn. Opsommingstekens laten behoorlijk wat rommel achter, dus de slow-motioncamera en het solide uiterlijk zijn belangrijk. Wat betreft de geluiden en muziek, ze schoppen voldoende in sommige van de gespannen momenten, maar er waren zo vaak dat ik vergat dat de game een soundtrack had.

Grafische problemen en pop-ins waren helaas niet de enige problemen die ik tegenkwam. Mijn karakter zat vast aan een paar dingen en had een moment waarop hij niet zou stoppen met rennen, hoewel mijn stamina-bar leeg was en ik op de knop drukte om te stoppen. De AI is helemaal niet slecht, ze verrasten me door een paar keer te flankeren, maar ze komen ook vast te zitten op tafels of reageren niet op harde geluiden vlak naast hen, zoals een exploderend hoofd. Een paar soldaten teleporteerden ook rond en ik vergezelde hen een keer door een muur glitchend. Door voorover te leunen viel ik een paar keer door de vloer en na één incident verdwenen de schaduwen een tijdje in mijn spel. De game stottert een beetje, puffend op bepaalde moorden, maar het meeste was voordat de day one patch werd gedownload.

Dat gezegd hebbende, het spel bood nog steeds genoeg plezier dat ik het grootste deel van het slechte voor de eerste twee niveaus over het hoofd zag, maar toen het opdook, werd het steeds moeilijker om voorbij te kijken. Ik wou dat de stealth een sterker facet van het spel was, maar het geweer maakte het goed. Er is gewoon iets met het schot, niet de missie of de voortgang, maar mezelf uitdagen met verder weg doelen en een nog groter gebied binnendringen, dat hield me aan de gang. Met wat oefening en veel geduld voel ik me soms een echte badass. Win of verlies, ik ben dol op deze sluipschutterduels. Het kan een tijdje duren voordat ik terugkom bij Contracts, maar ik denk dat veel anderen het ook leuk zullen vinden om Siberië over te nemen.