Horizon Forbidden West is een triomfantelijke combinatie van boeiende gevechten, een eersteklas schepsel- en personageontwerp en een boeiende open wereld.

Aloy is een personage dat het gewicht van de wereld op haar schouders draagt, en de inzet is hoger dan ooit in Horizon Forbidden West. Niet alleen worden de wereldbeëindigende dreigingen nog verder opgevoerd, maar de hoeveelheid aandacht en verwachting voor haar tweede game rijzen de pan uit. Dus, voldoet Horizon Forbidden West aan de hype?

Het is duidelijk dat de graphics, het geluid en de animatie allemaal zijn verbeterd – vooral bij het spelen op PS5 – maar het is verrassend dat een van de belangrijkste verbeterpunten het verhaal is. Zero Dawn liet Aloy een nogal typisch uitverkorene-plot volgen en ze deed dit door hologrammen van bestuursvergaderingen van duizenden jaren geleden te bekijken. Interessant maar weinig voortvarend. Na de proloog van een uur van Forbidden West, die dient als een beetje een samenvatting van het plot voor de eerste game, kunnen jij en Aloy zich in de game concentreren op meer directe problemen. Dat wil niet zeggen dat plotthreads van Zero Dawn zijn vergeten, verre van, maar ze zijn nu vermengd met de lokale politiek, stammenoorlogen en af ​​en toe een romantisch intermezzo.

De overlevering is ongelooflijk dicht. Er zijn veel tussenfilmpjes en massa’s exposities en het script moet absoluut enorm zijn geweest, maar het wordt geleverd met humor en empathie in plaats van droge opnames van zakelijke bijeenkomsten. Er zijn bijna honderd stemhebbende karakters, die allemaal klinken en zich gedragen als mensen in plaats van als schepen om de plot vooruit te helpen en karakters hebben nu complexe relaties met elkaar. Ze kunnen ook reageren op de manier waarop het verhaal zich ontvouwt; praat met het ene personage voor het andere en de tweede NPC verwijst naar het andere gesprek. Er zijn veel terugkerende gezichten uit de eerste game, maar nieuwe personages zijn even belangrijk.

Aloy zelf is aanzienlijk gegroeid in de zes maanden sinds het einde van Zero Dawn en is geëvolueerd van een tiener met een leeg gezicht naar een pittige broek met een beetje een onbenullige mond. Ze is verrassend grappig en er zijn enkele momenten van hardop lachen in het spel, Erend die een beetje danst op een techno-mp3 is een hoogtepunt, maar een deel van haar karakterprogressie lijkt een beetje vergezocht. Ondanks dat ze een paar maanden geleden pas echt leerde over AI’s, klonen en alle andere technologie van de wereld, weet ze meer over servers en firmware-upgrades dan een getrainde Microsoft-professional die al tientallen jaren studeert.

Er zijn een aantal spectaculaire gevechten waarin je jezelf moet testen, gebruikmakend van de vele nieuwe wapens en experimenteren met nieuwe vechttechnieken. Aloy heeft nu combo-moves en er is een nieuw Valor-systeem dat zich opbouwt terwijl ze vecht. Vul de lat en je kunt Aloy een tijdelijke boost geven in gevechten en tegelijkertijd wat nette gezichtsverf. De kern van de strijd draait nog steeds om het uitschakelen van stealth-games en het neerschieten van specifieke delen van de robotwezens, dus als dat niet met je klikte in de eerste game, is het onwaarschijnlijk dat dit van gedachten zal veranderen, maar het is sneller en vloeiender dan het origineel.

Samen met nieuwe wapens krijgt Aloy wat nieuw speelgoed, waaronder een Pullcaster die kan worden gebruikt om doorgangen te openen en bepaalde objecten te verplaatsen, en die ook dienst doet als enterhaak die kan worden gebruikt om sommige platforms te bereiken, en de Shield Wing waarmee je kunt glijden veiligheid van de hoogste bergen. Op de moeilijkere moeilijkheidsgraden moet je deze in de strijd gaan gebruiken, palen dichtritsen om een ​​uitkijkpunt te krijgen en over je vijanden glijden om hun zwakke plekken aan te vallen.

Met het grote aantal wapens, vallen, combo’s en Valor-stoten, plus extra ondersteuning van NPC’s die je vaak tijdens delen van je reis vergezellen, kun je elk gevecht aanpassen aan je stijl, zelfs tot het punt dat je je een weg baant door vele secties als je dat wilt.

Terwijl je naar het westen gaat, worden de soorten mechanische beesten die je kunt bevechten uitgebreid. De originele set is nog steeds aanwezig, maar wordt vergezeld door nieuwe wezens op basis van mammoeten, kangoeroes, zwijnen, nijlpaarden, slangen en een uitzonderlijk schattige maar dodelijke variëteit op basis van stokstaartjes. Het aantal onderdelen dat je van de wezens kunt afrukken is ook toegenomen, waardoor de knutselopties zijn uitgebreid door specifieke onderdelen van verschillende machines nodig te hebben. Er zijn nu werkbanken nodig om wapens en bepantsering te upgraden en je moet ook overrides maken voor elk beest.

Klimmen is ook verbeterd en je Focus zendt nu een puls uit die elke rots en richel benadrukt waar je je aan kunt vastgrijpen, maar het is nog steeds beperkt en je kunt alleen klimmen waar de ontwikkelaars je willen hebben, wat ik een beetje frustrerend vond. Bij één puzzel zat ik vast in een oud huis waar ik de bovenste verdieping moest bereiken, maar de houten muren – die duidelijk ieder mens zou moeten kunnen beklimmen – waren niet beschikbaar om op te klauteren. Het is jammer dat zulke momenten je uit het verhaal halen en je eraan herinneren dat je een videogame speelt.

De onderwatersecties vormen een mooie onderbreking van het gevecht, aangezien Aloy praktisch weerloos is. Ze worden geïntroduceerd op een locatie die je het minst zou verwachten en veranderen de toon van een spectaculaire vechtpartij in een gespannen kat-en-muisspel terwijl Aloy zich verbergt voor watermachines. De muziek en verlichting zijn gedurende het spel uitstekend, maar schitteren hier echt als de gloeiende ogen van beesten uit de diepte komen.

De kaart zelf is enorm met veel meer functies verspreid over het in vergelijking met Zero Dawn, dat vaak alleen maar uitgestrekte gebieden was met machinelocaties om de honderd meter. Het duurt waarschijnlijk 30 minuten om over het hoofdspeelgebied te rennen, maar je kunt snel reizen of een override gebruiken om een ​​beest te temmen en erop te rijden. Er zijn nieuwe verzamelobjecten, planten om te oogsten om te koken voor statsverhogend voedsel, hologrampuzzels, geheime gebieden, pits, racen, oude gebouwen en meer om te ontdekken, en hoewel er veel te doen is, voelt het niet overweldigend. Je zult wat zijmissies willen voltooien om een ​​level omhoog te gaan, maar een doorloop van het hoofdverhaal duurt ongeveer 35-40 uur op normale moeilijkheidsgraad en er zijn nog veel meer uren speelplezier als je dat wilt.

Het aantal toegankelijkheidsopties is indrukwekkend en omvat een aangepast moeilijkheidsniveau, HUD-aanpassing, assistentie-instellingen waarmee je kunt aanpassen hoeveel het spel vertraagt ​​​​bij gebruik van het wapenwiel, en een uitstekende co-pilootmodus waarmee een tweede persoon de belangrijkste speler.