Infinity Ward heeft dit jaar veel gedurfde claims gemaakt in de aanloop naar de release van Modern Warfare. Het is een reboot van een klassieke favoriete franchise, dus het moet toch fris maar nostalgisch aanvoelen. Het is duisterder dan ooit tevoren, maar dat zal ook niet onnodig zijn. Het maakt gebruik van nieuwe technologie die niet lijkt te kunnen tot de volgende generatie, maar toch werkt het ook op de launch Xbox, PlayStation en low-end PC’s. De ontwikkelaar belooft een genot van nostalgie en cross-play.  In deze recensie lees je of Infinity Ward de gedurfde claims heeft waargemaakt.

Ik ga niet te diep in de nieuwe technologie duiken in deze review, behalve om te zeggen dat beloften zijn nagekomen en dingen die achter gesloten deuren worden getoond werken eerder net zo goed nu ze in het licht staan. Ja, de game zal er op launch PlayStation 4 of Xbox One niet zo goed uitzien als wanneer je deze op een PlayStation 4 Pro of Xbox One X hebt gespeeld, maar het lijkt erop dat Infinity Ward erin is geslaagd om elke laatste druppel grafische goedheid die de launch consoles heeft verlaten eruit te persen.

Na het missen van een campagne voor Black Ops 4, is de singleplayer-modus van Modern Warfare een van de hoogtepunten van de Call of Duty van dit jaar. Het uitgangspunt van deze reboot is: “Wat als ze Modern Warfare hadden gemaakt voor 2019 in plaats van 2007?” Infinity Ward ging voor beide gezonde doses nostalgie en maakte tegelijkertijd een game die zich meteen thuis voelt. Personages krijgen een nieuwe bestemming, thema’s springen tien jaar vooruit en Infinity Ward bedacht hoe ze iets donkers, korreligs en echts kon maken zonder al te dankbaar of feestelijk te zijn.

Toen Infinity Ward zei dat de campagne van Modern Warfare ‘uit de krantenkoppen was gerukt’, meenden ze het. Er zijn missies die zware parallellen trekken met gebeurtenissen zoals de aanval op Bin Laden, Benghazi, en zelfs het recente Amerikaanse verraad van Koerdische troepen, waardoor ze aan het front sterven. Op de een of andere manier, hoe overduidelijk de toespelingen ook zijn, had het nooit het gevoel dat de game gewoon probeerde die gebeurtenissen uit de echte wereld na te bootsen. Modern Warfare creëert zijn eigen reeks gruwelijke gebeurtenissen in zijn eigen universum. Het voelt allemaal natuurlijk, want dat is gewoon de cyclus van de geschiedenis, en niet alleen gebeuren deze dingen nu, maar ze zijn eerder gebeurd en ze zullen opnieuw gebeuren.

Het verhaal van Modern Warfare is een verhaal dat je aan het denken zet. Meerdere momenten deden me nadenken over relatieve veiligheid hier in Nederland, weg van conventionele oorlogvoering die de straten van zoveel plaatsen in het buitenland vult. Het is veel eenvoudig om de problemen van de wereld op afstand te houden, maar als je boots-on-the-ground krijgt en de inzet van het schaakspel beseft, helpt het om een ​​aantal van de nieuwsverhalen die we over alle die buitenlandse conflicten.

Missies bieden spelers moeilijke contextuele keuzes zonder tijd om na te denken. Soms realiseren mensen zich niet eens dat er een keuze was, met hoe heimelijk Infinity Ward het spel met kleine gevolgen heeft gevuld. Deze zijn bedoeld als psychologisch en om je aan het denken te zetten. Je hebt misschien een burger vermoord, of ze hebben je buddy neergeschoten. Een man springt achter een auto vandaan, de reactie moet je vertellen of hij een terrorist of een bange burger is. Zelden zijn de keuzes zo openlijk dat ze de speler letterlijk laten kiezen tussen twee dingen, behalve in een paar gevallen waarin het binnen het verhaal past en je kunt beslissen waar je als het ware “de grens trekt”. Wanneer je in situaties komt waarin de veiligheid van burgers niet jouw primaire richtlijn is, voelt het best goed om zelfs één persoon te redden.

In veel gevallen presenteert Modern Warfare de vaak conflicterende redenen waarom mensen vechten. Er is een grote dynamiek tussen CIA-operator Alex en de vrijheidsstrijder Farah. Op een gegeven moment vraagt ​​Farah hem waar hij naartoe zal gaan, en hij antwoordt met het antwoord van de militaire burgerplicht: “Waar ze me heen sturen.” “Je mag niet kiezen?” Farah’s blik van ongeloof weerspiegelt enkele realisaties die ik hierin had momenten ook. De verschillende redenen waarom mensen vechten – plichtgebonden of om een ​​specifieke oorzaak – voeden de voortdurende branden van conflicten. Ik had nooit verwacht dat ik zulke diepe onthullingen zou krijgen van een Call of Duty- game.

Modern Warfare is gebaseerd op de duistere realiteit en haalt geen enkele klap uit met sommige van de gruwelijke dingen die op het scherm gebeuren, en toch bereikt het nooit een punt van gewelddadigheid omwille van geweld. Alles heeft een gewicht en een zwaartekracht. Het is het verschil tussen een betekenisvol maar brutaal nieuwsbericht over iets gruwelijks dat is gebeurd en iets op YouTube gooien voor de schokwaarde. Infinity Ward voegt context en betekenis toe aan elke scène en elk moment in het spel, en deed me nadenken en diep nadenken bij meer dan één gelegenheid. Het zou diep moeten snijden. Het hoort hard te slaan. Maar het wordt niet verondersteld te worden gevierd, en de campagne beheert dat op prachtige en verrassende manieren.

Misschien het meest verrassend in een AAA-spel over oorlog is het gebrek aan heldenmomenten. De game in werkelijkheid aarden betekent dat je geen personages zult hebben die ongelooflijke prestaties uitvoeren alleen omwille van een “coole” scène of spel. Modern Warfare neemt een stap terug. In plaats van bedreigingen van een nucleaire oorlog thuis en de enorme explosies die daarmee gepaard gaan, is het verhaal vereenvoudigd. Er zijn nog steeds tal van explosies en vuurgevechten, maar dit is minder zomer blockbuster oorlogsfilm en meer genuanceerde indie oorlogsfilm. Het gaat om de mensen en de situaties, niet om de knallen en knallen.

De campagne van Modern Warfare is een no-nonsense attractie, wat betekent dat het hier alleen het verhaal is. Er zijn geen verzamelobjecten of audiogegevens om je af te leiden. Je hoeft je geen zorgen te maken over uitdagingen (afgezien van verschillende moeilijk te selecteren problemen en trofeeën/prestaties). Nadat ik de eerste paar missies had gespeeld, realiseerde ik me dat ik gewoon kon genieten van het verhaal en de tactische gameplay die het ondersteunde. Ik hoefde die afleiding van videogames niet op te sporen die elke ontwikkelaar nodig heeft om zijn games mee te vullen.

In feite zijn gameplay en verhaal tijdens de campagne met elkaar verweven. Cutscenes worden verbannen naar wanneer mensen praten, aangegeven door zwarte balken boven en onder aan het scherm. Op alle andere momenten behoudt de speler de controle over een bepaald element om een ​​gevoel van verbinding tussen de speler en wat er op het scherm gebeurt, bij te brengen. In sommige cutscenes, heb je nog steeds controle over je personage, dus als je niet vooruit duwt op de controlestok, je coole actie-held moment zal eindigen in je vurige dood.

Op papier zit deze hele campagne vol met valkuilen en problemen, maar de sterren zijn zo perfect uitgelijnd als al deze elementen bij elkaar kwamen. Het nemen van een stap terug naar een kernloze campagne-ervaring zonder fratsen voelt als de juiste stap om ervoor te zorgen dat Modern Warfare er één is om te onthouden in zowel harten als gedachten.

Infinity Ward bracht de multiplayer terug naar de tekentafel en herbouwde deze van de grond af. Ze vroegen zich af: “Wat maakt de klassieke Call of Duty zo nostalgisch voor spelers?” En hebben zo veel van de meer recente elementen verwijderd die in de spellen zijn begonnen te kruipen of gewoon zijn blijven hangen. Nogmaals, Modern Warfare is een game die de vraag stelt: “Wat als Infinity Ward in 2019 Modern Warfare heeft gemaakt?” Vergeet de jet jumps en wall runs en scorestreaks en alles wat de afgelopen tien jaar is gekomen. Wat vonden mensen het meest leuk aan de multiplayer van de originele Modern Warfare?

De nieuwe multiplayer, hoewel nog steeds snel, vertraagt ​​behoorlijk en beloont meer tactisch en doordacht spel. Natuurlijk, je zult je Quick Scopers hebben die je nog steeds snel kunnen bestrijken vanaf de andere kant van de kaart, maar het simpele feit dat sniper-range kaarten zelfs weer relevant zijn in Call of Duty is een wonder.

Mapdesign heeft veel te maken met het herwerkte langzamere gameplay-tempo. In plaats van te vertrouwen op de oude trouwe structuur met drie rijstroken die saai is geworden in Call of Duty, zijn de kaarten van Modern Warfare veel organischer. Ik weet zeker dat als je ze strikt in kaart hebt gebracht, er bepaalde symmetrieën en rijstroken zijn, maar elk daarvan is veel gevarieerder en minder voorspelbaar dan de afgelopen jaren van kaartontwerp ons hebben getrakteerd. Nu is dat een angstaanjagende propositie, het veranderen van de mechenics waaraan spelers gewend zijn geraakt, maar ik vind dat het mijn eigen interesse in Call of Duty nieuw leven inblaast. Potjes voelen eigenlijk als oorlogvoering in plaats van arcade-aanvallen. Het gaat in sommige gevallen over dekking en hoeken, zelfs verticaliteit. Het gaat over het verdedigen van power points, in plaats van altijd langs die rijstroken te blijven stromen.

Spec Ops is in het hoofdmenu bedrieglijk ‘Co-Op’ genoemd en is misschien de modus die het minst toegankelijk is voor de algemene speler. Natuurlijk, het is coöperatie in de eenvoudigste zin van het woord, maar het is ook erg moeilijk. In veel opzichten hebben de coöperatieve horde-modi van Call of Duty altijd die indruk gehad. Infinity Ward mikte op een gegrond realisme in het hele spel, dus in plaats van de Zombies-modus krijgen spelers de Spec Ops-missies voor vier spelers.

De vier Spec Ops-missies zijn ontworpen met momentum in gedachten. Je kunt niet zomaar een golf van vijanden uitschakelen en wachten op uitstel voordat je doorgaat naar het volgende doel. Je moet blijven bewegen, blijven communiceren en geduld hebben. Het is niet waarschijnlijk dat je deze de eerste keer doorloopt. Zie ze op een manier als de invallen van Modern Warfare.

Verhalend volgen deze missies onmiddellijk de campagne van het spel en vertellen ze een eigen verhaal, compleet met een aantal geweldige paaseieren en referenties voor fans met een scherpe blik en oren van Modern Warfare . In plaats van lineair level design alsof dit een campagne is, vinden Spec Ops-missies plaats op een open wereldniveau dat bijna voelt alsof het is gebouwd met Battle Royale in gedachten. Je zult worden aangevallen door vijanden aan elke kant, wat dat voorwaartse momentum van de modus houdt. Het is gemakkelijk om overweldigd te raken wanneer vijanden overal kunnen uitkomen. Het is de moeite waard om door te drukken om enkele van de briljante setstukken te zien.

Call of Duty: Modern Warfare bereikt iets anders dan zowat elke andere game die er is, en verenigt elk aspect van niet alleen de game zelf, maar ook de spelersbases eromheen. In-game draagt ​​je eperience van elke modus bij. Dat betekent dat het niet uitmaakt wat je speelt, je verdient ervaring voor je profiel en de wapens die je gebruikt. Alles voelt lonend. Infinity Ward heeft ook uitstekend werk verricht door een gelijkheid te bereiken tussen de feel van Campaign en Multiplayer.

Dit is ook de eerste AAA-release die wordt uitgebracht met niet alleen volledige cross-play-compatibiliteit op alle platforms, maar ook cross-progressie. Dat betekent dat de bovengenoemde ervaring en wapenontgrendelingen je volgen naar welk platform je ook besluit te spelen, dankzij je gekoppelde Activision-account. Cross-play en progressie werken allemaal naadloos samen. Als de kleine pictogrammen in de game je niet vertellen op welke andere platforms mensen spelen, zou je het verschil nooit weten. Voice chat is een beetje lastig omdat er korte momenten zijn waarop het laden van schermen de audio zal onderbreken, maar anders kun je gemakkelijk gamen met spelers op een PlayStation, Xbox of PC. Familie en vrienden zijn niet meer verdeeld alleen omdat ze Call of Duty op verschillende platforms hebben gekocht.

Cross-play zou Modern Warfare ook een langere staart moeten geven. In plaats van drie ongelijksoortige spelersbases met afnemende aantallen naarmate de tijd vordert, kan Infinity Ward het spel voor een langere periode blijven ondersteunen met een collectieve spelersbasis die allemaal onder één dak is ondergebracht.