Review: Call of Duty: Black Ops 7

Call of Duty voelt met Black Ops 7 alsof het zijn laatste restje gezond verstand overboord heeft gegooid. Waar de serie ooit nog een dun laagje realisme probeerde te bewaren, is nu alles ingeruild voor pure, schaamteloze bombast.

Je krijgt gigantische messen die niet zouden misstaan in een tekenfilm, bizarre baasgevechten die eerder thuishoren in een mythologische actiegame en zelfs zombies die opeens vriend en vijand door elkaar lopen. De campagne duwt alles zo ver richting absurditeit dat het hele pakket daardoor anders aanvoelt, zelfs de onderdelen die wél overtuigen.

Die campagne is meteen het grootste struikelblok. In plaats van een solide singleplayerverhaal word je in co-opmissies gedropt die je met willekeurige spelers of vrienden moet doorlopen. Alleen spelen mag, maar zonder AI-companen voelt het alsof je met één hand op je rug gebonden het slagveld opstapt. Omdat alles online moet gebeuren, kun je er op rekenen dat je uit missies wordt gegooid zodra er een update langskomt. Pauzeren bestaat niet en wie een paar minuten niets doet, mag opnieuw beginnen. Het zorgt voor een rommelige, onhandige structuur nog voor je zelfs maar aan het verhaal toekomt.

Wanneer je daar uiteindelijk in belandt, blijkt het een bonte verzameling van nachtmerrieachtige hallucinaties, schreeuwerige setpieces en een plot dat alle kanten op stuitert. Het is zo ver verwijderd van wat Call of Duty ooit was dat het voelt alsof je een parodie speelt. Tegelijkertijd werkt de basisgameplay nog altijd uitstekend. De wapens voelen goed, de besturing is strak en sommige gevechten zijn oprecht leuk, al kunnen ze de richtingloosheid van het verhaal niet verhullen.

Gelukkig tref je buiten de campagne nog steeds dat typische Call of Duty-DNA dat de serie groot heeft gemaakt. De multiplayer is stevig, vertrouwd en uitgebreid genoeg om een jaar lang mee vooruit te kunnen. Talloze maps en modi, bergen progressie en genoeg cosmetische rotzooi om de diehard spelers bezig te houden. Het is precies wat je verwacht, misschien zelfs te voorspelbaar, maar het werkt. Nieuwe toevoegingen zoals Overload en een chaotische 20 tegen 20-modus geven het geheel nog een beetje frisse lucht.

Zombies, altijd een publiekslieveling, blijft eveneens een sterke pijler. De gigantische map en het gevoel van ontdekking maken de modus opnieuw de moeite waard. Het is geen revolutie, maar het staat wel weer als een huis.