De verbeteringen in remake van The Last of Us blazen je weg.

Het is minder dan een decennium geleden dat The Last of Us: oorspronkelijk exclusief op PlayStation 3 werd gelanceerd en we krijgen nu al een remake. Nauwkeurig herbouwd voor Sony’s flitsende PlayStation 5, en met een PC-release die ook in de maak is, is The Last of Us: Part I het perfecte startpunt voor diegenen die deze brute klassieker nog nooit hebben meegemaakt, terwijl het ook diehard fans een goed excuus geeft om te verdubbelen of te verdrievoudigen duik.

Dus, wat krijgen spelers voor die verdelende vraagprijs van €70? Een remake van de originele Last of Us, evenals de Left Behind-verhaal-DLC en een aantal geheel nieuwe bonusfuncties en content. De fantastische Factions multiplayer-modus ontbreekt, maar dat is om voor de hand liggende redenen. Niet alleen bereidt Naughty Dog zich voor om meer van zijn nieuwe The Last of Us online-ervaring te laten zien, de PlayStation 4-servers voor The Last of Us Remastered zijn nog steeds live en goed bevolkt, zelfs tot op de dag van vandaag.

Als je geld laat vallen op The Last of Us: Part I in de hoop op compleet nieuwe levels en tussenfilmpjes, zul je zwaar teleurgesteld zijn. Inhoudelijk is het bijna precies hetzelfde als het originele spel en zijn DLC, hoewel het een meesterlijke make-over heeft ondergaan. Er zijn echter ook enkele leuke extra’s, waaronder snelheidsrennen en permadeath-modi, evenals een geavanceerde reeks toegankelijkheidsopties die een paar stappen verder gaan dan die in The Last of Us: Part II en DualSense-haptiek.

Als je deze game in beweging ziet, is het verschil hier echt dag en nacht in vergelijking met eerdere iteraties. Toen Naughty Dog dit project officieel onthulde, zei regisseur Neil Druckmann dat het de studio in staat had gesteld om de oorspronkelijke visie te realiseren die ze hadden voor The Last of Us, niet belast door de beperkingen van legacy hardware. Het is echt te zien. Vanaf dat allereerste frame is de hoeveelheid passie en technische bekwaamheid die in deze remake is gestopt, verbazingwekkend duidelijk. Van de manier waarop minuscule cordyceps-deeltjes dansen in het licht, tot de individuele grijze haren en rimpels die Joels prachtige mok sieren, het detailniveau is hier verbluffend.

Als je nog meer bewijs wilt dat dit een remake is en geen remaster van een remaster, kijk dan eens naar wat tussenfilmpjes. Naughty Dog is teruggegaan en analyseerde het vastleggen van prestaties voor de originele game van tien jaar geleden, gebruikmakend van de kracht van PlayStation 5 om meer levensechte gezichtsanimaties te creëren. De cast van personages in de game wordt nog dwingender en geloofwaardiger, en hun interacties dragen meer gewicht en emotie bij elke subtiele oogbeweging of subtiel gebaar. Het is echt griezelig spul.

De achtergrond waarop hun grimmige post-apocalyptische saga zich afspeelt, is al even indrukwekkend. Nogmaals, Naughty Dog heeft deze omgevingen opnieuw opgebouwd met het voordeel van moderne hardware; van verstikkende, door schimmels geteisterde riolen tot drukke straten en besneeuwde bossen, The Last of Us: Part I ontbreekt ook nauwelijks aan visuele variatie. Een ander indrukwekkend detail is de verbeterde vernietigbaarheid met oppervlakken die onder vuur afbrokkelen en uiteenvallen, waardoor dat gevoel van onderdompeling wordt opgevoerd.

Zeggen dat de gameplay volledig is herzien, zou schromelijk misleidend zijn. Zonder ze naast elkaar te spelen, zou je zweren dat Part I precies hetzelfde aanvoelt als het origineel, zij het iets soepeler. Verwacht niet dat Joel springt en kruipt zoals Ellie doet in The Last of Us: Part II. Als er drie dingen zijn waar hij een hekel aan heeft, is het springen, kruipen en golfen. Grappen terzijde, tijdens het spelen van deze remake hadden we nooit het gevoel dat deze extra mechanica nodig was, hoewel het wel iets anders erft van het vervolg.

We krijgen dezelfde dynamische AI ​​te zien die de geest van zowel vijandelijke als bondgenoot-NPC’s bestuurt, natuurlijk dansend tussen dekking terwijl ze elkaar proberen te slim af te zijn. Misschien is het meer een bewijs van hoe goed ontworpen de gevechten in The Last of Us altijd zijn geweest, maar we speelden dezelfde schermutseling in zowel de PlayStation 4-remaster als de remake met dramatisch verschillende resultaten. Oh, dat is nog iets dat we uit deel II hebben doorgegeven: de optie om vanuit het hoofdmenu op te starten en je favoriete ontmoetingen opnieuw af te spelen. Er zijn ook andere details, zoals de verbeterde werkbank voor wapenupgrades.

De meeste veranderingen hier voelen nog steeds cosmetisch aan, hoewel ze neerkomen op een van de best uitgevoerde make-overs van videogames die we tot nu toe hebben gezien. Als iemand die een toenemende behoefte voelt om door te spelen onder de druk van een steeds groter wordende achterstand, heb ik een flink deel van mijn tijd besteed aan de fotomodus van deel I. Er is hier een goede spreiding van tools, perfect voor het vastleggen van de prachtige overwoekerde vergezichten van de game of momenten van bloedig bloedbad. Hoewel het niet zo goed is als de fotomodus in Days Gone, heeft het een briljante frame-forward-functie, wat betekent dat je niet zo nauwkeurig hoeft te zijn met timingsnapshots.

Modernisering kan moeilijk zijn in videogames, vooral wanneer je je in het rijk van de remake waagt. Het vereist een zorgvuldige evenwichtsoefening die er gemakkelijk toe kan leiden dat een ontwikkelaar te ver gaat, de onberispelijke fundamenten van een game bepleistert of het van zijn ziel berooft. Met The Last of Us: Part I wist Naughty Dog precies wanneer ze op de rem moest trappen, waarbij het hectische gevoel van de gevechts- en overlevingsmechanica behouden bleef en elk ander aspect van deze PlayStation-klassieker drastisch werd verbeterd. Dankzij de remake is het vandaag net zo essentieel als toen The Last of Us zijn baanbrekende debuut maakte.