Het lijkt nog maar vorig jaar toen Ubisoft aankondigde dat zij een pauze gingen inlassen van zijn jaarlijkse Assassin’s Creed-releasecyclus. Toch heeft de release van het nieuwste deel, Assassin’s Creed Odyssey, geen slepende effecten. De game is namelijk een waardige opvolger van Assassin’s Creed Origins en bouwt voort op het succes van de game. Waarom dit zo is, lees je in deze recensie.

Het zou geen verrassing moeten zijn dat wanneer je voor het eerst begint, dat Odyssey erg lijkt op Origins. Terwijl je de nieuwe Griekse omgeving verkent – die zich over het vasteland en ontelbare kleinere eilanden uitstrekt – is er weer een vertrouwde mix van verkenning, stealth en gevechten.

Zoals eerder aangegeven bouwt het nieuwe deel voort op zijn zijn voorganger, Origins. Odyssey straalt in zijn RPG-elementen, het opbouwen van je karakterkeuzes, dialoogopties en vaardigheidsprogressie om elke gebeurtenis een beetje meer jouw te maken eigen.

Het maken van keuzes begint al wanneer je de game voor het eerst gaat spelen. Je krijgt namelijk de keuze uit twee personages waarmee je het verhaal van de game gaat beleven. Zo kun je spelen als een man (Alexios) of als een vrouw (Kassandra). Deze keuze is een grote stap voorwaarts. Ongeacht of je nou kiest om met Alexios of Kassandra te gaan spelen, blijft het verhaal van de game hetzelfde. zelfs de nieuwe romantiek-opties, waarmee je met mannen of vrouwen kunt flirten, ongeacht of je nu als Kassandra of Alexios speelt. Verwacht echter geen volwaardige relaties die zich in de loop van het spel ontwikkelen, het is namelijk niets meer dan een paar flirterige dialogen en zo nu en dan de mogelijkheid om een zoen te krijgen, maar het is een welkome stap in de richting van een wereld waarin je op meer manieren met mensen omgaan dan alleen hen doden.

Als vechten meer jouw ding is, krijg je daar ook een beetje meer keuze. Skill-progressie is namelijk aangepast om je opties meer eigen te maken en moedigt je aan om te spelen met hoeveel je je toewijdt aan vaardigheden in drie hoofdtakken: Hunter, Warrior en Assassin, die meestal draaien rond respectievelijk ranged attacks, melee en stealth.

Je kunt vaardigheidspunten spenderen (die je krijgt wanneer je een level stijgt) om nieuwe vaardigheden te ontgrendelen. Doordat je zelf kunt kiezen waaraan je je vaardigheidspunten spendeert, worden de gevechten een beetje gevarieerder . Een persoonlijke favoriet was het aansteken van ons zwaard in vuur en vlam voor tijdelijk verhoogde schade, hoewel fans van 300 blij zullen zijn te weten dat er een Sparta-kick in de game zit, deze kun het gebruiken om mensen van dingen te schoppen.

De drie skill trees moedigen je aan je te focussen op je speelstijl, omdat elke poging om een manusje-van-alles te worden waarschijnlijk je schade achterlaat op de hitpoints van je vijanden terwijl je levelt. Je kunt zowel actieve vaardigheden als passieve buffs ontgrendelen. Naast het gebruik van punten om nieuwe vaardigheden te ontgrendelen, kun je ze ook gebruiken om de vaardigheden te verbeteren die je al hebt ontgrendeld – nog een keuze tussen een verdubbeling van een klein skillset of het uitbreiden van je opties

Je uitrusting is ook redelijk aanpasbaar. Zo kun je niet alleen verschillende spullen uitrusten voor verschillende wapen- en wapensleuven, maar individuele items kunnen bij smeden worden geüpgraded en afzonderlijk worden gegraveerd om ze specifieke bonusattributen te geven, zoals crit damage of een defensieve boost, waardoor het voor het eerst mogelijk wordt om je items volledig te ontwikkelen rond de speelstijl van je voorkeur.

Bootreizen en zeegevechten zijn beide terug en spelen een grote rol – het spel is niet voor niets gebaseerd op een verzameling eilanden. Je kunt vijandelijke schepen aanvallen met pijlen en werpsperen (die je goed kunt schieten), ram in hen om hun rompen te vernietigen, of ga gewoon aan boord en doe zelf het vuile werk. Natuurlijk is jouw schip ook te upgraden, met opties om verdedigingsmechanismen, ramsnelheid, wapenaanvallen en cosmetica te verbeteren – en extra buffs op te halen door een bemanning van luitenants te verzamelen tijdens jouw ‘odyssee’.

Normale missies zijn compact en vertakkend en maken de game zeker niet licht op de inhoud. Het kernverhaal gaat over Alexios’ en Kassandra’s zoektocht naar het blootleggen van hun erfgoed en het uitzoeken van de plot van een sinistere cult die je helemaal over Griekenland zullen brengen, hoewel Odyssey ook deinende is van side-quests, bounties en contracten en een eindspel dat je de kans geeft om verschillende mythische wezens zoals Medusa aan te pakken.

Side-quests zijn vaak voorspelbaar – sommige zijn interessante mini-verhalen op zich, sommigen zijn weggegooide excuses om je aan te moedigen een bepaald gebied te verkennen en in sommigen moet je verschillende vijanden vermoorden. Het is hetzelfde probleem dat de serie vanaf het begin (en de meeste andere open-world titels, om eerlijk te zijn) heeft geteisterd: er is veel te doen, maar als een speler is het lastig om te vertellen wat je tijd waard is en wat gewoon vulling en druk werk is.

Het een bemoedigende gedachte dat Ubisoft van zijn rivalen leert en probeert het genre op zijn minst een beetje te verbeteren. Er is bijvoorbeeld de nieuwe Exploratiemodus, een (optionele) instelling die een aantal hulpmiddelen uitschakelt en in plaats daarvan de UI overlapt met een reeks aanwijzingen die je hebt gekregen van NPC’s over waar je doelwit zich bevindt.