Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitive Edition is leuk, maar allesbehalve definitief.

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition werd meteen een van onze meest verwachte releases van 2021 op het moment dat het werd aangekondigd. De eerste paar dagen sinds de lancering waren echter op zijn zachtst gezegd zwaar, van Rockstar die de PC-versie trok tot het daaropvolgende spervuur ​​​​van fanbeelden en screenshots, waarbij de drie geremasterde klassiekers uit elkaar werden gehaald.

Wat krijg je precies met Grand Theft Auto: The Trilogy? Deze bundel bevat Grand Theft Auto III, Vice City en San Andreas, allemaal bijgewerkt voor nieuwere consoles door ontwikkelaar Grove Street Games. Voor GTA-fans biedt het een onvolmaakte, zij het nostalgische reis terug naar toen de serie echt van de grond kwam en een begrip werd. Er is een kans dat je de drie games hebt gemist, in welk geval Grand Theft Auto: The Trilogy een goede manier is om ze te ervaren zonder retroconsoles af te stoffen of te prutsen met de mobiele poorten. Als je het nog niet had geraden, komt dit met enkele kanttekeningen.

Er is niets overdreven verschrikkelijks aan deze geremasterde collectie. Het mist gewoon de zorg en aandacht die je van Rockstar zou verwachten, vooral als het gaat om het eren van dergelijke historische games. Games die de industrie voor altijd zouden veranderen, een heel genre zouden vormen en een cult-achtige aanhang zouden krijgen.

Grand Theft Auto: The Trilogy verfraait GTA III en zijn twee sublieme sequels door een overvloed aan gameplay-verbeteringen te introduceren naast personages en texturen met een hogere resolutie. Bovendien kunnen spelers op Xbox Series X en PS5 4K-beelden en tot 60 fps-prestaties verwachten.

De problemen variëren tussen de drie games, hoewel er enkele klachten zijn die verenigen. De hoofdrolspelers van de trilogie en andere hoofdpersonen hebben een behoorlijke make-over ondergaan, maar elke Grand Theft Auto-remaster wordt overspoeld met opzichtige, statisch ogende NPC’s. Wat betreft Liberty City, Vice City en San Andreas, elk van deze uitgestrekte playgrounds biedt prachtige vergezichten die niet naar ieders tevredenheid zijn gemoderniseerd met verbeterde verlichting, effecten en texturen die ongemakkelijk behangen over de originele blokachtige architectuur en het milieuontwerp van deze games . Je kunt de veelbetekenende tekenen van 3D-modellen en texturen door AI-verwerking zien lopen om op te schalen, maar dit is schijnbaar live gepusht zonder een menselijke aanraking om te vinden en te repareren waar het mis is gegaan.

Grand Theft Auto: The Trilogy gaat niet ver genoeg, vooral als je kijkt naar meer geslaagde remasters als remakes (Mafia: Definitive Edition komt voor de geest) of de inspanningen die modders in het verleden hebben geleverd. Wat hier nog teleurstellender is, is hoe Rockstar er niet in slaagde de verwachtingen van zijn notoir ijverige fanbase te temperen. Omdat er geen directe gameplay-beelden werden getoond voorafgaand aan de release, zullen velen ondanks deze opvallende rode vlag de volle prijs hebben betaald, en al snel was het uitbrengen van dit niet het droompakket waarvan ze dachten dat ze waren verkocht.

Dat wil niet zeggen dat de remasters een complete blindganger zijn. Verbeteringen zoals de gemoderniseerde radio en wapenwielen zijn geïmporteerd uit nieuwere games in de serie. Kaart-waypoints, betere vuurgevechten en het onmiddellijk kunnen herstarten van mislukte missies zijn ook welkome toevoegingen waar elke GTA-fan ook achter kan staan. Hoewel Rockstar deze games niet zo lang geleden opnieuw op PS4 en Xbox One uitbracht, waren ze duidelijk onhandiger en onpraktischer om te spelen terwijl je je weg terug door de erfenis van de serie zocht.

Aan de ene kant is het een zegen om dit verbeterde trio van steenkoude klassiekers op nieuwe consoles te kunnen spelen. Het verhaal, de personages en de instellingen zijn er nog steeds, net als de talloze mogelijkheden die je hebt om chaos te veroorzaken, hoe pervers je verlangen naar vernietiging ook is. Er valt echter veel te wensen over de algehele presentatie, vooral als dit de liefdesbrief van Rockstar aan zijn eigen grootse erfenis zou zijn.