Review: Life is Strange 2: Episode 5 – Wolves

Het is alweer een tijd geleden sinds de explosieve gebeurtenissen van Haven Point, en zelfs langer sinds de reis van Sean en Daniel Diaz voor het eerst in Seattle begon, maar het einde van Life Is Strange 2 is eindelijk aangebroken en daarmee een bevredigende conclusie voor het tumultueuze en emotionele verhaal we zijn tot nu toe getuige geweest. Aflevering 5 verlaat de malle schurken en clichés van aflevering 4 en brengt ons opnieuw in contact met wat Life is Strange 2 het beste doet werken: genuanceerde personages, diepe relaties en een verhaal dat niet bang is om de lelijke kant van het huidige Amerika te laten zien en toch veel te besteden van tijd om de schoonheid te ontdekken die eronder ligt.

https://www.youtube.com/watch?v=nca11HmNXq4

Het maakt niet uit wat voor soort relatie je tot nu toe hebt opgebouwd tussen Sean en Daniel, het spel begint met de twee kamperen onder de sterren in Arizona, waarin Sean tegen Daniel zegt: “Ik hou van je, wat er ook gebeurt, oké? ” Deze scène illustreert een aanzienlijke sterkte van de serie die is doorgevoerd in aflevering 1 – hoewel je Seans keuzes en moraliteit en de impact die op zijn kleine broertje heeft kan leiden, zal geen enkele keuze die je maakt de liefde die ze voor elkaar hebben veranderen. Zelfs een lage moraal Sean met een voorliefde voor stelen die zweert als een zeeman zal nog steeds van Daniel houden en hem koste wat kost beschermen. De geweldige uitvoeringen van elk van de broers blijven hun verbinding geloofwaardig maken en hun broederlijke genegenheid voelbaar tastbaar.

Sean’s spot-on karakterisering maakt hem een ​​fantastische leiding om de schoonheid te begrijpen in de karakters die je tegenkomt, de pijn in de gemene omstandigheden waarin hij zich zo vaak bevindt en de overweldigende aanbidding die hij voor zijn broer heeft. Je houdt van Daniel omdat Sean dat doet, doe je best om je vervreemde moeder te vertrouwen omdat Sean dat doet, en voel voelbare terreur in het gezicht van het ergste van Amerika omdat Sean dat doet. Zijn zelfgevoel blijft inherent aan elke versie van zijn karakter en dat is van vitaal belang voor je vermogen om je in te leven in hem. Wat betreft de impact die je kunt hebben, de persoonlijkheid van Daniel kan veranderen, afhankelijk van hoe je hem hebt behandeld en de keuzes die je in eerdere afleveringen hebt gemaakt. Hij zal de moraliteit hebben verhoogd of verlaagd, en die eigenschap zal de manier waarop hij in de dramatische laatste momenten van de serie handelt drastisch veranderen.

De opname van de moeder van Sean en Daniel wordt dieper en met meer nuance onderzocht dan in aflevering 4, waar haar uiterlijk werd overschaduwd door de tonaal inconsistente plot. De lagen van haar karakter en voorkeur voor isolatie worden slim weerspiegeld door de eerste grote locatie die je in aflevering 5 ontdekt, genaamd Away, een gemeenschap van mensen die de samenleving hebben geschuwd voor een zelfvoorzienend leven in de woestijn. Je ontmoet een homopaar van middelbare leeftijd wiens homofobie van de familie hen naar een rustiger leven buiten de stad heeft gedreven, een bekend gezicht uit de eerste Life is Strange die de kans krijgt om de groei te laten zien waartoe ze in de vorige serie in staat waren, en Diego en Carla.

Het laatste voorbeeld in het bijzonder is een bewijs van een ander van Life is Strange 2’s grootste sterke punten: zijn bereidheid om ingewikkelde vragen te stellen, gemarginaliseerde stemmen te versterken en proberen het ingewikkelde sociopolitieke klimaat van het huidige Amerika te verkennen. Deze moeilijke onderneming wordt niet altijd feilloos uitgevoerd, en sommige van de meer extreme voorstellingen van xenofobe Amerikanen kunnen een beetje op de neus afkomen. Maar de grotere thema’s van politiek, racisme en verschillende perspectieven als gevolg van etniciteit en privileges zijn effectief vanwege de nuance en geloofwaardigheid achter de personages van Episode 5. Daarom zijn het de stillere momenten die de thema’s het meest effectief opleveren, zoals wanneer de gebroeders Diaz aan de Mexicaanse grens aankomen en Daniel vraagt ​​of er ook een torenhoge grensmuur is tussen Amerika en Canada. Of wanneer een bijzonder gespannen moment in het spel wordt verbroken door Sean die Carla en Diego ontmoet, die Sean volledig in het Spaans ontmoeten en uitleggen waarom ze zo wanhopig zijn om Mexico te ontvluchten om hun kind een beter leven te geven.

Sommige interacties in aflevering 5 blijven echter iets te moeilijk om door te slikken. Een heel kamp van sociale outcasts die besluiten dat ze niet worden gefaseerd door een 10-jarige met superkrachten is onwaarschijnlijk en soms lijken intelligente personages inconsistente beoordelingsfouten of logica te hebben. Dat gezegd hebbende, het negeren van de sociale impact van Daniel’s krachten laat het complot vooruitgaan zonder platgetreden terrein te belagen, wat de focus weergeeft op de personages wiens verhalen vaak een herkenbaar beeld schetsen van de poging van mensen om goed te doen door anderen zoals ze goed doen door zich.

De impact van de interactiviteit van aflevering 5 valt ook op sommige plaatsen vlak. Ondanks een aantal hartverscheurende gebeurtenissen laat in het spel, is het gebruik van Daniel’s krachten niet zoveel als een mechanic. Hoewel ontzagwekkend om te zien in een filmpje, is er weinig gewicht achter het daadwerkelijk gebruiken ervan. Je wijst meestal op heel duidelijk gemarkeerde interactables en kijkt hoe Daniel zijn macht op hen ontketent. Behalve een gedeelte met enkele variabele keuzes laat in het spel, is dit bijna altijd te simplistisch, zoals het geval was in eerdere afleveringen, waardoor het gebruik van Daniel’s krachten minder spannend voelt dan zou moeten, zelfs op de emotioneel geladen laatste momenten.

De meerdere eindes van de serie zijn aanzienlijk verschillend en weerspiegelden grotendeels hoe ik in beide playthroughs met Daniel had omgegaan. Beide eindes die ik bereikte waren echt bevredigend op hun eigen manier, en in het geval van mijn hoofdspel, hartverscheurend triest. Er zijn geen gemakkelijke antwoorden die geschikt lijken, maar er is positiviteit te vinden in elke mogelijke conclusie. Het is ontmoedigend om te beseffen dat het onwaarschijnlijk is dat er een puur gelukkig einde is voor de gebroeders Diaz, maar het werkt om de thematische onderstromen van het leven te verstevigen is het verhaal van de game: de onrustige toestand van het huidige sociopolitieke klimaat, identiteit, broederschap, en wat het betekent om Amerikaans te zijn.