Gotham Knights is misschien niet de opvolger die spelers van Arkham verwachtten, maar het is nog steeds heel sterk.

Batman is misschien dood, maar zijn missie gaat dankzij Nightwing, Batgirl, Robin en Red Hood. Zij nemen de roeping op om Gotham te beschermen. Het meest bekende en populaire personage uit de mythologie uit de mix halen, brengt enkele opmerkelijke nadelen met zich mee, aangezien veel van het verhaal en het psychologische drama effect met hem gepaard gaan. De jonge generatie helden slaagt er echter in om een ​​relatief goede show neer te zetten, zelfs zonder hun mentor voor de rit, zij het een die voelt alsof het niet helemaal in dezelfde klasse is als de grootste avonturen van de Dark Knight.

Gotham Knights maakt geen deel uit van de gevierde Arkham-serie, maar er zijn genoeg overeenkomsten om anders te denken. Spelers nemen hun gekozen held mee op nachtelijke patrouilles door een groot maar niet bijzonder levendig Gotham, stoppen misdaden, helpen bondgenoten en zoeken naar aanwijzingen. De vrijheid van verkenning door een uitgestrekt stadsbeeld is uitnodigend, maar de ruimte voelt leeg aan en ontbreekt aan gedenkwaardige locaties.

Er is genoeg te doen tijdens je patrouilles, van het verzamelen van verloren Batarangs tot het voltooien van races op je Batcycle. Maar naarmate de uren vorderden, kreeg ik steeds meer het gevoel dat de geleidelijke levelsysteem en missiestructuur veel energie kostte en er waren weinig spannende momenten of onthullingen.

Verschillende meer gevestigde missielocaties zijn verspreid over het spel, waar verhalen vertellen en gestructureerde ontmoetingen vaker voorkomen. Maar zelfs deze voelden extreem lineair aan en ontbraken in de ingenieuze ontmoetingsproblemen die de game nodig heeft. Toch is het leuk om enkele van de leukste schurken te zien opduiken, van individuen als Harley Quinn en Penguin tot groepen zoals het mysterieuze Court of Owls.

Gevechten en stealth werken goed, maar missen de breedte van creativiteit die gevechtservaringen in predator-stijl. Ik had te weinig tools om mijn vijanden te manipuleren en bang te maken terwijl ik me verstopte, en gevechten gingen te vaak over in dezelfde getimede knopdrukcombo’s. Momentum-vaardigheden (in de loop van de tijd ontgrendeld) voegen een flashbangen flexibiliteit toe aan gevechten. Maar zelfs met die speciale trucs in mijn mouw, terwijl het spel naar zijn climax drijft, duurt het steeds te lang voordat vijanden worden neergehaald, en de gevechten duren onaangenaam voort. Hoewel ik wist dat dit een ander spel was, verlangde ik consequent naar de meer genuanceerde gevechten van eerdere Arkham-spellen.

Het is interessant hoe een cast van personages die oorspronkelijk sidekicks waren, allemaal samenkomen om in de hoofdrollen te stappen. Het gevoel van bondgenootschap werkt, en alle personages kunnen hun mannetje staan ​​terwijl ze op solomissies gaan. Maar van de dialoog tot de verhalende beats, ik kon niet ontsnappen aan het gevoel dat ik ‘Batman Jr.’ was, met een toon die niet past bij de donkere setting.

Een belonend progressiesysteem biedt vele manieren om je personages te tweaken; de overvloed aan geweldige kostuumontwerpen is vooral leuk. Ik vond het leuk om nieuwe wapens te maken en ze te modden met mijn favoriete bonussen. Elk personage heeft ook een unieke skill tree; hoe verder in het spel ik de stad verkende, hoe meer elk personage zich anders voelde in speelstijl. Ik vond de meeste leuk, behalve Red Hood, wiens iets langzamere bewegingen en focus op afstandswapens niet echt fijn speelde.

De Belfry fungeert als je centrum van operaties, en van daaruit kun je van personage wisselen, het bewijsbord bekijken, het uiterlijk van je Batcycle veranderen. Je kunt ook trainingsoefeningen doen en met Alfred chatten, de aanwijzingen toevoegen die je overal in Gotham hebt gevonden om nieuwe met voorbedachten rade te ontmaskeren misdaden, en je pak en wapens upgraden, knutselen en aanpassen. Voor degenen die van een opgeruimd menu houden, zijn er veel ‘ongelezen’ markeringen die veel tijd vergen om door te nemen en in te halen.

Verschillende uitdagingen kunnen worden voltooid als je de acties van de Court of Owls of de League of Shadows niet opspoort. Je kunt een reeks van voorbedachten rade misdaden, zoals ontvoeringen, orgaanhandel en illegale handel, stoppen. Er zijn tijdritten voor je Batcycle, straatkunst om Batarangs te fotograferen om te verzamelen, oriëntatiepunten om te ontdekken en vast te leggen, contactmissies met Renee Montoya, Lucius Fox en de Penguin, en nog veel meer. Door op het touchpad te drukken terwijl je op patrouille bent, kun je alle verschillende speurtochten en activiteiten zien die je moet ontdekken, waarbij het soms overweldigend is om te kiezen wat je moet doen.

Ondanks enkele rommelige menu’s en kaartpictogrammen, zal het hebben van al deze inhoud je lang laten spelen nadat je het hoofdverhaal hebt voltooid. Er is ook een verslavend karakter aan het maken van nieuwe outfits en uitrusting. Er zijn verschillende bergingen die verband houden met het type vijand van wie je het neemt, waardoor je nieuwe pakken kunt ontgrendelen, en melee en woedende wapens die geïnspireerd zijn op de strips. Deze RPG-elementen helpen je sterker te worden naarmate je vordert, en bieden elementaire schade en weerstand, zodat je altijd goed uitgerust bent om de verschillende vijanden in Gotham Knights aan te pakken.

Warner Bros. Montreal verdient veel lof voor zijn benadering van coöperatief spel voor twee personen. De drop-in, drop-out-ervaring is naadloos en plezierig, waarbij de moeilijkheidsgraad gemakkelijk kan worden aangepast zodat beide spelers op één lijn zitten. Spelers kunnen samenwerken in een enkel gevecht of ver van elkaar door de stad reiken, zonder problemen. Het is een multiplayer-systeem dat zo soepel werkt dat je geen complicaties zult opmerken behalve de kans om een ​​paar slechteriken in elkaar te slaan met een buddy, en dat is zoals het hoort.

Gotham Knights draait op 30 fps, en hoewel het geen dealbreaker is, voelden sommige secties waar ik met veel vijanden vocht, traag aan. Ontwijken en vermijden geraakt te worden voelde traag aan, en ik zou een verfijnder en sneller actieniveau op prijs hebben gesteld. Het is ook merkbaar op de Batcycle, want hoewel er een illusie is dat je snel gaat, beweeg je niet zo snel als het lijkt. Ook, hoewel er niet veel van waren, vooral in de stad, duurden de laadtijden bij terugkeer naar het Belfort of bij overlijden nogal wat tijd, iets wat ik niet gewend was met de huidige gen, vaker wel dan niet aanbieden een bijna onmiddellijke terugkeer naar actie.

Gotham Knights is een verrassend groot spel. Er is veel te doen buiten de hoofdcampagne en het voelt zelden willekeurig. Gevechten voelen uniek aan, ongeacht met wie je besluit te spelen, en er is een reden om alle vier de personages te gebruiken gedurende je tijd. Ik kon niet stoppen met spelen en ik heb heel veel plezier gehad tijdens mijn tijd in Gotham. Verkenning is goed, zelfs als het de vloeiendheid van de Arkham-spellen mist, en de stealth-secties zijn niet zo strak als zou moeten. Maar ondanks deze kleine problemen heb ik genoten van de meer dan dertig uur die ik met Gotham Knights heb doorgebracht, en er is nog veel meer te doen.