Babylon’s Fall heeft een trage start, maar het heeft veel potentie.

https://youtu.be/h0ZktpmoGrg

PlatinumGames heeft de meeste basisprincipes van live-servicegames correct gekregen en goed geïmplementeerd. Er is gekleurde loot om te verzamelen, missies die gemakkelijk te selecteren zijn, een routekaart en missies die met drie andere spelers kunnen worden gespeeld. Er is echter één probleem dat de olifant in de kamer is: maar heel weinig spelers spelen de game tijdens de lancering wanneer de spelersbasis op zijn hoogtepunt zou moeten zijn. Dus dat betekent dat, tenzij je het spel solo wilt spelen, wat mogelijk is maar het hele doel van zijn bestaan ​​verslaat, je vastzit in de moeilijkste zoektocht van allemaal – het vinden van andere spelers.

Als een veteraan van het spelen van ongebruikelijke en niche-videogames, vind ik het niet erg om even te wachten tot een lobby vol is. Het is zeker niet ideaal, maar het is gemakkelijk genoeg om andere dingen te doen terwijl je wacht om verbonden te zijn met andere spelers die dezelfde zoektocht spelen als jij. Babylon’s Fall maakt echter  de fout om de missies automatisch te starten als er na een minuut of zo wachten geen spelers worden gevonden. Dit betekent dat als je iemand wilt vinden, je ofwel constant moet inschatten hoeveel tijd er is verstreken en vervolgens het missieverzoek moet annuleren of een missie moet afbreken zodra deze is begonnen en de menu’s opnieuw moet doorlopen om te beginnen met zoeken. Het is een vreemde beslissing om niet zomaar een kamer te verlaten terwijl je op zoek bent naar anderen, vooral als het spelersbestand zo klein is.

Verbijsterend genoeg is het ook niet zo eenvoudig als het zou moeten zijn om met vrienden te spelen. In plaats van alleen maar met een vriend te feesten en vervolgens samen aan missies deel te nemen, kunnen spelers alleen lid worden van hetzelfde hubgebied. Daarna kan de ene speler een missie starten en moet de andere de lijst met beschikbare party-quests bekijken en zich aansluiten bij de missie die door zijn vriend is gemaakt. Als het te lang duurt, kan dit ertoe leiden dat willekeurige spelers de slots vullen en het is een element van het spel waaraan veel moet worden gewerkt als er een leven op lange termijn moet zijn als een live-service spel.

Dit is allemaal jammer, aangezien het spelen van Babylon’s Fall in je eentje meestal een sleur is. De gevechten hier zijn niet zo gebaseerd op mechanics als de andere actietitels van PlatinumGames, dus langzaam in je eentje op vijanden bashen heeft niet hetzelfde plezier. De actie wordt beter met een bemanning van vier personen, aangezien vijanden niet te lang welkom blijven en de mix van fysieke en magische aanvallen de beelden van een vaak saai spel opfleuren. Anders worden leuke baasgevechten een uitputtingsslag als je alleen speelt, terwijl je een enorme gezondheidsbalk aan het afbrokkelen bent die is ontworpen voor meerdere spelers om tegelijk aan te vallen. Dit leidt tot vijftien minuten durende affaires van het ontwijken van eenvoudige aanvalspatronen die net lastig genoeg zijn om geraakt te worden als je ooit slordig wordt, wat zal gebeuren als gevechten zo lang duren.

Hoewel het vechten tegen vijanden niet zo interessant is als in Bayonetta, zijn er enkele interessante systemen in het spel. Spelers hebben lichte en zware aanvallen waaraan elk een wapen is gekoppeld, terwijl ze ook een magic mechanic hebben waarbij je controle hebt over twee extra wapens. Dit betekent dat elk wapen drie hoofdfuncties heeft: lichte en zware aanvalsvarianten, en de magic die energie gebruikt om in te zetten. Een schild in de lichte aanvalssleuf start bijvoorbeeld een verdedigend blok, terwijl de zware aanval een offensieve bash-beweging is, en de magische variant beschermt de speler tegen tegemoetkomende aanvallen ten koste van energie. Elk wapen dat zo veel wordt gebruikt, zorgt voor een behoorlijk intrigerende variëteit binnen uitrustingen en creatieve spelers kunnen wat dieper graven en nieuwe strategieën proberen te vinden (hoewel je je wapens niet halverwege de missie kunt veranderen, dus je staat voor een slechte tijd als je experiment mis is gegaan).

Maar het ontkomt niet aan middelmatigheid, want Babylon’s Fall presenteert een pijnlijk saaie wereld in zijn openingsuren. Tussenfilmpjes slepen veel te lang aan voor een verhaal over een mysterieuze ziekte die uiteindelijk oninteressant is, je zit vast te vechten in een generieke fantasiestad. Als je echter bij het spel blijft, en het lijkt niet veel te hebben, aangezien het steeds moeilijker wordt om spelers te vinden in de latere missies, zul je veel meer variatie zien in de locaties, een paar interessante secties, en enkele plezierige ontmoetingen met eindbazen, zolang het je lukt om anderen te vinden, zodat die gevechten niet te lang duren.

De bovenstaande schermafbeelding, waar de game je vreemd genoeg een ja of nee-optie geeft voor de camerabesturing, vat echt de problemen van  Babylon’s Fall samen. Het is super ruw aan de randen en is er gewoon niet helemaal. De gevechten zijn solide maar vinden nooit het juiste ritme, het verhaal heeft een redelijk uitgangspunt maar wordt niet op een grappige manier gepresenteerd, de matchmaking werkt technisch maar maakt alles meer een gedoe dan het zou moeten zijn, enzovoort. Er is hier ergens een solide genoeg spel, maar het is nooit verder gekomen dan die kwalificatie. Als er tegenwoordig zoveel opties zijn voor de aandacht van mensen, is het geen schok dat de meesten ervoor kiezen om hun tijd niet door te brengen in de nieuwste versie van PlatinumGames.