Valkyrie Elysium is een plezierige actie-JRPG.

Toen Valkyrie Elysium voor het eerst werd onthuld, is het veilig om te zeggen dat de game niet meteen de harten van fans wist te winnen, omdat velen onzeker waren en niet verkocht werden door de esthetiek van de game, de verandering van het bekende vechtsysteem van de franchise en de titel algehele presentatie. Maar waren die angsten terecht of slaagden Soleil en Square Enix erin om ze allemaal tot rust te brengen?

Allereerst is het belangrijk om op twee dingen te wijzen, te beginnen met het feit dat de game geen vervolg is op de Valkyrie Profile-verhaallijn. Deze game fungeert in plaats daarvan als de enige op zichzelf staande titel. Het is ook cruciaal om erop te wijzen dat, hoewel het een actie-RPG is, de kerngameplay en algehele stijl van Valkyrie Elysium veel meer lijken op die in hack-and-slash-franchises zoals Devil May Cry en Bayonetta, die kunnen worden gezien in zowel de structuur van het spel als de algehele lay-out van het niveau. Dus als je geen fan bent van de stijl, kan ik gerust zeggen dat dit niet het spel voor jou is.

Dat gezegd hebbende, hoewel de game een solide en hartverwarmende hoofdverhaallijn heeft, is de echte ster van de show het vechtsysteem, waarmee je de Valkyrie kunt besturen terwijl je het opneemt tegen hordes vijanden allemaal terwijl u wordt vergezeld door uw Einherjar. In gevechten kun je elke Einherjar oproepen door je Soul-meter uit te geven. Ze blijven een bepaalde tijd op het veld en hanteren een wapen. Elke Einherjar is ook in staat om twee vaardigheden uit te voeren tijdens een gevecht, die beide naar believen kunnen worden gewijzigd. De Valkyrie daarentegen kan maximaal 4 Divine Arts selecteren en maximaal twee verschillende wapens dragen tijdens gevechten.

Simpel gezegd, de gevechten voelen fris aan dankzij zowel het Soul Chain-mechanisme van de game – waarmee de Valkyrie zichzelf naar doelen kan trekken – als het brede scala aan combo-mogelijkheden, de hoge mate van bewegingsvrijheid en het feit dat de Einherjar kan synergizen met Divine Arts van hetzelfde element om ze volledig te verbeteren. Dat betekent echter niet dat het systeem geen gebreken heeft, aangezien de game dezelfde problemen heeft als veel andere actiegames. Dit is te zien aan de herhaling en in de gevallen waarin de camera gewoon in de war raakt, waardoor je gedwongen wordt uit de strijd te stappen.

De JRPG-roots van de game komen niet alleen tot uiting in het gebruik van de Divine Arts en items op het veld, aangezien de Valkyrie ook drie verschillende skilltrees heeft. Door elke boom te upgraden, kun je nieuwe bewegingen en passieve vaardigheden krijgen en je statistieken verder verhogen. Zoals we hierboven vermeldden, is de Valkyrie ook in staat om tegelijkertijd maximaal 2 van de 8 beschikbare wapens van de game uit te rusten (inclusief de Digital Deluxe Edition en pre-orderbonussen van de game ) die variëren van het standaard kortzwaard tot een dubbele staf die in staat is om beide magie te combineren. en melee. Hoewel het tijd kost om elk wapen onder de knie te krijgen, kan het erg leuk zijn om jezelf uit te dagen door te proberen het spel te voltooien terwijl je alleen vaste wapencombinaties gebruikt.

Het voortgangssysteem van de game past ook uitstekend. Hoewel je de statistieken en het vaardigheidsrepertoire van de Valkyrie kunt vergroten door items te vinden en knobbeltjes op hun respectievelijke takken te ontgrendelen, kun je je Einherjar-statistieken alleen verhogen door ze actief in gevechten te gebruiken, terwijl nieuwe vaardigheden alleen kunnen worden ontgrendeld door hun reeks nevenmissies te voltooien. Omdat het gebruik van elke Einherjar Soul verbruikt (het equivalent van Mana in de game), is het gevoel dat ze sterker zullen worden naarmate ze meer naast je vechten, buitengewoon de moeite waard en verrijkt het de ervaring echt.

Nog een van de grootste troeven van het spel ligt in de hoofdgroep, bestaande uit de Valkyrie en haar vier Einherjar. Maar helaas wijst dat ook op een andere tekortkoming van de game, aangezien de plot, hoewel solide, er niet in slaagt om het potentieel van zijn personages echt te benutten of echte diepte aan sommige van zijn momenten toe te voegen, in plaats daarvan volledig afhankelijk te blijven van hun charisma en in een paar kleine ogenblikken om een ​​echte verbinding te creëren.

Voor sommigen kan de duur van het spel ook een nadeel zijn, aangezien elk hoofdhoofdstuk in ongeveer 1 uur kan worden voltooid als je elk gebied gestaag verkent. Anders kunnen ze in de meeste gevallen in ongeveer 30 minuten worden voltooid (terwijl ontmoetingen en tussenfilmpjes worden overgeslagen). De game bevat ook een breed scala aan subquests, die allemaal dezelfde formule volgen. Alle subquests kunnen elk in ongeveer 5-20 minuten worden voltooid, maar het spel staat spelers niet toe om er meer dan één tegelijk te accepteren. Het ontbreken van een optie om eerder voltooide hoofdstukken in en uit te kunnen gaan terwijl je je bevindingen naar believen kunt houden, wordt ook gevoeld, vooral wanneer je op zoek bent naar verzamelobjecten, omdat het je kan dwingen een hoofdstuk volledig te voltooien voor wat in veel gevallen kan zijn, een item uit de eerste helft.

Dat gezegd hebbende, weten we dat de duur van de titel gezien de prijs als een teleurstelling kan worden beschouwd. Maar de directe stijl is misschien ideaal voor diegenen die gewoon een snelle titel willen spelen om te ontspannen of voor diegenen die op adem willen komen na het verslaan van een enorme game, een gevoel dat wij JRPG-fans maar al te goed kennen.

Last but not least, hoewel het duidelijk was dat Valkyrie Elysium niet het gebruikelijke budget had gekregen voor andere Square Enix AAA-titels, is de game ongetwijfeld mooi, met zeer gedetailleerde personagemodellen gebaseerd op ontwerpen van Yuya Nagai en geweldige gevechtsanimaties die niet alleen door zijn snelle gevechtsstijl, maar ook door het uitvoeren van allerlei goddelijke kunsten. Zoals gebruikelijk voor de franchise, keert Motoi Sakuraba terug als de hoofdpersoon die verantwoordelijk is voor de soundtrack, wat, op ware Sakuraba-manier, een hoogtepunt is.

Dat gezegd hebbende, voelt de game op een paar gebieden halfbakken aan, wat vooral te zien is aan de lipsynchronisatie van de game, de stijve gezichtsanimaties en in bepaalde tussenfilmpjes waarin de personages volledig niet op hun plaats lijken in de omgeving.