Review: Animal Shelter 2

Wie ooit heeft gedroomd van het runnen van een dierenopvang, krijgt met Animal Shelter 2 de kans om die droom virtueel waar te maken. De game is een vervolg op het originele Animal Shelter, en hoewel er geen ingewikkeld verhaal in zit, biedt het wel een diepgaande, betekenisvolle ervaring die draait om zorg, toewijding en – vooral – keuzes.

In Animal Shelter 2 draait alles om het verzorgen van honden en katten: je voedt ze, speelt met ze, maakt hun verblijven schoon en zorgt ervoor dat ze in een liefdevol thuis terechtkomen. Wat opvalt is hoe ‘echt’ de simulatie aanvoelt. Zo vergeet je soms – zoals ik – dat je een dier hebt opgehaald met het busje, dat vervolgens de hele nacht blijft staan. Dat soort momenten maken de ervaring verrassend geloofwaardig. De game legt de nadruk op verantwoordelijkheid, zonder je hand vast te houden. Een waarschuwing: als je de game pauzeert zonder te saven, loopt de tijd gewoon door. Dieren kunnen weggehaald worden en je opvang kan zelfs gesloten worden. Vervelend, maar het draagt wel bij aan de realistische druk van het spel.

Het adoptiesysteem is bijzonder goed uitgewerkt. Het draait niet alleen om uiterlijk – wat in de echte wereld helaas vaak doorslaggevend is bij honden – maar ook om persoonlijkheidskenmerken. Dat maakt het matchen van dier en adoptant extra bevredigend. Als je een perfecte match vindt, krijg je daar ook punten voor terug, wat motiveert om zorgvuldige keuzes te maken.

Naast de basiszorg zijn er medische taken zoals temperatuur opnemen, speeksel analyseren en medicijnen toedienen. Dit deel voelt praktisch aan zonder overdreven technisch of medisch te zijn. Missies zoals afval opruimen of wandelingen maken met de dieren zorgen voor wat afwisseling. Toch kan het spel je snel overweldigen, vooral in de eerste uren. Zodra je meer verblijven opent en personeel aanneemt, wordt het gelukkig iets behapbaarder. Werknemers kun je toewijzen aan specifieke zones, zoals de kliniek of het hondenverblijf, wat een groot verschil maakt in de dagelijkse gang van zaken.

De presentatie van de game is degelijk, al laten sommige visuele elementen te wensen over. Dierenharen lijken soms te zweven in plaats van natuurlijk op het lichaam te liggen, en menselijke personages ogen stijfjes en onnatuurlijk. De animaties zijn basic: ballen blijven in de lucht hangen, riemen snijden door modellen heen, en clipping komt regelmatig voor. De omgevingen daarentegen zijn sfeervol en rustgevend – vooral het geluid van regen is opvallend goed gedaan en draagt bij aan de immersie.

De muziek roept herinneringen op aan Nintendogs: vrolijk, rustgevend en eenvoudig. Na lange speelsessies kan het wat eentonig worden, maar de optie om handmatig van nummer te wisselen biedt uitkomst.