Nier Replicant is een fantastische remaster van een geprezen maar rommelige cultklassieker, die deze verbetert zonder de essentie te veranderen.

Ik heb Nier gemist toen het voor het eerst uitkwam in 2010, dus mijn ervaring met Nier Replicant Ver. 1.22474487139 was een nieuwe. Ik ben mezelf daar nogal dankbaar voor, want als er iets is dat je moet weten als je in deze nieuwe versie van de gedurfde, actie-RPG van creatief regisseur Yoko Taro gaat, dan is het dat je kunt verwachten dat je dezelfde plaatsen opnieuw bezoekt en dezelfde vijanden vecht, en veel met dezelfde godvergeten dozen rondduwen. Het is een van de grotere problemen met Nier, maar het belangrijkste om op te merken is dat de manieren waarop Nier Replicant teleurstelt meestal te vergeven zijn als je kijkt naar de manieren waarop het verbaast: verrassingen wachten om elke hoek, personages zijn onvergetelijk en het emotionele verhaal zal nog heel lang in mijn hoofd blijven hangen.

De remaster bevindt zich op een vreemde plaats dat het meer is dan alleen een remaster, maar ook minder dan een remake. Het ziet er duidelijk veel beter uit in vergelijking met het modderige origineel, met dramatisch verbeterde tekenafstanden, mooiere texturen, betere personagemodellen en een consistent soepele framerate van 60 fps. Tegelijkertijd verspreidt het nog steeds die RPG-sfeer uit het PS3/360-tijdperk: omgevingen missen details, NPC’s zijn stijf en staren gewoon levenloos in de leegte, de wereld is opgedeeld in kleine brokjes met laadschermen die de hiaten, en er zijn geen console-uitbreidingen van de huidige generatie voor de PS5 of Xbox Series X. Het is zeker geen lelijke game meer, maar het voelt ook nog steeds een stap achteruit van Nier Automata uit 2017.

Een grote verandering, en een van de redenen waarom ik denk dat het onmogelijk is om dit alleen als een remaster te bestempelen, is het feit dat elk personage nu wordt geuit. Dit is een enorme verbetering die een lange weg gaat naar het tot leven brengen van Niers anders slaperige wereld. Naast de beelden en stemacteurs, heeft Nier’s gevecht ook wat liefde gezien, de animaties gladgestreken en het voelt extreem vergelijkbaar met dat van Nier Automaten. Een van de grote dingen die uit Automata is gehaald, is de naadloze integratie van wapengevechten met je vaardigheden. Dus waar je in het origineel stil moest zitten terwijl je een spreuk als Dark Lance oplaadde, kun je nu vrij vrij rondlopen en elke spreuk opladen, en deze ook casten tijdens het aanvallen. Dat alles zorgt ervoor dat gevechten zich veel meer gedragen als een traditioneel actiespel en dat het het werkelijke gevoel van Nier’s gevechten aanzienlijk verbetert.

Dat gezegd hebbende, het is nog steeds vrij ondiep en gemakkelijk. Je krijgt nooit nieuwe zwaardvaardigheden, rang en rij vijanden zijn er maar een handvol soorten die allemaal snel bezwijken voor je button-mashy-aanvallen, en ik zwom altijd in gezondheidsherstelmiddelen, die bijna alle spanning uit elk gevecht haalden. Uiteindelijk werd de uitdaging meer om het vinden van de juiste combinatie van magie en zwaardgevechten om te zien hoe snel ik een kamer kon vrijmaken, in plaats van een test te zijn of ik het überhaupt kon opruimen. Dat is op zijn eigen manier leuk, en het gevecht is zeker flitsend en leuk om naar te kijken, maar het werd behoorlijk oud voordat ik klaar was met mijn 35-uur durende playthrough. Ja, er is een moeilijke modus, maar het maakt de vijanden meestal gewoon tot frustrerende zwaardsponzen die nog steeds niet moeilijk zijn, maar gewoon een eeuwigheid duren om te doden,

Aan de positieve kant zijn er drie verschillende wapenklassen met behoorlijk verschillende vechtstijlen en bewegingslijsten. Er is echter een voorbehoud bij het genieten van allemaal, omdat het upgraden van de wapens binnen die klassen erg duur is en veel slijpen vereist. Tenzij je nog meer uren in de Junk Heap-landbouwrobots wilt doorbrengen, wordt je aangemoedigd om er een te kiezen en eraan vast te houden.

Er is ook een klein element van het aanpassen van de speelstijl in de vorm van upgrades, woorden genaamd, die je verzamelt terwijl je een level omhoog gaat en vijanden verslaat. Deze woorden kunnen worden toegevoegd aan wapens, spreuken en je verdedigingstechnieken om er speciale eigenschappen aan toe te voegen, zoals extra kracht, bewaker breken, magische kracht, enzovoort. Hoewel het een welkome functie is om je personage aan te passen door woorden in en uit te wisselen, heb ik nooit de behoefte gevoeld om mijn wapens of vaardigheden op een andere manier aan te passen dan alleen de woorden uitrusten die me de meeste schade opleverden. Ik had het uitgerust, omdat de gevechtsscenario’s me nooit uitdaagden op een manier die me meer specialiseerde. Wat ervoor zorgt dat het niet ronduit saai wordt, zijn de manieren waarop Nier Replicant je in zijn gevechtsontmoetingen gooit, die enorm variëren. Het speelt meesterlijk met camerahoeken en perspectiefveranderingen op een aantal echt geïnspireerde manieren, en die doen geweldig werk om op zijn minst een deel van dat gevoel van herhaling te verlichten.

Het verhaal van Nier begint traag, maar wordt uiteindelijk het absoluut beste deel. Het speelt zich af in een post-apocalyptische fantasiewereld waarin een tiener op zoek gaat naar een remedie voor zijn zus, Yonah, die lijdt aan een terminale ziekte. Het is een heel persoonlijk verhaal; een over de liefde van een broer voor zijn zus, veel meer dan over welke grootere ambities dan ook om de wereld te redden, wat een van de meer intrigerende aspecten ervan is als RPG. Nier en zijn metgezellen zijn geen ‘uitverkoren helden van het licht’ of iets dergelijks, en de acties die ze ondernemen, vallen vaak in een moreel grijs gebied – en soms duwen ze de naald ergens nog donkerder.

Het is een eer voor de kracht van het schrijven van Nier Replicant en de prestaties van de cast dat, ongeacht hoe donker of grimmig de dingen worden, de personages altijd een genot zijn om mee te babbelen. Het verwaande, bewuste, zwevende boek Grimoire Weiss is eindeloos vermakelijk met zijn neerbuigende commentaar op wat er ook gebeurt; de schaars geklede en grofgebekte Kainé is gewoon een absolute slechterik en is hilarisch in haar vulgariteit; en Emil is gewoon het puurste en meest goedhartige drijvende skelet met een griezelig hoofd dat je ooit zult zien.

Een van de meest gedurfde beslissingen met betrekking tot Nier Replicant is het feit dat, zoals Yoko Taro-spellen de neiging hebben, het vereist om meer dan eens te worden gespeeld. Als je maar één keer hebt gespeeld, van start tot aftiteling, mis je letterlijk de helft van het verhaal. Dit klinkt misschien als een belemmering, en tot op zekere hoogte is het dat ook, maar dat is nodig om een ​​verhaal te vertellen op een manier die alleen via videogames kan worden verteld – en het is een opoffering die de moeite waard is. Bovendien is het niet zo erg als het klinkt, want nadat je de campagne eenmaal hebt verslagen, kun je je opgeslagen back-up laden en opnieuw afspelen vanaf het begin van het tweede bedrijf. Dus je speelt niet echt het hele ding opnieuw, alleen de laatste (en betere) helft ervan.