De een kan er zijn giechel wel mee vol frommelen en de ander gaat al over zijn nek bij de gedachte ervan. Ik heb het over sushi, de oosterse lekkernij die je tegenwoordig in iedere super kan scoren. Nooit in mijn leven had ik gedacht dat er een studio zo gek zou zijn om een hele game omtrent deze spijs zou ontwikkelen, maar ‘boy was I wrong’. Laat het maar aan Nintendo over om absurde en typisch Japanse games te maken. Sushi Striker: The Way of Sushido past precies in dat plaatje, want het slaat totaal nergens op, maar dat is ook meteen de charme die deze vliegensvlugge game nodig heeft om lang leuk te blijven.

Bedenk je even een wereld waarin sushi hartstikke verboden is en waarin alleen de elite er aanspraak op kan maken zonder een enkeltje strafkamp te riskeren. Een typisch gevalletje ‘grote vissen scheuren het net’. In Sushi Striker: The Way of Sushido is dit zo’n beetje het geval. Net als in onze huidige wereldsituatie leidt dit gegarandeerd tot conflictsituaties. De Sushi Struggles hebben de wereld van onze jonge protagonist(e) Musashi helemaal verneukt en er zelfs voor gezorgd dat deze als weeskind door het leven moet. Ach gut. Musashi heeft dan ook een gegronde aversie tegen in plakrijst gerolde rauwe vis, tot een vreemdeling hem dat spul een keer laat proeven. Vanaf dat moment is Musashi vastberaden om sushi voor iedereen beschikbaar te krijgen.

Maar ja, hoe? Het Keizerrijk heeft zo’n beetje sushi-samoerai op iedere hoek van de straat geplant om dat juist te voorkomen. De kunst van het Sushi Striker zijn biedt een uitkomst voor onze Musashi, waarin het grenzeloos vreten van het spul en het wegflikkeren van de overgebleven lege borden dé manier is om af te rekenen met het dictatoriale tuig van het Keizerrijk, vooral wanneer die borden met volle kracht tegen diens harses gesmeten worden. Het is dan ook aan Musashi de taak om hier een meester in te worden, en met wat behulp van Pokémon-achtige hulpjes genaamd Sushigami vreet hij zich een ongeluk om de beste Sushi Striker te worden. Alleen dan is ‘sushi voor allen’ te realiseren

Met deze absurd klinkende introductie heb ik eigenlijk in een notendop uitgelegd wat de bedoeling is in Sushi Striker: The Way of Sushido. De gehele gameplay bestaat namelijk uit het verorberen van sushi, welke op gekleurde borden passeert via drie persoonlijke lopende banden en één die je met je tegenstander deelt. De speler dient iedere keer in zeven seconden een zo lang mogelijke ketting van dezelfde kleur borden te creëren, de sushi er vanaf te smikkelen en het overgebleven stapeltje lege borden vakkundig naar de overzijde van het speelveld te slingeren om de HP-balk van de tegenstander eerder leeg te krijgen dan andersom. Dit klinkt eenvoudig genoeg, maar vergis je daarin niet. Sushi Striker is naarmate de game vordert zo uitdagend als dat die absurd is.

De Sushigami, Pokémon-achtige Sushi Sprites, gooien namelijk wat extra variatie en dus ook uitdaging in de mix. Elk van deze hulpjes bieden een unieke perk, welke langzaam opbouwt terwijl je aan je schranspartij bezig bent. Wanneer het balkje vol is, valt deze in te zetten om net dat beetje voordeel te behalen of de tegenstander juist te benadelen. Naast het verslaan van anderen is het verzamelen van Sushigami dus best voornaam. Zonder de hulp van deze critters strand je namelijk geheid. Hoe simpel de game ook oogt, met regelmaat trekken de superverslavende vliegensvlugge potjes je naar het puntje van je stoel, al is de gameplay over het algemeen niet gevarieerd genoeg om het uren aan een stuk te blijven spelen. Sushi Striker: The Way of Sushido valt wat mij betreft dan ook in de categorie ‘casual game’, wat het prijskaartje van €49,99 wel een tikkeltje aan de hoge kant maakt.

Hoge prijs of niet, we kunnen wel concluderen dat we wederom te maken hebben met een game die tot in de puntjes is afgewerkt en dat we nergens te maken krijgen met bugs of glitches. Dat is natuurlijk wel zo handig wanneer je ziet hoe snel het kan gaan. Ook qua besturing werkt de game naar behoren, zowel via het touchscreen als met de sticks en knoppen van je Joy-Cons, al geniet de eerste waarschijnlijk bij velen de voorkeur. Het linken van de voorbijkomende borden gaat nu eenmaal een stuk soepeler wanneer je met je vingers over het scherm sleept, vooral wanneer je op het scherpst van de snede speelt. Met de Joy-Cons bestaat namelijk de kans dat je in de hectiek net de verkeerde kant op drukt, wat vooral in een later stadium het verschil kan maken tussen een stapeltje van drie borden en een stapel van twintig.