Review: The Last of Us: Part 2

The Last of Us: Part 2 is een uniek meesterwerk van Naughty Dog die het vertellen van verhalen in videogames naar nieuwe hoogte brengt.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik sommige dingen in The Last of Us: Part 2 nog nooit eerder in een game heb gezien. Ik weet zelfs niet zeker of ik ze ergens heb gezien. De wreedheid, wanhoop en duisternis van de menselijke ziel wordt door iedereen bevestigd om te zien in pixel-perfect formaat, en in absolute waarheid zal het voor sommigen te veel zijn om te nemen. Ik zal het verhaal niet spoilen, maar ik zal wel zeggen dat ik me nog nooit zo in conflict heb gevoeld over iets dat een game me heeft laten zien, of me heeft gevraagd te doen. Ik drukte op knoppen terwijl ik niet op knoppen wilde drukken, en er zijn meerdere momenten die me wanhopig achterlieten, smekend om iets anders dan dat te gebeuren, maar het gebeurt.

Wat Naughty Dog hier heeft bereikt, is revolutionair. Zoals alle sequels, verbetert het zichzelf op het gebied van gameplay, maar in tegenstelling tot vele andere, neemt het risico’s – risico’s die meestal lonen. The Last of Us: Part 2 herinnerde me eraan dat een medium als games niet wordt beperkt door een “echte” camera, en overal kan gaan en alles kan laten zien, dit spel bewijst dat we alles kunnen doen in een game, we worden nergens door beperkt anders dan verbeelding.

The Last of Us: Part 2 belicht veel gecompliceerde en moeilijke facetten van de mensheid – een reis die empathie, woede en hoe we worden gedefinieerd door de mensen om ons heen aanpakt. Deze filosofische overwegingen kunnen ongemakkelijk zijn om mee te worstelen, maar Naughty Dog brengt ze over met zorgvuldige nuance en onwankelbare emotie, en creëert een verhalend meesterwerk met een unieke kracht die maar weinig games ooit hebben bereikt.

Het verhaal begint met een gesprek over hoe de eerste game eindigde – over wat Joel deed in het Firefly-ziekenhuis en de leugen die hij Ellie erover vertelde. Die uitwisseling legt de basis voor de huidige staat van hun gecompliceerde relatie, die spelers tijdens het verhaal nog dieper gaan begrijpen. Ellie en Joel zitten vast in een kampement in Jackson, Wyoming, en proberen de gevolgen van hun eerdere acties het hoofd te bieden, en de wereld blijft lijden onder de chaos van de infectie die de mensheid heeft veranderd en de beschaving heeft verwoest.

The Last of Us: Part 2 wordt bepaald door zijn verhaal bij elke draai, en Naughty Dog weeft meesterlijk zijn thema’s op elk niveau. Het toont het rauwe geweld dat Ellie gebruikt om door deze harde wereld te navigeren, en dat geweld zich tijdens haar zoektocht naar wraak naar cruciale plotpunten voedt. Ja, je vermoordt onderweg veel mensen en geïnfecteerden, maar het opgebouwde effect van Ellie’s woede weegt in de loop van de tijd op je. Zelfs als je een gebied van vijandige bewakers vrijmaakt, twijfel je aan je eigen rol in de wreedheid. De mensen die je vermoordt, hebben namen, en je kunt ze horen praten over hun geliefden terwijl je hen besluipt. Hoewel het moeilijk is om te zeggen dat dit “leuk” is, is de manier waarop The Last of Us: Part 2 dit niveau van investering smeedt en onderdompeling een van de grootste sterke punten is.

De chaotische, post-apocalyptische spelomgeving biedt de perfecte gelegenheid voor verschillende facties om te strijden om de macht. Naast de zombie-achtige Infected, vecht je ook tegen de WLF en de Seraphites. Je behandelt al deze groepen in intense ontmoetingen die sluipen en fotograferen op gevarieerde en onvoorspelbare manieren combineren. Met Ellie’s verhoogde behendigheid kun je door gebieden springen, kruipen en springen en profiteren van verticaliteit, maar de grootste verbetering om te bestrijden is de manier waarop de wereld je ertoe aanzet om te spelen. Stealth wordt altijd beloond en je kunt het slagveld besturen met slim gebruik van je middelen, vooral in de grotere omgevingen. Ik wist dat ik een fout maakte toen ik stierf, en ik voelde voldoening toen ik vakkundig met een situatie omging.

Zelfs met zijn vele vechtscenario’s biedt The Last of Us: Part 2 rustige en eenzame momenten. Sommige gebieden zijn volledig verstoken van ontmoetingen, maar voelen niet kaal aan. In plaats daarvan richten ze zich op het opbouwen van de wereld, of zorgen ze ervoor dat jij als speler nadenkt over je acties. De mensen die je onderweg ontmoet, spelen ook een belangrijke rol in je reis; wanneer je alleen reist, voel je hun afwezigheid.

Omgevingen vertellen hun eigen verhaal over degenen die besmet zijn geraakt. Mensen die wachten tot hun familie terugkeert, soldaten die op deserteurs jagen en patiënten die een behandeling zoeken – u brengt deze tragische en fascinerende verhalen samen door aantekeningen te lezen en aanwijzingen in de wereld te interpreteren. Vanuit een meer praktisch oogpunt is het verkennen van elk gebied belangrijk voor het verzamelen van middelen die worden gebruikt om items te maken en talenten te upgraden, zoals sneller crawlen en verbeterd bewustzijn. Bijna elke hoek heeft iets te vinden en ik voelde me beloond voor het doorgraven van laden en het doorzoeken van elke kamer. Als ik een lege winkel binnenging, was het gemakkelijk te voelen voor de personages in deze wereld die hun leven in de war hadden. En hoewel gamen een ontsnapping kan zijn, biedt de staat van de echte wereld op dit moment een lens die moeilijk te negeren is.

De productiewaarden die Naughty Dog aan deze ervaring toevoegt, zijn ongeëvenaard. De personages zien er niet alleen goed uit – ze zien er echt uit, compleet met eigenaardigheden die ze als mensen geloofwaardiger maken. De wereld en haar inwoners zijn visueel verbluffend, met kunstwerken en animaties die je maar één keer zult zien, grapjes en gesprekken die de wereld levend maken, en een soundtrack en geluidseffecten die me rillingen bezorgden. Laag gebrom en water dat op lege flessen druppelt, verhogen de spanning terwijl u door de gevaren van de wereld navigeert.

Ik kan enthousiast zijn over de aandacht voor detail, de wereld en de gevechten, maar het verhaal is waar The Last of Us: Part 2 een nieuwe lat legt. Het gaat meer om het uitdagen van je hart dan om je reflexen, en ik kan het gewoon niet genoeg aanbevelen. Er is veel te zeggen over dit spel dat hier niet kan worden gezegd vanwege spoilers, maar je moet het zo snel mogelijk spelen met zo weinig mogelijk informatie. Maar je hoeft geen details te kennen om te begrijpen hoe de gameplay en omgevingselementen allemaal in één doel spelen: ze laten je de keuzes, hulpeloosheid en het geweld voelen in het hart van deze wereld en haar personages. Ik kan gerust zeggen dat dit het beste verhalende spel is dat ik heb gespeeld. Ik voelde het verlies. Ik voelde de verwarring. Het is een spel dat me binnenstebuiten keerde met elke draai aan de schroef.