De Pixel Remaster van Final Fantasy III is de ultieme manier om de game te kunnen ervaren.

Final Fantasy II heeft misschien een vreemd progressiesysteem, maar Final Fantasy III is de uitbijter in het NES-tijdperk van de serie. Het introduceert voor het eerst een flexibel banensysteem, maar het is ook het minst zeker wat het wil zijn.

Final Fantasy III is een wederom een “save the crystals”-verhaal, waarin voor de goede orde een beetje van de weesheld-opstelling van Final Fantasy II is vermengd. Er is een grotere nadruk op personages, je ontmoet verschillende eigenzinnige helpers en schurken tijdens de reis en meer bewijs van wat het kenmerkende onconventionele gevoel voor humor van de serie zou worden.

Het lijkt echter ook een stap terug ten opzichte van Final Fantasy II. Dit is veel meer van hetzelfde, een verfijnde variant van de eerste Final Fantasy in plaats van iets geheel nieuws. Dat is niet noodzakelijk een slechte zaak. De verfijningen worden gewaardeerd en zijn erg goed, hoewel de oudere broers en zussen van Final Fantasy III de kernervaring enigszins overschaduwen.

Vooral het jobsysteem voelt een beetje te basaal aan, vooral in vergelijking met zijn tijdgenoot, Dragon Warrior 3, hoewel het een leuke bijkomstigheid is om een ​​dagvaarding aan de mix toe te voegen. De soundtrack inspireert ook minder, zij het maar net.

Het is nog steeds een mooie heruitgave, maar iets minder dynamisch dan die van Final Fantasy II. De battle-remix valt echter op als een vreemde keuze. Het klinkt alsof Square Enix dat stuk heeft uitbesteed aan het Trans-Siberian Orchestra, wat op zichzelf interessant is, maar als onderdeel van het geheel niet in overeenstemming is.

Dat alles terzijde, het valt niet te ontkennen dat Final Fantasy III Pixel Remaster er prachtig uitziet. De enige versie die tot nu toe buiten Japan is uitgebracht, is de 3D-versie, die prima was toen deze op de Nintendo DS werd uitgebracht, en alleen maar goed. Pixelart is in dit geval veel eleganter verouderd en de bijgewerkte versie is gewoon prachtig.