Tijdens de lancering van Final Fantasy XII kregen veel spelers niet de kans om de game te ervaren. Door de game te remasteren laat Square Enix veel meer mensen een van de best bewaarde geheimen van de serie beleven: het markeerde de eerste echte stap naar (soort van) niet-turn-based gevechten, introduceerde ons opnieuw in de prachtige en politiek complexe wereld van Ivalice en speelde enkele van de beste hulppersonages uit de serie. In deze recensie lees je of de game de moeite waard is.

Het punt is, is dat het spel nog steeds gebrekkig is. Geen enkele hoeveelheid HD-verf  gaat dit helemaal oplossen, maar waar we verbaasd over zijn, is hoe fundamenteel sommige veranderingen in The Zodiac Age zijn: door toe te staan ​​dat elk personage zich verbindt aan twee klassen (in plaats van te worden opgesloten in één reeks vaardigheden) en het opnieuw in balans brengen van de strijd, zijn de originele rare moeilijkheidsniveaus van de game afgeplat tot iets dat beter beheersbaar is. Dat maakt een groot verschil en maakt het spel toegankelijker, wat geweldig is, want dit is een van de beste FF-verhalen in het algemeen.

Het is een beetje veel om te verteren en het zal je een tijdje duren om te wennen aan de oude manier van werken, veel van de dialoog is geparseerd, maar zodra je de vreemde taalkeuzes (en zelfs vreemdere stemactivatie) binnendringt, verhaal is overtuigend. Je hoofdpersoon, Vaan, is niets anders dan een passieve acteur op het podium van Ivalice, echt, en het kijken naar de koninklijke familie, de politici, de ingenieurs en de goden om je heen worstelen met het lot van koninkrijken is net zo boeiend als het ooit was.

Tekens in je hoofdparty worden meestal één voor één geïntroduceerd, langzaam binnenkomend om je te helpen beheren wat uiteindelijk een van de meest ingewikkelde vechtsystemen in de serie wordt (en dat zegt iets). Er zou een gloeilampmoment moeten zijn voor nieuwe spelers van ongeveer 20 uur, waarbij het geautomatiseerde Gambit-systeem klikt en je laat gaan ‘oh, ik snap het!’ Het Gambit-systeem is in feite een stroomdiagram-paradigma en goede heer, er is enige diepte daar als je er echt voor gaat.

Kortom, je moet automatische aanvallen instellen voor je feest als je wilt dat ze een bepaalde taak uitvoeren. We hebben Penelo bijvoorbeeld onze White Mage gemaakt, dus hebben we Gambits voor haar opgezet, waardoor ze alle personages die HP minder dan 50% ondergedompeld hebben, genas en de statusvoorwaarden automatisch genauwde zodra ze werden toegediend. Als ze stom werd – niet in staat om spreuken uit te brengen – zou dat het einde van ons feest zijn, dus hebben we hoofdpersoon Vaan laten vallen wat hij doet en automatisch stilte uit Penelo genezen als ze teniet werd gedaan.

Stel je nu dat niveau van complexiteit met vier actieve karakters voor. Het maakt het begin van het spel een beetje een hele klus, maar wanneer je alle vaardigheden ontgrendelt die je nodig hebt om iedereen zijn werk goed te laten doen (misschien halverwege het spel), begint Final Fantasy XII echt voor je te zingen. Het gebeurt namelijk ook dat het verhaal echt oppakt.

Dankzij de mogelijkheid om het spel te versnellen, is het echter niet moeilijk om monsters te oogsten voor ervaring en LP (skill currency). We raden aan te spelen met 2x snelheid voor de meeste gevechten en 4x speed voor het slijpen, simpelweg omdat bij 4x snelheid het spel een beetje omslachtig wordt en navigatie ook een nachtmerrie wordt. De mogelijkheid om snelheid te veranderen helpt echt: er is veel backtracking en fetch-quest in FFXII, en dit wordt triviaal dankzij het tikken op LB om te versnellen. De toevoeging van de vloeiende overlay (een grote doorschijnende kaart) helpt ook zaken door de navigatie verbazingwekkend eenvoudig te maken.

Er is ook een soort overlevingsmodus in de game die beloningen in je hoofdspel levert als je bepaalde benchmarks opheft. Dit kan op elk moment vanuit het hoofdmenu worden geactiveerd en biedt een aardig uitstel van het hoofdspel als het allemaal een beetje … zwaar wordt. Het is een prachtige speeltuin om nieuwe character setups en Gambits uit te proberen, en laat vaak zien hoe strak en bevredigend het gevechtssysteem in Final Fantasy XII is.

Fans van de serie zullen ongetwijfeld onder de indruk zijn van de klus die Square Enix heeft gedaan met het opnieuw castreren van de audio: sommige nummers zijn opnieuw gebalanceerd voor moderne opstellingen, sommige zijn volledig geherorchestreerd. De stijgende klassieke vibe van Ivalice wordt op authentieke wijze weer tot leven gebracht, en – opnieuw – zal hopelijk een prachtig werk doen door mensen te laten zien die het spel hebben gemist de eerste keer wat een klassieker ze over het hoofd zagen.