Marvel’s Midnight Suns is een fantastisch eigenzinnige benadering van zowel superhelden als turn-based strategie.

Het team achter XCOM heeft me mijn volgende missiedoel gegeven. Het is dit keer niet een ​​buitenaards relais te vernietigen, een VIP uit een hete zone te halen of aan boord te gaan van een neergestorte UFO. In plaats daarvan spring ik in de wereld van superhelden met Marvel’s Midnight Suns.

Midnight Suns is een strategische RPG met een enorme diepgang, karakterontwikkeling in zowel verhalen vertellen als upgrades, en vele tientallen uren aan gameplay om te ontdekken. Hoewel de repetitieve aard van de vertelstructuur soms een hele klus is, zijn de gevechten van topklasse. Het injecteert de trage tactische XCOM-ervaring waar Firaxis bekend om staat met een gamma-aangedreven boost, wat leidt tot lonende gevechten die fris blijven, zelfs nadat je talloze uren in de ervaring bent verzonken.

Een eeuwenoud kwaad is ontwaakt en dreigt de wereld in de duisternis van de boosaardigheid van een Elder God te storten. Bekende helden zoals Iron Man, Doctor Strange, Ghost Rider en Captain Marvel hebben geen andere keus dan de lang geleden overleden Hunter weer tot leven te wekken die ooit de dreiging honderden jaren eerder versloeg. Je bestuurt deze nieuw leven ingeblazen held terwijl ze de machtigste van de aarde tegen dit gevaar leiden.

Gevechten volgen de turn-based tactische mechanics van de XCOM-games van Firaxis, maar verlaten gigantische slagvelden en dekkingspunten voor strakkere arena’s en een op kaarten gebaseerde actieselectie geïnspireerd door gameplay voor het bouwen van kaarten. Elk personage heeft een scala aan aanvallen, vaardigheden en heldhaftige vaardigheden die gebruikmaken van hun unieke talenten, en het is enorm leuk om elk personagestapel naar grotere hoogten van dominantie te stapelen.

Hoewel er voldoende tijd is om elke zet zorgvuldig te overwegen, voelt de actie bombastischer en sneller dan de meeste tactische spellen. Elke kaart heeft een speciale animatie die het unieke karakter van het personage accentueert, en de gevechten zien er tijdens het spelen prachtig uit. Wolverine komt met hernieuwde kracht terug van een knock-out. De portalen van Magik sturen vijanden over het veld. Captain America werpt zijn schild om tussen ongelukkige Hydra-troepen te stuiteren en hen uit te dagen om hem aan te pakken. En iedereen springt over barrières, slingert rotsblokken en schiet explosieve vaten om de chaos te vergroten – net als bij elk goed filmisch superheldengevecht.

De complexiteit van dit systeem neemt in de loop van de tijd toe, waarbij de doelstellingen die je mogelijk moet overwinnen of de unieke mechanics van de vijand die je moet overwinnen, geleidelijk toenemen. Je kunt worden gevraagd om een ​​helikopter te beschadigen voordat deze opstijgt of om een ​​demon te confronteren die elke beurt obelisken oproept die moeten worden vernietigd als je niet wilt worden overweldigd. Ga diep genoeg in het spel en je begint zelfs een aantal fascinerende puzzeluitdagingen te zien opduiken, waarbij je een bepaalde taak moet voltooien met alleen bepaalde kaarten of andere beperkingen. Firaxis bouwde een robuuste en opwindende gevechtsmotor en gebruikte vele manieren om het boeiend en nieuw te houden.

Tussen de gevechten door keer je terug naar The Abbey, een uitgestrekte sociale en verkenningsruimte. Hier kun je je helden upgraden en trainen, nieuwe gevechtsitems bouwen en een indrukwekkend scala aan cosmetische aanpassingen voor personages en interieurdecoratie ontgrendelen. Het terrein van The Abbey herbergt ook een mystiek doordrenkt avonturenspel met geheime aanwijzingen, geheimzinnige schatkisten en verhaalfragmenten over het verleden; het leidt tot een aantal intrigerende ontdekkingen, maar kan soms afleiden van de stroom van het hoofdverhaal.

The Abbey fungeert ook als een gigantische vriendschapssimulatie, waar je geleidelijk interpersoonlijke drama’s speelt met onder meer Spider-Man en Blade. De dialoogselecties (en de optie om lichte of donkere gespreksreacties te kiezen) doet het meest denken aan BioWare-spellen zoals Dragon Age of Knights of the Old Republic en kan soms overdreven simplistisch overkomen. Een metrische ton van deze interacties ontvouwt zich in de loop van het spel; elk bouwt je status op bij deze individuen, wat op zijn beurt weerspiegeld wordt in hun capaciteiten tijdens gevechten. Ik genoot vooral van de focus op karakterontwikkeling. Maar met zo’n grote game werd ik na elke missie uiteindelijk moe van de eindeloze reeks gesprekken, waarvan sommige overgaan in saaie dialooguitwisselingen die meer thuis zouden zijn in een reality-tv-programma dan in een superheldenavontuur.