Crown Wars: The Black Prince is niet alleen een middeleeuwse XCOM, het is heel erg zijn eigen ding.

Het is gemakkelijk om elk turn-based isometrisch strategiespel waarin je verdrietig wordt over de dood van je soldaten als ‘XCOM-achtig’ te bestempelen. Neem Crowns Wars: The Black Prince als voorbeeld. Vrijwel meteen werd de game in een hokje geplaatst als een middeleeuwse XCOM. Dit suggereert dat de game niets meer is dan XCOM: Enemy Unknown met een overhaaste reskin en een halfslachtige verandering van omgeving. Gelukkig is Artefacts Studio allesbehalve lui geweest en is Crowns Wars: The Black Prince een geheel eigen spel.

Crown Wars speelt zich af tijdens de Honderdjarige Oorlog – die eigenlijk 116 jaar duurde – en plaatst de speler in de rol van een feodale heer die wanhopig probeert te overleven in het chaotische middeleeuwse Frankrijk. De campagne begint na de succesvolle invasie van koning Edward III, waarbij de koning van Frankrijk gevangen werd genomen. Dit machtsvacuüm resulteert in een turbulent koninkrijk vol rivaliserende facties, rondzwervende huurlingen en wanhopige oorlogsbendes – een perfecte setting voor een videogame. Crowns Wars volgt losjes historische gebeurtenissen, maar neemt een meer fictieve wending wanneer een kwaadaardige samenzwering wordt ontdekt die de speler moet verslaan.

Hoewel de setting van Crowns Wars: The Black Prince enigszins fantastisch is, zijn het niet de draken en reuzen van de hoge fantasie die je tegenkomt. In plaats daarvan zie je vervloekte Engelse soldaten, alchemisten die gifdrankjes gooien en af en toe een vechtende beer. Deze over-the-top shenanigans worden getemperd door regelmatige historische aantekeningen en analyses van de ontwikkelaars, waarvan de slimme integratie andere grotere ontwikkelaars en uitgevers te schande maakt.

Het plot, geleverd in een reeks korte tussenfilmpjes en tekstvakken, komt op de tweede plaats na de aangeboden actiestrategie. Dit is een turn-based game, maar maak niet de fout te denken dat het een lethargische ervaring biedt. In tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten racen de soldaten, ridders en boogschutters van Crown Wars over het slagveld. Het komt als een schok wanneer je ontdekt dat je jager een grote afstand kan overbruggen, een paar hooibergen kan passeren en nog steeds genoeg bewegingspunten over heeft om een nietsvermoedende huurling te verrassen.

De snelheid maakt de gameplay van Crown Wars aantrekkelijk; grootse strategieën worden niet bedacht met ijzige traagheid, maar tactieken worden met tempo en verve geïmplementeerd. Aanvallen kunnen snel overschakelen van flankeren naar schijnbewegingen en nepretreates terwijl je kleine team van vier tot zes personages door een level danst. Voor een turn-based game is de dynamiek die hier wordt aangeboden bedwelmend in zijn urgentie.

Dit staat in contrast met de elementen op het startscherm, waarin je je kasteel aankleedt met grondstoffen die je tijdens talloze gevechten hebt verzameld. In ruil daarvoor ontgrendel je nieuwe karakterklassen, items voor eenmalig gebruik en een overvloed aan wapens en bepantsering. In tegenstelling tot XCOM, waar tijd een bepalende factor is op de campagnekaart, hoef je je in Crown Wars niet te haasten. Campagnemissies wachten geduldig op je, waardoor je op pad kunt gaan en schermutselingen, invallen en reddingsacties kunt voltooien om je personages een hoger level te geven.

Er is hier een zekere mate van slijpen vereist, aangezien je je team van vechters op het vereiste niveau moet krijgen om de volgende verhaallijnmissie aan te gaan. Dit is misschien on-XCOM-achtig, maar het is vermakelijk omdat investeren in je krijgers de moeite waard is. Personages van hoog niveau kunnen onstuitbare demonen van bloederig geweld worden dankzij de gevarieerde vaardigheden die ze ontgrendelen.

De bediening op de console is over het algemeen goed, hoewel af en toe een beetje onhandig. Artefacts Studio heeft echter het meest succes geboekt met de spelercamera. Je kunt moeiteloos inzoomen om elk detail van je personages te bewonderen, voordat je met een nonchalante veeg van een thumbstick naar een top-down vogelperspectief van het hele slagveld schakelt. Het niveau van camerabediening is ronduit glorieus. Helaas valt de camera spectaculair uit elkaar als de vijand aan de beurt is, waardoor je soms essentiële vijandelijke aanvallen mist.

De vijandelijke AI is interessant te noemen. Hoewel vijanden soms verstorende strategieën gebruiken, worden ze vaak overmand door complete idiotie. Ze zullen vaak hun eigen krijgers raken met gebiedseffectaanvallen of actiepunten verspillen aan zinloos rondrennen. Daarnaast zijn er veel gamecrashes, vooral op de PS5. Gelukkig is het automatische opslagsysteem robuust, zodat er weinig voortgang verloren gaat.