Review: Deliver Us Mars

Deliver Us Mars is weer een boeiend sciencefictionverhaal dat iets te zeggen heeft over onze moderne wereld.

Deliver Us Mars speelt zich tien jaar na de gebeurtenissen van Deliver Us the Moon af en deze keer reis je, zoals de titel van het spel suggereert, naar onze naburige planeet. Je speelt als een jonge astronaut, Kathy Johanson, die deel uitmaakt van een team dat de taak heeft om naar Mars te reizen om essentiële technologie op te halen in de hoop de stervende aarde te redden.

Als je het originele spel hebt gespeeld, zullen veel van de personages die je ontmoet je bekend voorkomen. Hoewel je dit als een op zichzelf staande titel zou kunnen spelen, haal je er veel meer uit en heb je een veel beter begrip van het verhaal en de motieven van je crew als je eerst Deliver Us the Moon speelt.

Dit keer heeft het verhaal een veel persoonlijker en intiemer gevoel. Hoewel er altijd de achtergrond is van je missie om de aarde te redden, zijn het meer de relaties tussen de verschillende personages die ervoor zorgen dat je verder wilt gaan en meer wilt ontdekken. Er zijn een aantal absoluut fantastische optredens van veel van de stemacteurs die echt helpen om sommige van de emotionele momenten die je tegenkomt te verbeteren.

Kathy probeert niet alleen technologie te vinden om onze thuisplaneet te redden, maar ook om te ontdekken wat er met de Mars-kolonisten is gebeurd, inclusief haar vader. Tijdens je verkenning krijg je een beter begrip van wat er aan de hand is door verschillende verzamelobjecten te vinden. Deze komen in de vorm van hologrammen, sms-berichten en notities tussen de kolonisten, die enkele lege plekken beginnen op te vullen. Je krijgt slechts kleine stukjes informatie tegelijk, maar het is altijd net genoeg om ervoor te zorgen dat je door wilt gaan en de volgende aanwijzing wilt vinden. Wat de dingen echt fascinerend maakt, is dat de meerderheid van de personages die je ontmoet moreel dubbelzinnig zijn. Je gaat je echt afvragen of wat jij en je team doen wel het ‘juiste’ is om te doen.

Af en toe kom je verschillende puzzels tegen die je de weg versperren. Dingen zoals gesloten deuren waarbij je energiestralen moet positioneren om ze te openen, of decoderingspuzzels waarbij je je kleine vliegende robotvriendje Ayla moet laten bewegen. Deze puzzels beginnen eenvoudig, maar worden complexer naarmate je verder komt in het spel. Geen van hen is bijzonder moeilijk, maar dat is eigenlijk maar goed ook, want het betekent dat het tempo van het spel nooit wordt vertraagd. Je zult constant vooruitgaan om te proberen het volgende deel van het verhaal te ontdekken.

Een van de grote nieuwe mechanismen in het spel is klimmen. Kathy is veel behendiger dan de oorspronkelijke astronaut en kan klimmen met haar ijspriemen om oppervlakken op Mars te beklimmen, of langs stoffen isolatie in het ruimtestation. Je bestuurt elke arm afzonderlijk, waarbij je elke plectrum handmatig herpositioneert en vervolgens de L2- en R2-triggers gebruikt om je plectrums in de muur te steken om te klimmen. In het begin lijkt het netjes en het is gemakkelijk om in een ritme te komen van het afwisselen tussen de triggers, maar het wordt snel vervelend.

Er is een reden waarom de meeste games je personage gewoon automatisch laten klimmen. Het handmatig moeten doen is niet alleen traag, maar het vermoeit ook je vingers. Er zijn enkele toegankelijkheidsopties, zoals het gebruik van slechts één van de triggers, maar je zult het nog steeds constant ingedrukt houden, dus geen van de opties helpt echt. Het kan ook behoorlijk kieskeurig zijn wanneer je over gaten naar het volgende beklimbare gedeelte moet springen, en vaker wel dan niet gooi je jezelf in de verkeerde richting naar je vroegtijdige dood.

Er zijn een aantal verschillende omgevingen die je kunt verkennen, niet alleen het rode zand van Mars, maar ook een ruimtestation, een ijzige vallei en enkele scènes op aarde. Er is absoluut iets heel moois en sereens aan het besturen van een ruimterover door het desolate landschap, of door een patrijspoort naar de diepten van de kosmos kijken. Het is dan ook een beetje jammer dat de aarde visueel minder indrukwekkend is. De setting wordt meestal gebruikt voor flashbacks die Kathy’s achtergrondverhaal vertellen, maar ze verliezen een deel van hun emotionele impact door vertraging van de framesnelheid en frequente pop-in, wat overal in het spel veel minder opvalt.

Helaas zijn we tijdens onze zes tot acht uur durende playthrough een aantal bugs tegengekomen, zoals het niet kunnen communiceren met mechanismen die nodig zijn om deuren te openen. Voor het grootste deel betekent het frequente automatisch opslaan van het spel dat een snel herladen je nooit te ver terugbrengt. We kwamen echter een vervelende situatie tegen waarin de game ons automatisch redde vlak voor een dodelijke draaiende ventilator, wat betekende dat we vastzaten in een cyclus van herladen tot onmiddellijke dood. De enige manier waarop we dat konden oplossen, was door het hoofdstuk volledig opnieuw op te starten.

Veel van deze problemen zijn echter vrij klein, en dat neemt niet weg dat Deliver Us Mars een briljant boeiend avontuur is. Natuurlijk, de puzzels zijn redelijk eenvoudig, maar er zijn genoeg epische spelhervattingen, intrigerende verzamelobjecten, verhaalwendingen en een heerlijk sfeervolle soundtrack die je volledig zult investeren in het zien van Kathy’s reis tot het einde. Ontwikkelaar KeokeN Interactive heeft zeker voortgebouwd op de successen van de eerste game om nog een aangrijpende verhaallijn te creëren die je aandacht gedurende de hele looptijd vasthoudt.