Review: Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster

Sommige JRPG’s willen zo graag een ode brengen aan het verleden, dat ze vergeten om als modern spel te blijven boeien. Bravely Default is daar een schoolvoorbeeld van. Wat ooit begon als een spiritueel vervolg op The Four Heroes of Light, groeide uit tot een titel die zich met liefde nestelde in het 3DS-tijdperk. De nieuwe HD Remaster voor de Switch 2 brengt een flinke visuele opfrisbeurt, maar blijkt inhoudelijk grotendeels in het verleden te blijven hangen.

De grootste vernieuwing zit in het vechtsysteem, dat met de Brave en Default-mogelijkheden een strategisch tintje krijgt. Door beurten op te sparen of juist meerdere tegelijk te gebruiken, kun je het gevecht naar je hand zetten. In theorie is dat spannend en vernieuwend, maar in de praktijk verandert het al snel in een oefening in optimalisatie. Gevechten draaien vooral om het zo efficiënt mogelijk verdelen van een bulk aan acties, waardoor de spanning verdwijnt.

Andere elementen uit de originele game zijn nog steeds aanwezig. De Special Attacks stellen teleur, vooral omdat ze gereset worden bij elke nieuwe uitrusting en alleen geactiveerd worden bij bizarre voorwaarden. Hierdoor ontdekte ik pas na twintig uur dat ze überhaupt bestonden.

Het verhaal doet ook weinig moeite om verrassing te bieden. Vier helden, een pratende fee en een wereld die gered moet worden door kristallen – het is een plot die je al vaak genoeg gespeeld hebt. De personages zijn clichématig en vooral Ringabel, een perverse rokkenjager met geheugenverlies, maakt het er niet beter op. Zijn dialogen zijn onvolwassen en overschaduwen vaak de rest van het verhaal.

De eerste twintig uur slepen zich voort zonder echte hoogtepunten. Pas daarna begint de game vaart te krijgen, maar tegen die tijd zijn veel spelers allang afgehaakt. Voor een titel uit de jaren 2010 zijn de personages opvallend vlak en de dialogen veel te voorspelbaar.

De remaster brengt gelukkig wel visuele verbetering. De waterverfachtige achtergronden zijn prachtig en steden ogen charmant, ondanks hun bescheiden formaat. De muziek blijft een hoogtepunt en de chibi-achtige modellen van de personages passen goed bij de stijl. Toch voelt het niet af. Vijanden ogen scherper, maar niet mooier. Sommige modellen lijken enkel meer polygonen te hebben, zonder dat de stijl of expressie echt verbeterd is. En ja, clipende hoeden en zwarte cirkelmondjes zijn nog steeds een ding.

De nieuwe content overtuigt nauwelijks. De minigames met Joy-Con-besturing zijn weinig boeiend. De eerste, een ritmespel waarbij je noten opvangt met een laser, is simpelweg saai. De tweede, een chaotische luchtschip-minigame waarin je van alles tegelijk moet doen, vermaakt even, maar wordt snel repetitief. De toegevoegde waarde is minimaal.