Ninja Gaiden: Master Collection stelt ons in staat om het verhaal van Ryu Hayabusa als nooit tevoren te herbeleven.

De moderne Ninja Gaiden-serie bevatte wat algemeen werd beschouwd als enkele van de moeilijkste series die er waren bij hun oorspronkelijke release. Natuurlijk, toen de eerste game uitkwam voor Xbox in 2004 en de verbeterde Sigma-editie voor PS3 in 2007, dateert de serie van voor en overlapt de vroegste games in het Soulslike-genre. De spellen in Ninja Gaiden Master Collection hebben een heel andere interpretatie van hoge moeilijkheidsgraad.

Ze hebben ook een andere interpretatie van wat een geweldige PC-port is. Door Ninja Gaiden Sigma, Ninja Gaiden Sigma 2 en Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge samen te brengen, voegt het de drie games afzonderlijk toe aan je Steam-collectie, elk item voorafgegaan door Ninja Gaiden Master Collection.

Meer algemeen geaccepteerd als “niet geweldig voor PC-spelers” was het gebrek aan in-game opties voor resolutie en grafische afbeeldingen. Je kunt de resolutie wijzigen, maar dit doet u door naar het gedeelte Eigenschappen van de games te gaan en vervolgens “720p”, “1080p” of “4K” in het veld Startopties in te voeren. Zelfs de manier waarop je het volledige scherm binnenkomt en verlaat, wordt alleen uitgelegd in de details van de Steam-pagina van de game. Ik hoop echt dat mensen die de game kopen ze zien.

Ninja Gaiden is voor de Souls-serie wat de haas is voor de schildpad. Je gaat hier niet langzaam je aanvallen overwegen en vooruit plannen. In plaats daarvan ga je trillend en reagerend je een weg door wave na wave van vijanden, in een poging om erachter te komen of je genoeg tijd hebt om de vijand voor je te raken voordat degenen achter je je hamstrings opensnijden.

Hoewel ik zou zeggen dat het grootste deel van de collectie hiermee redelijk is, voelt het niet altijd zo wanneer je wordt overspoeld door vijandige ninja’s die proberen en moeite hebben om erachter te komen wanneer je daadwerkelijk kunt aanvallen. Er zijn ook veel momenten waarop je een hoek om gaat voordat je door meerdere tegenstanders wordt besprongen. In tegenstelling tot Souls kun je hier geen schild omhoog houden om voorzichtig te zijn, dus je moet gewoon klaar zijn om te reageren. Het goede nieuws is echter dat je personage, Ryu Hayabusa, nog steeds gratis onthoofdingen en verwijdering van ledematen aanbiedt, en dat maakt de overgrote meerderheid van de gevechten waarin je terechtkomt behoorlijk bevredigend.

Het verhaal van de serie is absoluut absurd. Terwijl je begint te proberen een demon op te sporen en te voorkomen dat een kwaadaardig zwaard verwoesting veroorzaakt, worden de dingen snel intens grillig wanneer robots erbij betrokken raken en je het uiteindelijk opneemt tegen mannen met raketwerpers en spidertanks. De kans is groot dat je hier niet voor een coherente tijd bent, maar een goede, en de collectie regelt dat.

Hoewel het leuk is, laat elk van de spellen nu zijn leeftijd zien. Beweging is op sommige plaatsen een beetje onhandig, en de camerahoeken, met hun vreemde mix van zowel vaste beelden als schichtige niet-gefixeerde camera’s, maken bepaalde secties moeilijk te ontleden. Ik weet dat het iets is waar de ontwikkelaars zich waarschijnlijk ook van bewust zijn, want er is een knop die je kunt indrukken om je te helpen de juiste weg vooruit te zien.

De trilogie is fascinerend om te zien in de context van hoe games zijn geëvolueerd sinds de eerste game debuteerde. Aan de ene kant heb je de opkomst van PlatinumGames, die de mantel oppakt voor de snelle actie-hack en slash-gaming met spelers als Bayonetta en Nier: Automata, en niet te vergeten Capcom’s uitstekende Devil May Cry 5. It’s the Soulslike dat is echter synoniem geworden met meedogenloos moeilijke uitdagingen, gamers wenden zich nu tot Nioh 2 of Sekiro. Ninja Gaiden voelt als een splitsing in de weg tussen die paden.