Review: Lost Lullabies: The Orphanage Chronicles

Lost Lullabies: The Orphanage Chronicles is een coöperatieve horrorgame die spelers meeneemt naar het jaar 1980, geïnspireerd door waargebeurde verhalen over een weeshuis dat in 1960 in het stadje Lowell door een brand werd verwoest. De game is speelbaar met één tot vier spelers en draait om het identificeren en verdrijven van kwaadaardige geesten. alleen of samen met je team.

In de mistige bossen aan de rand van Lowell ligt het vervallen Lowell Orphanage, een plek gehuld in stilte en angstaanjagende legendes. De kinderen die hier ooit woonden, werden onderworpen aan martelingen en experimenten, tot het weeshuis in een mysterieuze brand ten onder ging. Jaren later, in 1980, besluiten vier vrienden de plek te betreden om de waarheid te achterhalen.

De verhalende modus van Lost Lullabies bestaat uit vier hoofdstukken, waarvan de eerste twee nu beschikbaar zijn in early access. De overige hoofdstukken volgen binnenkort en zullen het verhaal afronden. Naast het verhaal biedt de game ook een online co-opstand die garant staat voor talloze uren gezamenlijke spanning.

De kern van de ervaring ligt in het begrijpen van de geesten. Om ze te kunnen verdrijven, moeten spelers hun tragische verleden ontrafelen. Elke geest vormt een soort puzzel: pas wanneer je hun verhaal begrijpt, kun je hun rust teruggeven of hun woede stoppen.

Tijdens de speurtochtfase verzamel je aanwijzingen over het type geest, waarna je via raadsels en opdrachten hun verleden reconstrueert. Elke entiteit heeft een eigen achtergrond en unieke puzzels die hun lot onthullen. In de early access-versie zijn er vier geesten verspreid over twee hoofdstukken, elk met hun eigen mysteries en tragische verhalen.

Visueel is Lost Lullabies indrukwekkend. De verwoeste zalen van het weeshuis, de met mist gevulde gangen en de duistere straten van Lowell zijn met veel detail vormgegeven. De realistische graphics en sfeervolle belichting creëren een constante spanning die spelers in hun greep houdt. Elk detail, van de verbrande muren tot de flikkerende lampen, draagt bij aan de beklemmende sfeer van de game.

De game speelt zich af binnen een groot, labyrintisch weeshuis waarvan de plattegrond bij elke sessie verandert. Belangrijke aanwijzingen en locaties verschuiven steeds, waardoor geen enkel onderzoek hetzelfde verloopt. Naarmate spelers verder komen, worden nieuwe vleugels en kamers vrijgespeeld, sommige benauwd en stikdonker, perfect voor wie graag op het puntje van zijn stoel zit.

In totaal bevat de game 18 verschillende soorten geesten, elk met eigen gedragingen en eigenschappen. Om ze te identificeren, beschikken spelers over 24 soorten uitrusting, variërend van traditionele meetapparatuur tot meer spirituele hulpmiddelen. Voorafgaand aan elke missie verzamel je met je team in de garage, waar je spullen kunt kopen of verkopen, hoofdstukken selecteren en zelfs verborgen easter eggs kunt ontdekken.

Een van de intrigerendste elementen is de zogenaamde Shady Dealer, een geheimzinnige figuur die zich binnen het weeshuis schuilhoudt. Niemand weet waarom hij daar is, maar hij verzamelt graag kleine snuisterijen. Door deze trinkets te verzamelen en in te ruilen, kunnen spelers speciale items verkrijgen die hen helpen bij het vinden van geesten, of misschien iets nog duisterders onthullen.

Een opvallende feature is de voice interaction. De geesten kunnen je horen, en jij hen. Spelers moeten dus opletten wat ze zeggen, want hun woorden kunnen de reactie van de entiteiten beïnvloeden. Deze dynamiek zorgt voor een extra laag spanning, vooral tijdens multiplayer-sessies.

Elk voorwerp in het spel, van vergeelde brieven tot oude foto’s, ademt de sfeer van de jaren zestig tot tachtig. Ze vormen niet alleen decor, maar ook sleutels tot het ontrafelen van de waarheid achter de tragedie van Lowell.