Elden Ring is een prachtige actie-RPG met spannende gevechten, een verbazingwekkende open wereld en je raakt niet uitgespeeld.

In het begin gaat het langzaam. Zo langzaam dat je het nauwelijks merkt. Op de glooiende, inleidende velden van Limgrave is elke ontmoeting, hoe klein ook, een risico dat zorgvuldig moet worden afgewogen en overwogen voordat je jezelf in de strijd werpt.

Elke vochtige, weergalmende grot die je binnenstapt, kan je ondergang betekenen, elke schijnbaar slaperige ruïne of nederzetting waar je je een weg doorheen baant, kan een willekeurig aantal verwrongen inwoners herbergen die op zoek zijn naar je koude, eenzame einde. Zelfs onder de uitgestrekte, open luchten van deze Lands Between ben je niet veilig. Je trouwe paard Torrent kan je misschien van bepaalde gevaren wegjagen, dat is waar, maar zelfs hij is niet snel genoeg om een ​​tornado van drakenvuur of een golvende wolk van gif te ontlopen die door een bedorven, gevoelige bloem wordt uitgespuwd. In deze wereld begin je als niets, niemand.

Maar dan, beetje bij beetje, groeit je kracht. De nederige bandieten, wolven en soldaten die je neerhaalt, veranderen in runen, deze runen worden gekanaliseerd in kracht die je zwaardhand stabiliseert, je betoverende intellect versterkt en je vermogen verbetert om een ​​trollenclub vol in het gezicht te weerstaan. Bandieten en wolven en soldaten veranderen in demonen en heksen en fey, en je macht groeit weer. Je voelt dat je misschien sterk genoeg bent om naar het zuiden te reizen, naar een ruig schiereiland waar beesten een kasteel aan zee hebben overspoeld; naar het westen, waar weelderige moerassen een ooit zo groot centrum voor wetenschappelijk onderwijs hebben opgeslokt; naar het oosten, waar woestijnzand rood gekleurd is van bloed en rot, of naar het noorden, waar een grote gouden hoofdstad ligt, of misschien ga je op weg naar een groot aantal andere verre bestemmingen daartussenin. Naarmate je kracht groeit, dat geldt ook voor de uitdaging en het wonder van de reis die voor je ligt. Het duurt niet lang of je voelt dat je misschien wel sterk genoeg bent om de halfgoden zelf uit te dagen.

Dit is een eb en vloed die inmiddels bekend is bij fans van From Software-games. Het is een lied over leven, dood en een vervagende wereld van monsterlijke wezens, waarbij elk refrein een uitdaging is om weer op te staan ​​en te proberen en te sterven en het opnieuw te proberen. FromSoftware-games, zoals Demon Souls, Dark Souls, Bloodborne en Sekiro, zijn trots op dit specifieke genre van melancholische, masochistische actie en zijn op hun beurt geliefd bij fans, maar ze staan ​​niet bekend als gastvrij of toegankelijk voor nieuwe spelers. Het is al een tijdje duidelijk dat de ontwikkelaar met Elden Ring hoopte de kernfans tevreden te stellen met voldoende uitdaging in een uitgestrekte open wereld (de grootste die de studio ooit heeft ondernomen), terwijl hij potentiële nieuwe spelers het hof maakte met de belofte van tools om te helpen verlichten hun doorgang door ongelooflijk – en in toenemende mate – meedogenloze ontmoetingen.

Daarin is Elden Ring verrassend succesvol. Veteraan Souls-achtige fans zullen podia vinden voor epische confrontaties om hun vastberadenheid te testen, terwijl nieuwe spelers een beroep kunnen doen op kleine en volledig optionele gevechten die, hoewel ze nog steeds een bepaald niveau van vaardigheid vereisen voordat je door de wereld kunt reizen, de spanning behouden zonder je het gevoel te geven dat je herhaaldelijk je hoofd tegen een bakstenen muur slaat. Veel vijandelijke ontmoetingen en zelfs baasgevechten worden direct beter beheersbaar gemaakt door simpelweg een afleiding toe te voegen om je seconden ademruimte te geven, en deze rol wordt gespeeld door de nieuwe monteur Spirit Summons, herbruikbare items die echo’s van wezens voortbrengen om te vechten aan uw zijde tot hun dood of de dood van je vijand.

Over het algemeen is hun schade-output lachwekkend en kunnen ze alleen in bepaalde gebieden worden opgeroepen. Ze zijn er dus niet echt om je hand vast te houden, maar om je een paar seconden cruciale tijd te geven. Evenzo kan een monteur waarbij flacons met gezondheid en FP (je magische hulpbron) worden bijgevuld na het verslaan van een hele groep vijanden je een helpende hand bieden wanneer dingen riskant worden, maar hierop vertrouwen is ook niet zonder zijn eigen inherente gevaren.

Dan zijn er Stakes of Marika, waar je na de dood soms kunt herleven in plaats van een Site of Grace. Het maakt de soms lange en gevaarlijke wandeling terug naar een baasgevecht teniet, maar je hebt niet de mogelijkheid om een ​​deel van je set-up en uitrusting te veranderen zoals je zou doen op een Site of Grace. En het gebruik van Great Runes, bronnen van grote kracht die worden gevonden door enkele van ‘s werelds sterkste wezens te verslaan, kan een enorme zegen zijn wanneer je het het meest nodig hebt, maar nogmaals, dat komt niet zonder een prijs. Eerst moet je de Great Rune activeren, een obscuur proces op zich, en dan moet je ervoor kiezen om een ​​buitengewoon zeldzaam, eindig verbruiksartikel te gebruiken om die kracht aan te boren zolang je in leven blijft. Op echte FromSoftware-manier, zelfs als je de tools krijgt om een ​​beetje gemakkelijker door de wereld te bewegen, de onderliggende boodschap is dat niets gratis is. Alles heeft een prijs, of een afweging.

Voor ervaren fans is dit de ervaring die je gewend bent van een Soulslike-game, maar de open wereld zorgt voor extra ontdekkingssensatie. Het is duidelijk dat Hidetaka Miyazaki verrukt van de kans om werkelijk verbluffende vergezichten te creëren. De wereld is misschien enorm en open, maar de Lands Between voelt nog steeds minutieus met de hand gemaakt; donkere hoeken verbergen geheimen en vergeten verhalen die rijkelijk verweven zijn met het wandtapijt van de wereld zelf, door middel van verhalen over de omgeving, of een itembeschrijving, of een enkele, schijnbaar weggegooide regel van NPC-dialoog. Je krijgt nog steeds de structurele vindingrijkheid van Miyazaki’s meerlagige wereldontwerp in de strakkere, meer doordachte en gevaarlijkere zogenaamde legacy dungeons, op zichzelf staande gebieden die zijn gescheiden van de open wereld en de dodelijkste, belangrijkste vijanden verbergen. Er zijn ook kleinere kerkers in de wereld, die dienen als opwarmer voor de belangrijkste ontmoetingen met de baas en een geweldige oefening zijn voor met name nieuwe spelers, met hun beloningen die over het algemeen bestaan ​​uit een nieuw wapen of een Ash of War om je arsenaal te versterken.

De wereld van Elden Ring is ook in letterlijke zin veel toegankelijke, snel reizen tussen ontdekte Sites of Grace wordt bijvoorbeeld heel vroeg in het spel ontgrendeld en is bijna altijd een optie die voor je openstaat, tenzij je momenteel bezig bent met gevecht. Op deze sites kun je een level omhoog gaan, je genezingskolven verbeteren, je spreuken en Great Runes instellen en die nieuw verdiende Ashes of War verzorgen, uitrustbare wapenmodifiers die statuseffecten kunnen verlenen, zoals bloeding, magie of bliksemschade aan je wapen, terwijl het ook een speciale aanval of effect verleent dat is toegewezen aan de linker triggerknop. Het is een andere manier waarop de gameplay subtiel is geopend. In eerdere From-games waren deze effecten permanent ingesteld op één wapen,

Het is je misschien opgevallen dat ik me meestal verre van details houd als het gaat om het beschrijven van de wereld, ontmoetingen met eindbazen, sidequests of het overkoepelende verhaal van Elden Ring. Met goede reden, dit is het soort ervaring dat er baat bij heeft dat je zo ongerept mogelijk naar binnen gaat. Fans kunnen er zeker van zijn dat je de gebruikelijke mix van faux-Shakespeariaanse tragedie, sympathieke, als-vreemde bit-personages en slinkse dubbele kruisingen kunt vinden, als je weet waar je moet zoeken, maar de wereld van Elden Ring is doelbewust levendiger dan in andere From Software spelletjes. The Lands Between is net aan het tippen, in plaats van in de greep te zijn van een grootschalige, apocalyptische neergang a la Lordran of Dark Souls. Als resultaat zul je een wat levendiger stel personages in de wereld ontmoeten – velen van hen meer dan eens als je ervoor kiest om hun speurtochten te volgen. Dat gezegd hebbende, blijf ik ook uit de buurt van details omdat ik weet dat er nog zoveel te ontdekken valt, zoveel dat pas na de lancering duidelijk zal worden. Zelfs het aanpakken van later-game-gebieden op level 50 en hoger voelt nog steeds alsof je nauwelijks het oppervlak bekrast van wat de wereld te bieden heeft, en in de traditie van From Software zijn er meerdere eindes aan Elden Ring, waarvan sommige misschien vereisen dat je wat obscure stappen, of zelfs herhalingen van het spel, om ze te bereiken.

Of Elden Ring met succes nieuwe spelers aantrekt of niet, valt nog te bezien. De eerder genoemde nieuwe mechanics kan het spel inderdaad toegankelijker maken voor nieuwkomers, net als de verleidelijke verschuiving naar een meer open wereldstructuur, waardoor je eenvoudigweg uit een moeilijk gevecht kunt ontsnappen, je geluk ergens anders kunt beproeven en sterker en beter voorbereid terug kunt komen dan voorheen. Dat Soulslike-games niet helemaal kunnen ontsnappen aan de reputatie van uitdaging die ze voor zichzelf hebben opgebouwd, is zowel een zegen als een vloek, fans dragen hun toewijding aan deze titels als een ereteken, terwijl potentiële spelers toekijken en zich nog steeds ongemakkelijk voelen over of ze in orde zullen zijn, of dat ze zelfs plezier zullen vinden in FromSoft’s specifieke soort meerachtige kwelling. Maar als er ooit een tijd en een bepaald spel was om mee aan boord te gaan, dan is het’ Het is nu en het is Elden Ring. Deze ervaringen zijn niet voor iedereen, maar dit is de beste en slimste (vaak letterlijk) die de serie ooit is geweest, en bij de lancering zullen nieuwe spelers ook het extra voordeel hebben van drukke servers, wat betekent dat er genoeg andere doorgewinterde spelers zullen zijn om doe een beroep op het coöperatieve multiplayer-element van de game als je problemen hebt.

Er zijn een paar, kleine minpunten. Elden Ring mist hier en daar wat poetswerk. Op PS5 komen textuurpop-ins vaak voor en vóór de lancering hebben we een aantal harde crashes op het startscherm van de console ervaren. Qua gameplay zijn niet alle nieuwe functies gelijk gemaakt. Torrent is bijvoorbeeld een welkome manier om het landschap vanuit relatieve veiligheid te verkennen, maar gevechten te paard kunnen soms ongemakkelijker dan episch aanvoelen, omdat jij en vijanden in brede zwaaien om elkaar heen cirkelen, in de lucht vegen en verbinding maken met niets voor wat voelt als een beschamend aantal passen. Bovendien voelen het maken van items en het verzamelen van bronnen aan als insluitsels uit andere games, in plaats van iets dat hier noodzakelijk lijkt. Het aantal kilometers kan natuurlijk variëren, en andere karakterklassen kunnen er meer van profiteren dan andere, maar ondanks alle nadruk die werd gelegd op knutselen door de wildgroei aan recepten, kookboeken en ingrediënten die ik in de wereld ontdekte, had ik nauwelijks de behoefte om iets te maken.

Eerlijk gezegd blijft de zware opname van George R.R. Martin in de marketing voor de game nogal verbijsterend; de exacte aard van zijn bijdrage is op zijn best onduidelijk. Je kunt alleen maar aannemen dat het een samenwerking was die bedoeld was om het profiel van de game in niet-hardcore kringen te vergroten, maar als er één studio is die geen hulp nodig had bij het creëren van een verleidelijke donkere fantasiespelwereld, dan is dat From Software, en de culturele waarde van George R.R. Martin in 2022 is nauwelijks genoeg om het traject van het succes van Elden Ring alleen te veranderen.