Bungie moest de landing met The Final Shape vasthouden, en in alle opzichten hebben ze precies dat gedaan.

Iedereen die Destiny vanaf het begin heeft gespeeld, weet dat het niet altijd makkelijk is geweest om fan te zijn. De serie heeft meer dieptepunten dan hoogtepunten gekend, en vaak waren die dieptepunten bijna catastrofaal voor zowel het spel als de fanbase. Maar als Bungie een hoogtepunt bereikt, valt het echt op. Destiny 2: The Final Shape past comfortabel in de categorie “hoogtepunten”, ondanks enkele kanttekeningen.

De eerste game werd al in 2014 gelanceerd, en The Final Shape markeert het hoogtepunt van Bungie’s beloofde tienjarenplan. Het dient als de verhalende conclusie van de Light versus Dark Saga die sinds het begin de ruggengraat van beide games is geweest. Het is geen eenvoudige taak om elke baas te overtreffen, maar Bungie is er grotendeels in geslaagd. De nieuwste en laatste baas van deze saga is The Witness, de oudste en dodelijkste tegenstander van de Traveler. The Witness wil het licht van de Traveler gebruiken om de hele schepping op zijn plaats te bevriezen en alle vormen van entropie, conflict, verval of evolutie te voorkomen – de zogenaamde definitieve vorm.

Bungie is altijd goed geweest in het ontwerpen van vijanden en heeft angstaanjagende eindspelbazen als Oryx, Savathun en Rhulk gecreëerd. Maar The Witness is zelfs voor dit team uniek. Zijn enorme, bijna treurige ogen en haar van spookachtige, schreeuwende schedels geven hem de indruk van iets uit een tekenfilm, en naarmate het verhaal vordert, worden zijn motivaties steeds minder angstaanjagend. Hoewel Oryx en Savathun meer interessante en meeslepende slechteriken waren, blijft The Witness een indrukwekkende vijand.

The Final Shape begint met onze Guardian, fan-favoriet Crow, en de overgebleven Vanguard-leiders Zavala en Ikora Rey die het Pale Heart of the Traveler binnengaan via de poort die door The Witness is gesneden. Wat hen te wachten staat, is een verwrongen, prachtige wereld van door elkaar gegooide abstracte herinneringen en lang vergeten locaties. De nieuwe Patrol Zone is een ongelooflijke speelruimte, meer lineair dan andere, maar visueel verbluffend. Het toont opnieuw dat de levelontwerpers van Bungie tot de beste in de branche behoren.

Het verhaal richt zich op de belangrijkste Vanguard-leiders en Crow, waardoor Bungie een veel persoonlijker verhaal kan vertellen. Dit zijn de personages waar we het meest mee verbonden zijn. Eerlijk gezegd overdrijft Bungie soms met de emotionele lading, vooral met Zavala, die zich bijna de hele campagne uit zijn karakter gedraagt. Keith David vervangt de overleden Lance Reddick als stem van Zavala, en hoewel hij een fantastische acteur is, voelt zijn vertolking anders aan. Ikora blijft echter vastberaden, en Cayde-6 krijgt veel meer te doen dan alleen een gevatte badass zijn.

Verhalend gezien staat The Final Shape vlak achter The Witch Queen en is het enorm superieur aan de Lightfall-campagne. Het verhaal is eenvoudig en duidelijk, de inzet voelt hoog, en de mogelijkheid dat niet iedereen zal overleven is altijd aanwezig. De nieuwe Prismatic Subclass laat zien dat Bungie kan luisteren en leren van feedback. In tegenstelling tot de Strand subclass in Lightfall, wordt Prismatic goed geïntroduceerd en biedt het spelers de mogelijkheid om verschillende elementen van de andere subklassen te combineren.

Zoals altijd is de moment-tot-moment actie subliem. Destiny 2 biedt nog steeds de beste schiet- en bewegingsmogelijkheden in het genre. Het combineren van Prismatic-krachten met nieuwe wapens zoals The Call wordt nooit oud, en de nieuwe bazen en mechanismen werken uitstekend. Met slechts zeven primaire missies en een handvol activiteiten, voelen de nieuwe mechanismen niet overdreven aan.

Het enige echte minpunt is de tijdelijke inconsistentie in de Tower. Na het beëindigen van een missie met levensgevaarlijke personages, waren ze ineens terug in hun oude posities, klaar om me premies te geven, wat de spanning even brak.

Bungie heeft zijn tienjarenplan met The Final Shape waargemaakt. Het is misschien niet het einde van Destiny 2 (er ligt nog een jaar aan content voor ons), maar de oorlog die we al tien jaar voeren, loopt ten einde. De laatste missie, die ontgrendeld wordt na de voltooiing van The Edge of Salvation Raid, is het eerste evenement voor 12 spelers in de geschiedenis van de franchise. Bungie heeft deze missie vol chaos en spektakel gemaakt, zonder steile moeilijkheidsgraden.

Bungie stuurt ons met een knal de deur uit. Ik heb me niet zo emotioneel gevoeld over de laatste strijd van een franchise sinds Avengers: Endgame. De finale is een ongelooflijk goed samengestelde ontknoping die alles met echt emotioneel gewicht samenbrengt en de content van het resterende jaar opzet zonder iets af te doen aan wat er is gebeurd.