Review: Diablo 4

Diablo 4 is een prachtig, enorm nieuw hoofdstuk in de klassieke hack-and-slash-serie met een enorm verslavende jacht op nieuwe uitrusting.

Diablo 4 opende op 6 juni zijn helse poorten voor spelers. Ik heb de afgelopen dagen tientallen uren doorgebracht in Sanctuary, nadat ik de campagne had voltooid, level 50 had bereikt, het Paragon-bord had ontgrendeld, was gepromoveerd naar World Tier III en zoveel post-game-inhoud had verslonden als ik kon in de toegewezen recensie periode, zoals de Whispers of the Dead-missies en Helltides.

De spanning van Diablo 4 komt in de steeds spannender jacht op macht, of het nu gaat om zeldzame buit of krachtige vaardigheden, om tientallen vijanden zo snel en effectief mogelijk uit te schakelen. De ervaring slaagt erin om deze jacht op kracht boeiend, uitdagend en bevredigend te maken. Voortgang gaat niet zozeer over het verhogen van het nummer van je niveau – vijanden schalen naast je, dus je bent zelden meer dan één niveau hoger dan zij – en meer over het slim gebruiken van de beste uitrusting met de meest bruikbare effecten in verhouding tot je klasse en speel stijl. Dezelfde filosofie is van toepassing op de vaardigheden in je vaardighedenboom.

Hoewel gevechten leuk zijn (hoewel een beetje alledaags in de vroege uurtjes vanwege beperkte offensieve opties), nam het plezier enorm toe toen ik genoeg vaardigheidspunten had verworven om mijn hete bar te vullen. Op dat moment wordt het een vermakelijke en vaak chaotische dans van het uit elkaar knallen van vijanden, het slim ontwijken van aanvallen met de ontwijkmanoeuvre en het timen van cooldowns om de hel op de perfecte momenten te ontketenen. Ik vond het geweldig om te ontdekken hoe vaardigheden en voordelen samenwerken om leuke combo’s te creëren, zoals het upgraden van mijn vurige slangenoproep met een zwaartekracht die vijanden in een bundel zittende eenden veranderde voor een bliksemsnelle aanval. Ik respecteer zelden vaardigheden in RPG’s, maar de uitgebalanceerde moeilijkheidsgraad en verscheidenheid aan gevaren van Diablo 4 daagden me uit om krachten terug te betalen (tegen een redelijke prijs) om met anderen te experimenteren.

Sleutelen aan uitrusting werd ook een punt van bijna obsessie. Diablo 4 biedt grote flexibiliteit om spelers wapens en bepantsering te laten vormen om bij hun speelstijl te passen. Opties zoals het vervangen van ongewenste uitrustingskenmerken door nieuwe bij de occultist, het vernietigen van waardeloze buit voor het maken van materialen om uitgeruste items meerdere keren te upgraden, het plaatsen van stat-boostende edelstenen of het doordrenken van uitrusting met affixen om krachtige effecten toe te voegen, zorgden ervoor dat ik mijn uitrusting vrolijk kon upgraden, zoals een fantasieversie van Tony Stark. En zelfs als je een winnende set hebt gemaakt, betekende fatsoenlijke buit dat ik nog steeds vaak genoeg superieure items vond, met Legendaries die vaker verschenen naarmate het spel vorderde. Voor degenen die een hekel hebben aan het idee om constant het menu te bezoeken om nieuwe spullen uit te wisselen.

Sanctuary is gigantisch, hoewel het verkennen van dit biodiverse continent een hele klus kan zijn, voornamelijk vanwege hoe lang het duurt om een ​​rijdier te krijgen. Je zult minstens de helft van het spel te voet doorbrengen tussen de relatief beperkte fast-travel-punten, en ik werd het soms beu om constant aangevallen te worden door af en toe verstikkende menigten vijanden terwijl ik gewoon mijn bestemming wilde bereiken en wilde genieten van de prachtig gedetailleerde landschap en geweldige soundtrack. Ik ben blij dat er genoeg dingen zijn om te doden, maar er is zelden een stuk waar je alleen wordt gelaten.

Ondanks deze gevaren is het grotendeels de moeite waard om elke centimeter van Sanctuary bloot te leggen. Het verhogen van mijn roem werd een effectieve haak, die vaardigheidspunten, geld en zelfs extra drankjes beloont voor het ontdekken van nieuwe gebieden en waypoints, en het voltooien van speurtochten en kerkers, naast andere routinematige ondernemingen. Regelmatig voorkomende live-evenementen bieden een verscheidenheid aan gevechtstests die twee niveaus van schatten belonen, afhankelijk van hoe goed je presteert. Ik genoot van de meeste hiervan en deed vaak mijn uiterste best om alles wat ik tegenkwam te voltooien. Ik vond het ook leuk om op de tientallen goed verborgen Altaren van Lilith te jagen die kostbare permanente stat-buffs opleveren. Meer dan 100 zijmissies variëren van eenvoudige ophaalopdrachten tot meerdelige verhaallijnen, waarvan de laatste vaak in een aantal intrigerende richtingen gaan, waardoor ze voor het grootste deel goede bijgerechten zijn bij het hoofdgerecht van de campagne.

Mijn favoriete en meest intimiderende afleidingen zijn Strongholds. Deze keiharde zones bieden een unieke reeks gevechtsscenario’s rond een specifiek verhaal, en als je ze verovert, ontgrendel je soms een nieuwe nederzetting, compleet met nieuwe side-quests en soms nog een snel reispunt. De een gaf me de opdracht om demonische beeltenissen in een dorp te vernietigen terwijl de bewoners me omsingelden, en een ander liet me de geest van een man verdrijven die op de brandstapel stond door menselijke as te verzamelen om demonische vuren te doven. Het kostte herhaalde pogingen om mijn eerste Stronghold te verslaan, maar het overwinnen ervan voelt altijd als een triomf in vaardigheid en strategie. De afzonderlijke beloningen die deze activiteiten met zich meebrengen en hoe ze bijdragen aan de bredere voortgang van je Roem en je personage creëren een sterke, meeslepende lus waardoor elke activiteit op de een of andere manier lonend aanvoelt.

De plezierige actie en voortgang zijn verpakt rond een even meeslepend verhaal. De terugkeer van Lilith ontvouwt zich in een lange campagne die wordt verteld door middel van prachtige filmpjes en de meeste in-game tussenfilmpjes in de geschiedenis van de serie, en presenteert een meeslepend duister verhaal over het ontsnappen aan de futiliteit van vastzitten aan de genade van grotere machten die strijden om controle ten koste van de mensheid. Hoewel het verhaal boordevol verwijzingen naar eerdere games zit, is het gemakkelijk te volgen voor nieuwkomers, omdat het niet afhankelijk is van een encyclopedische kennis van de serie om te begrijpen. Nu ik met Diablo III aan boord van de serie ben gesprongen, ben ik geen kennisexpert, maar de game behandelt zijn geschiedenis met zo’n aanstekelijke eerbied dat ik een wiki open heb gehouden om meer te weten te komen over een terugkerend gezicht of een evenement waarnaar wordt verwezen vanwege hoe betrokken ik was met het perceel. Ik vond een paar geïsoleerde momenten ronduit dom.

Het voltooien van de campagne maakte me alleen maar hongeriger om mijn versterkte personage mee te nemen naar de substantiële post-game, die, van wat ik speelde, erin slaagt om leuke, lonende tests van mijn kracht aan te bieden. Whispers of the Dead bieden nieuwe, tijdelijke prikkels voor bestaande taken, zoals het doden van bepaalde monsters of het runnen van kerkers in ruil voor valuta om speciale buitcaches te kopen. Je moet best veel doen om deze beloning te verdienen, maar ze vouwen vaak netjes samen met dingen die ik al aan het doen was, dus het is een leuke toegevoegde bonus. Ik heb een geweldige (en zweetverwekkende) tijd gehad met het voltooien van de sluitsteenkerker om World Tier III te ontgrendelen, die Helltides, Nightmare Dungeons en een algeheel moeilijkere uitdaging introduceert. Helltides bieden een voldoende vermakelijke verwarring door sterkere vijanden te introduceren in aangewezen zones die afzonderlijke valuta laten vallen om exclusieve beloningen te verdienen.

Ik verkende het op PvP gerichte Field of Hatred, maar kon er niet ten volle van profiteren vanwege het kleine aantal mede-medialeden dat het spel speelde (ik kwam tijdens mijn hele pre-launch-avontuur maar één menselijke speler tegen). Ik vond het echter waardevol om te verkennen, zelfs zonder rivalen om te verslaan, omdat je nog steeds vijanden kunt doden om Red Dust te verzamelen en te besteden aan exclusieve winkelitems, zoals de magische rollen in risico-/beloningsstijl in de winkel Odds and Ends.

Als een live-service-game werd de vereiste om altijd online te zijn meestal een lichte overlast als ik korte pauzes wilde nemen. Ik liet het vaak draaien om te voorkomen dat het opnieuw op de server moest worden geladen (wat niet erg lang is gezien het gebrek aan spelers, maar nog steeds genoeg van een proces waarbij ik het indien mogelijk vermeed), waarvoor ik een veilige plek moest vinden om te voorkomen dat ik werd gesprongen door vijanden. Buiten dat, werd ik een paar keer uit het spel gegooid vanwege lopende technische tests, die een glimp opleverden van wat de echte tragedies zullen zijn van spelers die hun voortgang verliezen halverwege een moeilijke kerker of die zeldzame buit mislopen vanwege de gerandomiseerde levering.

De meest hartverscheurende tegenslag die ik heb geleden, vond plaats toen ik zonder pardon uit het spel werd geschopt vlak voordat ik een moeilijke baas omver wierp, waardoor ik gedwongen werd het hele gevecht opnieuw te spelen. Voor degenen die van plan zijn Diablo 4 te behandelen als een ervaring voor één speler, zullen dergelijke gevallen waarschijnlijk steken, en ik kan alleen maar hopen dat Blizzard deze beoordelingsperiode heeft gebruikt om de servers voldoende te versterken om deze tegenslagen bij de lancering te minimaliseren.