Het is het jaar 2038. De Amerikaanse stad Detroit staat op zijn kop. Androids worden door techgigant Cyberlife in groten getale geleverd in ruil voor een relatief klein stapeltje dollars. De androïdepopulatie neemt echter de overhand en al snel zakt het werkeloosheidspercentage naar een nieuw dieptepunt. Alles wat een mens kan, kan een computer gestuurde, niet slapende, niet etende machine immers vele malen beter. De moderne slaaf komt echter in opstand wanneer steeds meer androïden emoties lijken te ontwikkelen. Dat is de druppel voor de angstige mens en al snel is er stront aan de knikker. Hebben we teveel de rol van schepper gespeeld? Klink als een realistisch scenario vind je niet? Ik vind in ieder geval van wel. Dat is exact het gevoel dat Quantic Dream op je over probeert te brengen met Detroit: Become Human.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Detroit: Become Human is een heerlijke game. Quantic Dream weet wederom een uitstekende Quantic Dream-game neer te zetten die wederom op een uitstekende Quantic Dream-manier gespeeld en bestuurt dient te worden. Het draait om het verhaal waarbij de speler de optie krijgt om de loop van het verhaal op cruciale momenten te wijzigen. Dit kan komen door een gemist stuk, een brainfart tijdens een conversatie of door simpelweg dood te gaan. Daar komt bij kijken dat je drie verschillende verhalen meemaakt vanuit drie androïden, bestaande uit: Kara de nanny, Markus de huishoudhulp en Connor de detective. Drie totaal verschillende androïden en modellen. Ze hebben allen echter iets gemeen, de behoefte om zelf keuzes te maken.

Een verhalende game kan iedereen maken, maar een game waarbij keuzes maken die er ook daadwerkelijk toe doen zijn redelijk uniek. Aan het einde van ieder hoofdstuk krijgt je een flowchart voorgeschoteld waarin de keuzes zijn uitgebeeld in een overzichtelijk schema. Sommige missies zijn redelijk rechttoe rechtaan, maar soms sta je aan het einde van een hoofdstuk paf van het grote aantal opties die je hebt gemist. Dit zorgt er dan ook voor dat Detroit: Become Human uitermate geschikt is voor meerdere speelsessies om alle mogelijkheden te ontdekken. Toegegeven, het verhaal heeft de tweede/ derde speelbeurt minder impact, maar het blijft interessant om te zien welke opties je allemaal gemist hebt in je eerste speelbeurt. Wat was er bijvoorbeeld voorgevallen als je bijvoorbeeld niet de avondwinkel had overvallen met Kara, of Connor’s partner groffer in het gareel had gehouden? Ieder hoofdstuk van ieder personage borduurt immers voort op de keuzes die gemaakt zijn in het voorgaande hoofdstuk.

Het verhaal heeft mij iedere speelsessie volledig opgeslokt. Lang is de game niet, maar erg intens is Detroit: Become Human wel. De spanning wordt zelfs opgebouwd in het startscherm waar je iedere keer weer begroet wordt door androïde Chloe die zich aanpast op de keuzes die je in het verhaal maakt. Tegen het einde is ze een beetje schichtig en schotelt ze je ongemakkelijke vragen voor. Een uitstekende manier om de toon te zetten bij het opstarten al zeg ik het zelf. Die toon wordt de gehele verhaallijn doorgevoerd. Kara’s verhaallijn draait geheel om de intieme relatie met de kleine Alice, Markus focust zich op de bevrijding van zijn volk en Connor zit de deviants op de hielen om de mensheid te beschermen. Uiteraard hebben de drie een overkoepelend geheel wat tegen het einde allemaal netjes op zijn correcte en voorbestemde plaats valt.

Wellicht ben je bekend met de games van Quantic Dream, maar de ontwikkelaar staat bekend om zijn focus op het verhaal dat gepaard komt met schitterende visuals en bijbehorend acteerwerk. De ontwikkelaar staat echter niet bekend om zijn vloeiende besturing en ook in Detroit: Become Human is dat weer het geval. Uniek is de besturing zeker, maar het werkt niet in alle gevallen. Je loopt zoals gewoonlijk met de linkerstick en ook de rechterstick gooit de camera alle kanten op. Echter dient de rechterstick ook als interactiemechanisme met de omgeving. Zo zijn dingen op te pakken, te bekijken en te besturen door een bepaalde beweging met de rechterstick te maken. Met een kwartslag pak je bijvoorbeeld iets op voor nadere inspectie. Ook de gyro en het touchpad van de DualShock wordt volop gebruikt. Soms werkt dit uitermate goed en zorgt het voor ontzettend veel immersie. Door op momenten de controller bijvoorbeeld naar je toe te trekken verwijder je dingen uit de muur en dat zorgt ervoor dat je meer controle over de situatie en omgeving hebt. Helaas werkt het ook vice versa wat voor irritaties kan zorgen.