Review: Football Manager 26

Football Manager 26 voelt als een poging om een oud, geliefd beest opnieuw te temmen.

Al twintig jaar vragen spelers én Sports Interactive zich af hoe je een serie verbetert die al zo diep geworteld is in het leven van voetbalfans. Je zou denken dat het antwoord inmiddels bekend is, maar zodra je dit nieuwe deel opstart, blijkt dat die vraag misschien juist moeilijker is geworden. De overstap naar de Unity-engine laat meteen zijn sporen na. Wedstrijden ogen niet langer als bewegende spreadsheets, maar als iets dat echt leeft. Spelers bewegen geloofwaardiger, reageren vloeiender en laten kleine gebaren en mislukte acties zien die je plots veel beter laten begrijpen wie ze zijn en wat ze kunnen. Ik hoef niet meer tussen twee linksbacks te kiezen op basis van getalletjes op een profielpagina; ik zie gewoon hoe de één dartelt en dribbelt terwijl de ander voorzichtiger speelt. Het maakt het coachen makkelijker én leuker, en ik betrap mezelf erop dat ik nog meer geniet van de onverwachte wereldgoal of dat knullige rollertje dat precies op het goede moment binnenvalt.

Maar zodra je de dug-out verlaat, slaat de verwarring toe. De nieuwe interface probeert meer informatie tegelijk te tonen, een ambitieuze poging om je minder te laten klikken en meer overzicht te geven. In de praktijk voelt het alsof iemand midden in de nacht je hele huis heeft heringericht en overal labels heeft geplakt waar je spullen nu zouden moeten zijn. Alles staat erin, dat zeker, maar zóveel tegelijk dat het zoeken naar één eenvoudige statistiek soms een mini-expeditie wordt. Zelfs de nieuwe “portal” — bedoeld als je centrale startpunt — voelt bijna alsof het de volledige voetbalwereld in één scherm probeert te proppen. Het werkt, functioneert, maar vraagt elke minuut om hernieuwde gewenning.

Het tempo helpt ook niet mee. Football Manager is op zijn best wanneer de tijd rustig zijn werk mag doen: een jeugdspeler die zich aandient, een langdurige rivaliteit die ontstaat, een transferdroom die jarenlang boven je hoofd hangt. Maar Football Manager 26 laat de klok amper vooruitgaan. Acht uur spelen leverde slechts een handvol wedstrijden op, niet omdat ik zo besluiteloos was, maar omdat het spel weigerde twee dagen te simuleren zonder mij lastig te vallen met berichten die zelden belangrijk voelden. Zelfs met delegatie, filters en stafondersteuning blijft het alsof iemand je steeds op de schouder tikt omdat er weer een administratieve formaliteit is opgedoken. Het is een filosofisch probleem: wil de game je onderdompelen in voetbal, of in de papierwinkel eromheen?

En dan is er het andere gezicht van Football Manager 26: het deel dat me ondanks alle frustraties vasthoudt. De transfermarkt werkt logischer en dynamischer, tactieken maken eindelijk een duidelijker onderscheid tussen situaties met en zonder bal, en de balans voelt, zeker gezien de enorme technische omslag, verrassend stabiel. Maar de echte kracht blijft waar hij altijd zat: de gigantische database die een complete voetbalwereld simuleert, vol spelers die je nooit zult kopen, competitiestanden waar je nooit zult spelen en toernooien die je volgt alsof ze echt plaatsvinden. Het is bizar hoe snel je gelooft dat dit digitale universum echt is en hoe gemakkelijk je jezelf erop betrapt dat je uitslagen van andere landen checkt alsof je persoonlijke belangen hebt.