Review: NEO: The World Ends With You

NEO: The World Ends With You is een van de beste games van Square Enix in jaren en de pc-versie is de definitieve manier om het te ervaren.

14 jaar geleden kwam The World Ends With You op de Nintendo DS en werd geprezen om zijn stijl en innovatie. Het had een opwindende soundtrack, een opwindend vechtsysteem dat gebruikmaakte van het touchscreen van de DS en de onmiskenbare hook van het verkennen van Shibuya, Tokyo. Er was niets vergelijkbaars op de markt. Neo: The World Ends With You maakt niet dezelfde grootse entree; in plaats daarvan is het tevreden om de sterke punten van de eerste game en zelfs enkele van zijn fouten te omarmen. Wat dat achterlaat, is een ervaring die nog steeds boeiend en intrigerend is, maar die geen blijvende indruk maakt zoals het origineel. En nu is de game eindelijk ook speelbaar op PC.

Neo: The World Ends With You brengt een gloednieuwe cast en het begin van een nieuwe Reapers’ Game, waarin spelers moeten vechten om te winnen of de wereld uit te wissen. Hoofdpersoon Rindo raakt willekeurig verstrikt in de competitie wanneer een psychische strijd uitbreekt voor hem en zijn maatje Fret in het midden van Shibuya. Vanaf hier leren ze dat ze in het dodelijke spel zijn getransporteerd en de inzet ervan onder ogen moeten zien: strijd tegen andere teams in verschillende uitdagingen in de stad als ze ooit naar huis willen terugkeren naar de echte wereld of willen sterven terwijl ze proberen.

Deze keer richt het verhaal zich meer op hoe de plaatsen waar we van gaan houden worden gevormd door de mensen met wie we ze ervaren. Het is niet zo donker als het origineel, en ik ervoer niet dezelfde emotionele aantrekkingskracht, maar ik vond de algemene boodschap nog steeds leuk en vond de personages vertederend. Hoewel het verhaal traag verloopt, heeft het plot boeiende onthullingen en wendingen, vooral hoe het aansluit bij de gebeurtenissen in de eerste game. Als je het origineel niet hebt gespeeld, zul je waarschijnlijk niet de impact voelen van een hereniging met geliefde personages en het zien van losse draden die zijn vastgebonden. Die aspecten waren waar ik de meeste beloning en plezier voelde, vooral in de finale.

Dat gezegd hebbende, wist de nieuwe cast me al snel te overtuigen. Als een voorzichtige en medelevende leider is Rindo een sympathieke hoofdrolspeler. Het is verfrissend om iemand te zien die anderen oprecht voor zichzelf stelt, zelfs als ze het niet met hen eens zijn. Zijn maatje Fret begint heel gelukkig, maar dan ontwikkelt zijn karakter zich wonderbaarlijk verder dan alleen Rindo’s luchtige vriend te zijn, en we leren waarom hij serieuze gesprekken vermijdt. Ik heb ook echt genoten van de onhandige maar opmerkzame Nagi, die haar fandom van videogames heel serieus neemt. Veel personages komen in en uit het verhaal, bijna tot een fout, dus wees voorbereid op veel gezichten om tijdens de reis bij te houden. Soms vond ik dit overweldigend en had ik het gevoel dat het me niet toestond om sterke gehechtheid aan niet-partijkarakters te vormen.

Net als de eerste game kun je snelle gevechten verwachten die je belonen voor het koppelen van combo’s met teamleden om uiteindelijk “de beat te laten vallen” voor verwoestende specials. De game draait nog steeds om “pins” om je vaardigheden in gevechten aan te passen. Je kunt deze op elk personage uitrusten voor hun belangrijkste gevechtsvaardigheid; elke pin heeft een specifieke vaardigheid bij een cooldown die is gekoppeld aan een bepaalde knopinvoer. Omdat ik niet vertrouw op een touchscreen zoals de eerste game, werkt dit beter dan ik had verwacht, maar ik vond het nog steeds een uitdaging om soms alle chaos op het scherm bij te houden. Proberen de vaardigheden van personages te spelen met meerdere knoppen tegelijk, het gevecht vereist dat je multitaskt, waardoor het gemakkelijk wordt om uit te glippen.

Ik hield van de verscheidenheid van de verschillende pinnen en vond het leuk om te experimenteren om te zien welke het beste samenwerkten. Ik had vaardigheden waarmee ik gigantische vulkanen ontketende, mijnenvelden kon neerleggen en voertuigen naar vijanden kon smijten. Het is een sensatie om een ​​nieuwe pin te vinden en te zien hoe deze je speelstijl verandert. Ik schudde de mijne constant op en waardeerde hoe ze me mijn groeikracht lieten voelen en hielpen de strijd fris te houden. Als je op alle cilinders schiet en je groove ziet stijgen dankzij je intelligente pincombinaties, is het vechtsysteem buitengewoon lonend.

Een grote focus is het vinden van vaardigheden die elkaar aanvullen, wat wat vallen en opstaan ​​vereist. Soms is het gemakkelijk te achterhalen, zoals het hebben van een struikeldraad-vermogen, zodat je ervoor kunt zorgen dat een vijand niet aan een bomexplosie kan ontsnappen. Andere keren kan het veranderen van één pin je leven of dood betekenen in een baasgevecht, en je weet dit pas als je de lange ontmoeting hebt gespeeld en gefaald. De bazen zelf zijn fantastisch en een hoogtepunt van de ervaring. Elke grote slechterik heeft een cool vijandontwerp en houdt je op verschillende manieren scherp, zoals het ontwijken van meerdere lasers of het vinden van zwakke punten om door te breken.

Helaas werd een deel van het plezier dat ik had met de gevechten tenietgedaan door een ander probleem: onvoldoende evenwichtsproblemen. Voor een groot deel van mijn avontuur zouden de dingen vaak belachelijk eenvoudig zijn, en dan zou ik uit het niets een enorme moeilijkheidsgraad bereiken waar ik nauwelijks zou overleven. Je kunt de moeilijkheidsgraad op elk moment aanpassen, maar ik zou de moeilijkheidsgraad niet moeten shufflen om een ​​gevecht bevredigend te laten voelen.

Een ander gebied dat minder is, is het repetitieve karakter van de game. Net als zijn voorganger is Neo gestructureerd rond het Reapers’ Game, wat een zegen en een vloek is. Ik hou van de chaos en razernij die gepaard gaat met het voltooien van de uitdagingen van het spel, zoals het verslaan van een bepaald aantal vijanden of het oplossen van raadsels, maar ze beginnen te voelen als een waslijst met dingen om te doen. De game speelt zich in dagen af ​​en elke dag komen er nieuwe taken bij om de top van de gameranglijst te bereiken. Gedurende deze tijd kun je in verschillende restaurants eten voor stat boosts of nieuwe kleding kopen voor je uitrusting.

De game heeft een comfortabel ritme dat me in het begin vasthield, maar de repetitieve structuur en het gebrek aan variatie in de taken echt geraspt. Ik was opgewonden toen de nieuwe turf wars, Scramble Slams genaamd, werden geïntroduceerd, totdat ik me realiseerde dat ze zich op de meest oninteressante manier afspeelden. Je doodt gewoon een bepaald aantal vijanden in elk gebied en vervolgens een baas om het over te nemen. Dit kunnen langdurige zaken zijn en tijdens het spel meerdere keren opduiken.

Het helpt niet dat de speciale vaardigheden van de personages om in de wereld te gebruiken ook in deze herhaling worden meegenomen. Rindo kan bijvoorbeeld één keer per dag de tijd terugdraaien, wat als onderdeel van het totale verhaal fungeert. Ik haatte dit, omdat het vervelend aanvoelde en alsof het elke dag langer duurde door je dezelfde scènes en plaatsen opnieuw te laten bezoeken terwijl je soms opnieuw tegen dezelfde vijanden vecht. Nagi heeft een “duik”-vaardigheid, waardoor ze tot de wortel van de gecompliceerde emoties van mensen kan komen; deze overmatig gebruikte kracht betekent dat je tegen meer vijanden vecht om mensen een beetje verstand te geven. Fret kan mensen herinneringen laten oproepen door de linker- en rechterstick naar binnen te kantelen om een ​​plaatje compleet te maken. Helaas vond ik Fret’s vaardigheid het minst leuk, omdat het meer precisie vereist dan ik had verwacht.

In sommige opzichten is het ontmoedigend dat Neo: The World Ends With You niet veel evolueert van zijn voorganger. Het voelt misschien zelfs als een stap terug, maar er is nog steeds een leuk spel dat ik moeilijk kon wegleggen. De wereld trekt je naar binnen, de eindbaasgevechten bieden een waardige uitdaging en ik vond het geweldig om de relaties tussen personages te zien groeien. Er is ook een uitstekende uitbetaling voor fans van de eerste game. Shibuya verkennen en de beat laten vallen is nog steeds een genot, en de muziek boeit je op de beste manier.

Dat is NEO: The World Ends With You. Maar hoe speelt de PC-versie? De game ondersteunt meerdere controllers en toetsenbord- en muisbesturing voor gameplay. Het verandert helaas niet automatisch de knopprompts, afhankelijk van de invoermethode die u gebruikt. Ik gebruikte de PS5 DualSense voor het grootste deel van mijn playthrough op PC en toen ik de toetsenbord- en muisbediening wilde controleren, moest ik naar de game-instellingen gaan en de knopprompts handmatig wijzigen in toetsenbord en muis. Ik ben blij dat NEO: The World Ends With You wel knopprompts heeft voor de PlayStation-controller met hoeveel games er vanuit gaan dat iedereen alleen Xbox-controllers op PC gebruikt.

Als je met toetsenbord- en muisbesturing speelt, is er verrassend genoeg geen muisbesturing in menu’s. Je kunt toetsenbordtoetsen echter opnieuw toewijzen. Aan de kant van de controller kun je inputs opnieuw toewijzen en waarschijnlijk zal je dat doen als je niet gewend bent om te cirkelen voor bevestigen en kruisen voor annuleren op de PlayStation-controllers.

NEO: The World Ends With You op PC via de Epic Games Store bevat de winkelspecifieke en pre-orderbonussen voor de PS4- en Nintendo Switch-versies van de game. Dit zijn de Legendary Threads Set met vijf uitrustingsitems en de Reapers’ Game Survival Set met handige items en een muzieknummer. Afgezien van die bonussen, is NEO: The World Ends With You qua inhoud gelijk aan de consoleversies.