Review: Wild Hearts S

Toen Capcom jaren geleden met de Monster Hunter-serie kwam, werd er feitelijk een heel nieuw genre geboren. Tal van titels zoals Dauntless en God Eater hebben geprobeerd dit succes te evenaren, maar geen enkele wist dezelfde magie te vangen. In 2023 waagde Omega Force, bekend van Dynasty Warriors, zich aan het genre met Wild Hearts. Ondanks positieve reacties van pers en spelers, wist de game nooit echt door te breken.

Nu is er de Nintendo Switch 2 en grijpt Koei Tecmo de kans om de game een tweede leven te geven in de vorm van Wild Hearts S. Deze versie profiteert van het ontbreken van een nieuwe Monster Hunter-titel bij de launch van de console. Verwacht echter geen grootse comeback, maar eerder een degelijke heruitgave die vooral interessant is voor nieuwkomers.

In Wild Hearts S stap je in de schoenen van een reizende jager die aankomt in Azuma, een land dat geteisterd wordt door de zogenaamde Kemono: gigantische natuurwezens die dorpen en hun omgeving bedreigen. Al snel ontmoet je een mysterieus personage dat je de kracht van Karakuri schenkt – een spiritueel systeem waarmee je constructies kunt oproepen om in gevechten te overleven.

Het verhaal is op zich niet baanbrekend, maar er zit net genoeg diepgang in om je betrokken te houden bij het lot van het dorp Minato en zijn bewoners.

De kern van de gameplay leunt sterk op het bekende Monster Hunter-concept: reusachtige monsters bevechten, grondstoffen verzamelen en steeds betere uitrusting maken. In vier seizoensgebonden gebieden wachten er meer dan twintig soorten Kemono, elk met hun eigen aanvallen en patronen. De eerste ontmoetingen zijn vaak meedogenloos, maar juist het leren van deze patronen en het perfectioneren van je strategie geeft een enorme voldoening.

Na elk gevecht verzamel je materialen die gebruikt worden om wapens en pantsers te verbeteren. Dit zorgt voor een constante progressielus die net zo verslavend werkt als bij Monster Hunter: sterker worden door betere gear, maar ook door ervaring en vaardigheid. Het gevoel van “nog één monster” om dat laatste ontbrekende materiaal te bemachtigen is hier ruimschoots aanwezig.

Wat Wild Hearts onderscheidt van de concurrentie is het Karakuri-systeem. Hiermee kun je constructies bouwen die je tijdens gevechten helpen, zoals muren om een lading van een Kemono te stoppen of een genezende mist die jou en je team geneest. Dit geeft de gevechten een extra laag strategie en dynamiek die voorkomt dat het enkel een kwestie is van tien minuten lang op een monster inhakken.

Doordat er steeds nieuwe Karakuri te ontgrendelen zijn via een uitgebreide skill tree, blijft er altijd iets nieuws te ontdekken. Ook maakt het systeem ruimte voor persoonlijke speelstijlen: de ene speler zweert bij offensieve constructies, terwijl de ander meer inzet op mobiliteit of support.

Daarnaast biedt de game een brede selectie aan wapens, variërend van klassiekers zoals het zwaard en de boog tot originelere opties zoals de Wagasa, een bladenparaplu die je in staat stelt aanvallen te pareren. Elk wapen heeft zijn eigen speelstijl en vraagt om een andere aanpak. In combinatie met de Karakuri zorgt dit voor veel diepgang en herspeelbaarheid.

De toevoeging van de letter ‘S’ suggereert wellicht nieuwe content, maar in werkelijkheid gaat het vooral om kleine aanpassingen. Zo is co-op nu mogelijk met vier spelers in plaats van drie, en zijn er kleine tweaks in wapens en monster-gedrag. Helaas brengt deze versie weinig nieuws voor wie de game al gespeeld heeft op een ander platform.

Een ander punt van kritiek is de technische performance. De Switch 2-versie kampt nog steeds met instabiele framerates, wazige resoluties en vlakke textures. Het is speelbaar, maar het haalt de ervaring soms naar beneden, zeker tijdens intense gevechten. Jammer genoeg voelt het alsof de game meer optimalisatie had verdiend.