Review: Pac-Man World 2 Re-Pac

Dat Pac-Man, de geelgekleurde pionier van de videogamegeschiedenis, in 2025 nog steeds relevant zou zijn, had niemand durven voorspellen. Toch is het de laatste jaren opmerkelijk hoe krachtig de oude mascotte zich heeft heruitgevonden. Na het verrassend duistere Shadow Labyrinth, dat de klassieke figuur in een beklemmende metroidvania-achtige horrorcontext plaatste, kiest Bandai Namco nu voor het tegenovergestelde: een opgepoetste, kleurrijke remake van Pac-Man World 2, onder de naam Pac-Man World 2 Re-Pac.

Voor fans die met beide versies zijn opgegroeid, voelt dit als een terugkeer naar vrolijkheid en eenvoud, zonder het moderne gevoel te verliezen. Waar Shadow Labyrinth intens en donker was, straalt Re-Pac juist plezier en luchtigheid uit. Het is een spel dat niet pretendeert de wereld te veranderen, maar wél precies weet waar zijn charme ligt.

Pac-Man World 2 Re-Pac doet iets wat zijn voorganger grotendeels liet liggen: het geeft de klassieke mascotte een klein beetje drama en persoonlijkheid. De bekende geesten – Blinky, Inky, Pinky en Clyde – breken in in Pac-Village en stelen de Golden Fruit, een mythisch artefact dat per ongeluk de boosaardige geestenkoning Spooky bevrijdt. De rust in Pac-Land verdwijnt, het landschap raakt overwoekerd met duistere energie, en Pac-Man trekt eropuit om orde te herstellen.

Het verhaal is lichtvoetig en voorspelbaar, maar juist daardoor charmant. Er is iets rustgevends aan een plot dat geen diepe allegorieën probeert te vertellen, maar gewoon een avontuur wil brengen. Een aangename verrassing is dat Pac-Man zelf nu een stem heeft, opnieuw ingesproken door Martin T. Sherman, die zijn rol uit Pac-Man World 3 herneemt. De stemacteurs brengen een verrassende warmte in hun dialogen. Het voelt ouderwets, maar ook eerlijk en sympathiek – een toon die je in moderne games zelden nog hoort.

De kern van de ervaring is uiteraard de platformactie, en die voelt beter aan dan ooit. De levels zijn grotendeels lineair opgebouwd, maar bevatten voldoende aftakkingen, verzamelobjecten en geheimen om spelers te belonen die de omgeving zorgvuldig verkennen.

Pac-Man beschikt over een bekende reeks bewegingen: springen, een snelle aanval, en de kenmerkende butt bounce, waarmee vijanden worden uitgeschakeld en hogere platformen bereikbaar zijn. Nieuw is de super variant van deze aanval, waarbij een perfect getimede sprong extra hoogte oplevert. Het is een subtiele toevoeging, maar het zorgt voor meer ritme in het platformen en geeft behendige spelers een kleine voorsprong.

Ook de mogelijkheid om projectielen te gooien met verzamelde pellets is terug, en deze keer voelt het systeem beter geïntegreerd. De aanvallen op afstand voegen strategische afwisseling toe, vooral in levels met vijanden op lastige posities.

De rollout, waarbij Pac-Man zich oprolt om hellingen te beklimmen of tijdelijk snelheid te winnen, blijft een heerlijk vloeiend onderdeel van de gameplay. Tijdens de Time Trials gebruikte ik deze vaardigheid bijna obsessief, gewoon omdat het zo soepel aanvoelde. De flutter jump, waarmee Pac-Man net iets langer in de lucht blijft, blijkt in latere levels onmisbaar voor het verzamelen van moeilijk bereikbare fruitstukken.

Het resultaat is een arsenaal aan bewegingen dat intuïtief aanvoelt maar toch ruimte biedt voor precisie en verfijning. De leveldesigns combineren semi-open routes met een duidelijke flow, zodat je continu gestimuleerd wordt om nog even om dat hoekje te kijken. Naarmate het spel vordert, neemt de moeilijkheid merkbaar toe, vooral in de epiloogcampagne die uitdagendere versies van eerdere levels biedt. Voor wie het te zwaar wordt, is er gelukkig een Fairy Mode die de toegankelijkheid verhoogt zonder de ervaring volledig te versimpelen.

Net als zijn voorganger barst Re-Pac van de hoge herspeelwaarde. Elk level bevat missies, verzameluitdagingen en Time Trials met ranglijsten. Het is verleidelijk om steeds terug te keren om dat ene fruitstuk of die laatste medaille te vinden. Toch mist de missieopbouw soms wat variatie; de doelen keren regelmatig in vergelijkbare vorm terug, waardoor sommige segmenten repetitief kunnen aanvoelen.

De bazen bieden daarentegen een degelijke uitdaging, met duidelijke patronen maar genoeg pit om voldoening te schenken wanneer je ze verslaat. In de latere werelden introduceert het spel bovendien nieuwe omgevingsmechanieken, zoals onderwaterlevels waarin Pac-Man in een mini-submarine vaart, en inline skates die voor een hogere snelheid zorgen. Deze gimmicks zijn over het algemeen goed uitgewerkt en voegen variatie toe aan het tempo van de campagne, al breken ze soms wat te abrupt met het traditionele platformritme.

De zwemmechanica verdient speciale vermelding. De besturing onder water is opmerkelijk vloeiend, met precieze bewegingen die zelden frustreren. Alleen het gooien van projectielen blijft in deze setting wat stroef.

De hubwereld, Pac-Village, vormt een aangenaam rustpunt tussen de levels door. Naarmate je vordert in het verhaal, vult het dorp zich met nieuwe personages, verzamelobjecten en minigames. Het hoogtepunt zijn de arcadekasten, waar je klassieke Pac-Man kunt spelen in vernieuwde vormen met obstakels, gevaren en zelfs de rollout-beweging.

Daarnaast kun je via een gashaponmachine kleine standbeelden verzamelen met munten die je in levels verdient. Het is een speelse manier om voortgang te belonen, en het voelt prettig aan dat deze cosmetische beloningen geen betaalde DLC zijn, maar simpelweg onderdeel van het spel. Pac-Man kan zelfs nieuwe outfits vrijspelen via missies, wat de personalisatie verder vergroot.

Tot slot is er een coöperatieve modus waarbij een tweede speler een kleine drone bestuurt die helpt bij het verzamelen van objecten of het ondersteunen tijdens gevechten. Het is geen volwaardige multiplayerervaring, maar wel een leuke toevoeging voor jongere spelers of gezinnen.

Wie hunkert naar een game die simpelweg vrolijk maakt zonder complex te zijn, vindt hier een ideale metgezel. Voor Pac-Man zelf is dit misschien wel de mooiste comeback sinds de arcadeklassieker waarmee alles begon.