Mario en zijn Rabbid-vrienden keren op sparktastische wijze terug!

Mario + Rabbids Sparks of Hope is een van die sequels die het origineel in bijna alle opzichten verbetert. Maar het is belangrijk op te merken dat ik daar “bijna” zei. De moeilijkheidsgraad is veel beter dan in Kingdom Battle, er is een dieper, interessanter RPG-systeem in de kern, en de algehele verkenning is gewoon beter. In feite, afgezien van een paar problemen, is het makkelijk te concluderen dat Sparks of Hope zo’n beetje een triomfantelijke terugkeer is van de Mario + Rabbids-crossover.

Na het originele spel, in het Mario + Rabbids-universum, lijken onze Nintendo-favorieten nu vrolijk naast hun Rabbid-tegenhangers te bestaan. Op geen enkel moment wordt het amusant om de terugkerende speelbare avatar Beep-O te horen die naar hen verwijst als “Rabbid Mario” of “Rabbid Peach”, en eerlijk gezegd stelen de Ubisoft-creaties voortdurend de show, of het nu Peach is die selfies neemt, of het (eerlijk gezegd) hilarische moment waarop Rabbid Mario besluit dat de snelste manier om door een donker bos te komen zou zijn om het tot de grond toe af te branden.

Hoe dan ook, er arriveert een kosmische entiteit genaamd Cursa, met de titel Sparks of Hope, die uiteindelijk een van de kernelementen wordt waardoor deze titel opvalt, en een dergelijke aanpassing biedt. Gedurende de 25-30 uur durende ervaring (hoewel er nog veel meer te doen is als je alles wilt zien en doen, mogelijk zelfs het dubbele van dat aantal), zul je verschillende Sparks tegenkomen. Elk met hun eigen vaardigheden.

Je kunt bijvoorbeeld een roze Spark gebruiken die je aan het begin van elke beurt geneest, gedurende drie beurten, wat ook je basisgezondheid passief verhoogt. Misschien wil je een Spark uitrusten die je verdediging kan versterken, of misschien wil je bliksem, windvlagen, vuur of goo-vaardigheden om de vijanden sneller te verslaan. Er zijn een paar variaties, wat betekent dat je de statuseffecten op wapens kunt toepassen, of gewoon een op status gebaseerde aanval kunt doen, zoals het laten regenen van vuurballen. De Sparks kunnen tot maximaal level vijf stijgen door ze Starbits te geven (zoals die van Super Mario Galaxy), en dit zal de statistieken van de bewegingen en passieve vaardigheden verhogen.

Er zijn in totaal 30 Sparks te vinden in 5 en een beetje grote, open levels in de melkweg. Sommige zijn te missen, andere zijn essentieel, en voor sommige moet je handleidingen zoeken voor het ontgrendelen (zoals degene die je dia-aanval verandert in een helende levensvernietiger). Sommigen van hen komen waarschijnlijk te laat in de procedure, en tempo is een van de grootste problemen die Sparks of Hope in het algemeen heeft. Je zult niet eens weten dat je neergestorte teamleden kunt doen herleven totdat je bijna twintig uur bezig bent, wat niet geweldig is.

Sparks of Hope, een turn-based ervaring, heeft de bewegingsvaardigheden van iedereen die het slagveld betreedt voor dit vervolg verbeterd. Met twee actiepunten moet je kiezen tussen ondersteuning, aanval, items of vonkbewegingen, terwijl je een teamsprong of schuifaanval kunt doen.

Elke held heeft een vaardighedenboom die neigt naar hun klassetype, dus Mario en Luigi kunnen het best worden gebouwd rond hun “Hero Sight”, maar sommigen maken ongelooflijk gebruik van de gratis opties. Newcomer Edge kan uiteindelijk worden geüpgraded om vier keer te glijden, en in combinatie met bijvoorbeeld een eclectische Spark, betekent dit dat je gratis ongelooflijke schade kunt aanrichten. Mario kan teamsprong gebruiken om vanuit de lucht te schieten, of zelfs op vijandelijke hoofden stuiteren om schade aan te richten, en zelfs dat kan worden versterkt met upgrades om twee sprongaanvallen mogelijk te maken.

Het is interessant om vaardigheden en personages te mixen, en als er één ding is dat Mario + Rabbids Sparks of Hope beter doet dan bijna elk ander op helden gebaseerd tactiekspel, dan is het dat de helden zich allemaal vitaal voelen. In het begin denk je dat je je groep hebt vastgesteld, maar de doelstellingen voor gevechten zullen ervoor zorgen dat je dingen verandert en je belonen met het begrijpen van de helden die je anders misschien niet zou gebruiken.

Hoewel je meestal alleen de vijanden moet verslaan voor een overwinning, zijn er enkele doelen die je vragen om naar een bepaalde plek te gaan. Je kunt je helden zoals Rabbid Mario gebruiken met grote bewegingsvaardigheden, teamsprongen, uitgebreide bewegingsopties en zelfs items combineren, en de vijanden negeren om een ​​overwinning te behalen. Daarnaast blinkt Rabbid Luigi uit als het gaat om doelen waarvoor je Darkmess Eyes van objecten moet verwijderen, omdat hij zijn boemerang kan gooien en drie dingen tegelijk kan raken, waardoor die doelen een fluitje van een cent zijn. Iedereen is belangrijk op hun eigen manier.

Elk van de eilanden die je verkent, volgt een patroon. Je moet de helft van een zaadje in het ene deel vinden door gevechten te voltooien, en dan ergens anders op de kaart hetzelfde doen met de verhaalmissies om het eiland te “voltooien” en door te gaan naar het volgende. In het begin biedt elk nieuw eiland grote veranderingen, met nieuwe personages of vaardigheden voor Beep-O die bijna MetroidVania-elementen bieden, zodat je terug kunt keren naar oudere eilanden en ze 100% kunt gebruiken. Maar nadat de derde nieuwe held is ontgrendeld en ze de Beep-O-vaardigheden beginnen te upgraden, begint de formule een beetje repetitief te worden.

Hoewel Ubisoft de kans heeft geboden om snel vooruit te spoelen en alles op dubbele snelheid te laten draaien, is het nog steeds niet snel genoeg. Als je gewend bent geraakt aan de mechanics en je plannen hebt gemaakt dankzij het studeren met de Beep-O Tacti-cam, zal de beurt van de vijand je niet zoveel schelen. Dus ze zien roepen of werpen, of rond pijpen bewegen, en dan aanvallen, voelt grotendeels overbodig.

Maar daar houdt het niet op. De laatste ontgrendelbare held is een zeer sterke en werd een steunpilaar in mijn gezelschap van drie voor een groot deel van het laatste derde deel van het spel. Een van zijn bewegingen laat robotbommen afgaan die naar de vijand lopen totdat ze worden vernietigd of contact wordt gemaakt. Met een upgrade naar zijn skill tree kun je dit verhogen van drie naar vijf wandelende mecha’s, en elke keer dat je werpt, moet je kijken naar de animatie van hen die spawnen en vervolgens bewegen.

Elders hebben heldenvaardigheden (zoals de eerder genoemde mecha’s, of Mario’s Hero Sight etc.) een op maat gemaakte animatie die hetzelfde is in uur één als in uur dertig. Als je ze niet uitschakelt in de menu’s, ben je geduldiger dan ik, want zelfs het overslaan ervan als ze beginnen, wordt na een tijdje een hele klus.

Dat gezegd hebbende, elders bieden de eilanden zelf enorme verkenningsmogelijkheden. Met rode, blauwe en groene muntuitdagingen die afwisseling bieden en een onderbreking van de gevechten bieden, optionele puzzels die leuk zijn om op te lossen, of verborgen gebieden die je belonen met een nieuwe Spark om uit te proberen. Er is genoeg te doen in Mario + Rabbids Sparks of Hope, maar een deel van de creativiteit uit de eerste game is gemeden ten gunste van een meer formule-aanpak.

Het is pas in de laatste uren dat je begint te voelen dat de ideeën echt opraken, en in combinatie met de algemene lage snelheid van gevechten, moet je je afvragen of een strakkere ervaring had kunnen resulteren in een van de leukste games van de jaar. Hoe dan ook, Mario + Rabbids Sparks of Hope is een leuk, beter uitgebalanceerd vervolg, met slimme ideeën en tal van aanpassingen en variatie die het een gemakkelijke aanbeveling maken. Dit is een serie waarvan ik echt hoop dat deze in de toekomst doorgaat, en ondanks een paar bugs, voelt het gepolijst aan en ziet het er beter uit dan waar het recht op heeft op het grote scherm.