Nu Super Smash Bros. onlangs zijn 20-jarig jubileum heeft gevierd, onderstreept het het feit dat crossovers van videogames al heel lang een ding zijn, vooral als het op fighters aankomt. Smash Bros. was nauwelijks de eerste in zijn soort, maar het enorme succes heeft vele anderen geïnspireerd, een van de meest directe exemplaren zijn Jump Super Stars en Jump Ultimate Stars op de DS, die een enorm aantal personages uit manga-bloemlezing bevatte Weekly Shōnen Jump. Noch werden ooit uitgebracht in het Westen, maar deze nieuwste mash-up heeft de sprong gemaakt.

Zelfs als je geen interesse hebt in manga of anime zullen veel van de beroemdste personages van Weekly Shōnen Jump alleen bekend zijn door culturele osmose, vooral als je een gamer bent. Dragon Ball, Naruto en One Piece zijn het meest herkenbaar, en er zijn meer van hun personages in Jump Force dan andere, maar er zijn ook veel andere minder voor de hand liggende insluitsels – waarvan er veel ook standalone aanpassingen aan videogames in hun tijd hebben gehad . Of je nu weet van Bleach, Fist Of The North Star, JoJo’s Bizarre avontuur, My Hero Academia, Saint Seiya, Yu-Gi-Oh !, en Yu Yu Hakusho, van hun manga, anime of vorige games is er een berg van fanservice die Jump Force onmiddellijk van interesse maakt. Maar er is ook genoeg om teleur te stellen, en niet alleen als het gaat om de strijd.

In gameplay-termen lijkt Jump Force helemaal niet op Smash Bros. Het is een 3-op-3-tagteamspel dat vaag lijkt op het Tekken Tag-toernooi. Natuurlijk is er een scala aan multiplayer-opties, maar de nadruk ligt vooral op de lange verhaalcampagne, die een reden vindt voor alle 40-tal personages om elkaar te ontmoeten en te vechten. In verhaaltermen betekent dat mind-gecontroleerde schurken en een groot kwaad dat alle verschillende werelden in één wil combineren. Terwijl je speelt als een nieuw aanpasbaar personage, wie na bijna dood te zijn nieuw leven wordt ingeblazen als een superkrachtige held.

Het is altijd onmogelijk om een ​​plausibele reden te bedenken voor dit soort cross-overs, maar de game heeft nog een andere gimmick dan alleen maar een verzameling manga-favorieten. Ondanks dat Jump Force schijnbaar een viering was van het 50-jarig bestaan ​​van Weekly Shōnen Jump, speelt het spel zich af in wat de echte wereld zou moeten zijn. Veel artefacten uit de verschillende andere universums komen samen met de fighters, maar de eigenlijke arena’s bevinden zich op plaatsen zoals New York, Hong Kong en Nieuw-Zeeland. Dat is op zijn beurt het excuus voor de bizarre kunststijl die de personages in een meer realistische vorm opnieuw tot leven brengt, behalve dan met zwaartekracht tartend haar en gigantische animeogen.

Wat betekent dat ze minder op echte mensen lijken en meer op (slecht) geanimeerde actiefiguren. Of je de stijl aantrekkelijk vindt of niet, is afhankelijk van je persoonlijke voorkeur, maar het is moeilijk je voor te stellen dat iemand geniet van het loden verhaal dat doelbewust alle kansen voor de personages op elke zinvolle of interessante manier lijkt te missen. Het helpt zeker niet dat er heel weinig voice-acting is en dat 90% van de (niet-weghaalbare) cut-scenes gewoon iedereen is die stilstaat met dezelfde openlijke uitdrukking op hun gezicht, nogmaals, net als actiefiguren. Er zijn ook veel prestatieproblemen en de framesnelheid neemt af tijdens cut-scenes, die bij het spelen van het spel vreemd genoeg niet aanwezig zijn.

In termen van gevechten is Jump Force voorspelbaar oppervlakkig, maar niet geheel ongegrond. Een eerste kennismaking met elk van de personages levert veel vermakelijke over-the-top bewegingen op, terwijl je leert dat de ruggengraat van het vechten standaard lichte en zware aanvallen is. Als je de lichtaanvalknop fijnmaakt, krijg je een aantal automatische combo’s, maar er zijn ook vier speciale bewegingen die uniek zijn voor elk personage (dus ja, er zijn toch enkele overeenkomsten met Smash Bros.). Er is ook een reeks aan tellers, blokken en dodges, dus het is mogelijk om te proberen een hoger niveau te spelen, aangezien de stijl van de rock-paper-schaarstijl tussen de verschillende aanvallende en verdedigende bewegingen je in staat stelt veel schade te voorkomen als je reageert aan een aanval op de juiste manier. Terwijl een van de meer unieke functies van het spel een mobiliteitsmeter is die supersnelle streepjes mogelijk maakt, maar waarmee je ook in noodgevallen uit een combo kunt breken.

De andere belangrijke tactische overweging is wanneer je je andere twee partners tagt, hoewel vreemd genoeg alle drie vechters dezelfde gezondheidsbalk gebruiken – die direct de meeste van de interessantere tactieken verwijdert die gewoonlijk worden geassocieerd met tagteam-spellen. Jump Force heeft een paar interessante ideeën en hoewel het vechtsysteem uiteindelijk behoorlijk oppervlakkig is, is het de eerste paar uur vermakelijk genoeg of als je je vrienden wilt bevechten met je favoriete manga-personages. Maar de gemiste kansen van de neutrale verhaalmodus betekenen dat het anime-fans zijn die eerder ontevreden zijn met het spel dan gewone gamers die op zoek zijn naar een snelle vechtpartij.