Review: Borderlands 4

Na Borderlands 3 moest ik mezelf een lastige vraag stellen: is een van mijn favoriete gamefranchises mij voorbijgegaan? Die release uit 2019 liet me namelijk beseffen dat de laatste Borderlands die ik écht had genoten – naast Telltale’s briljante Tales from the Borderlands – Borderlands 2 was, alweer uit 2012. Met die gedachte in mijn achterhoofd begon ik sceptisch aan Borderlands 4. Gelukkig blijkt dat Gearbox goed heeft geluisterd naar de kritiekpunten van de community, want dit vierde deel voelt als een herontdekking van alles wat de serie ooit zo sterk maakte, aangevuld met slimme vernieuwingen. Borderlands 4 is uitgegroeid tot misschien wel mijn nieuwe favoriet in de reeks.

https://www.youtube.com/watch?v=onY6y4NZ-t4Na

Zoals altijd stap je in de schoenen van een van de vier Vault Hunters en baan je je een weg door hordes gemaskerde maniakken en mutanten. Het principe is bekend, maar de uitvoering voelt beter dan ooit. Elke confrontatie levert niet alleen kostbare ervaring op, maar ook bergen wapens. Het wapenarsenaal is nog steeds de grootste trekpleister: van explosieve sluipschutters tot messen die zwaartekrachtverstoringen veroorzaken, de variatie is enorm. Het gevoel van spanning bij elke drop, die ene kans dat je een nieuw lievelingswapen oppikt, verveelde me tijdens mijn vijftig uur speeltijd geen moment.

De gevechten zijn chaotisch, bruut en heerlijk bevredigend. Soms duren ze iets te lang, maar de variatie in vijanden houdt alles fris. Wanneer de muziek plotseling omslaat en er een “Badass”-variant opduikt, merkte ik dat ik letterlijk naar voren boog van concentratie. Mijn favoriete momenten waren wanneer ik met een corrosieve shotgun op korte afstand alles aan gort schoot, of een vijand afmaakte met een welgemikte werpmes terwijl ik wanhopig probeerde te herladen. Het zijn die filmische momenten die Borderlands 4 keer op keer spectaculair maken.

Het verhaal speelt zich af op Kairos, een planeet die wordt onderdrukt door de sinistere Timekeeper. Hij is geen flauwe kopie van eerdere schurken, maar een intimiderende antagonist die overtuigend uit de verf komt. Voor mij is hij de beste slechterik sinds Handsome Jack in Borderlands 2. Zijn gestoorde onderdanen brengen bovendien de nodige dosis absurde humor die zo typerend is voor de reeks.

De Vault Hunters zelf zijn misschien wel de sterkste line-up tot nu toe. Rafa is een razendsnelle damage dealer, Harlowe verspreidt statuseffecten als een plaag, Vex kan hulpgeesten oproepen, en Amon – mijn persoonlijke favoriet – gooit elementaire bijlen of roept vurige muren op. De uitgebreide skilltrees en overvloed aan cosmetische opties zorgen ervoor dat je jouw personage echt naar smaak kunt finetunen.

Wat Borderlands 4 écht naar een hoger niveau tilt, zijn de nieuwe bewegingsmogelijkheden. Gliden, grijphaken en zelfs een grondslag vanuit de lucht: deze moves geven gevechten een extra dynamiek die ik niet meer zou willen missen. Het voelt geweldig om van een klif te zweven, met een ground-slam een vijand te verpulveren en vervolgens wegglijdend een shotgunblast uit te delen. Soms werken de knoppen niet ideaal, omdat te veel functies aan dezelfde toets hangen, maar dat doet weinig af aan de vloeiendheid van de gevechten.

Kairos is de grootste en meest veelzijdige wereld die de franchise ooit heeft gehad. Je Digirunner-voertuig maakt reizen snel en soepel, en overal zijn afleidingen te vinden: wereldbazen, kluizen vol loot, uitdagende safehouses en talloze sidequests. De wereld leeft, en verkennen levert vaak de leukste verrassingen op. Toch voelt navigeren soms omslachtig en niet altijd intuïtief. Het nieuwe Echo-4-hulpje biedt een kompas en begeleiding, maar laat je af en toe alsnog in de steek.

Qua balans is Borderlands 4 grotendeels sterk, al is de plotselinge moeilijkheidspiek richting het einde frustrerend. De laatste act voelt daardoor oneerlijk zwaar en remt de flow. Ook zijn sommige bazen echte kogelsponzen die veel te lang meegaan, zeker in singleplayer. Gelukkig maakt de co-op dit grotendeels goed: het is makkelijker dan ooit om in te stappen, en baasgevechten zijn zelfs herspeelbaar dankzij slimme nieuwe systemen.

Wat de toon betreft weet Gearbox eindelijk de juiste snaar te raken. Borderlands 4 mixt absurde grappen met betere dialogen en memorabele personages. Het resultaat is een verhaal dat je meesleept, maar ook ruimte biedt voor komische ontspanning. Het is niet alleen een verbetering ten opzichte van Borderlands 3, maar ook een waardige opvolger van het legendarische tweede deel.Borderlands 4 voelt als de grote wedergeboorte van de franchise. Het combineert het beste van de oude delen met frisse ideeën en levert een looter-shooter die zowel chaotisch als verfijnd is. Ondanks enkele kleine frustraties – te lange gevechten, een lastige eindfase en soms verwarrende navigatie – is dit de meest complete en meeslepende Borderlands tot nu toe. Voor fans van het genre is dit verplichte kost, en voor oude fans zoals ik voelt het als thuiskomen.