Atlus was een van de sterkste supporters van Nintendo’s 3DS-handheld door de jaren heen, waardoor RPG-fans bezig waren met in totaal zeventien sterren-RPG’s van het bedrijf. Deze releases komen sinds het eerste jaar van de 3DS op een consistent en betrouwbaar tempo, dus het is alleen maar passend dat Atlus degene wordt die de lichten op het autostereoscopische platform van Nintendo uitdoet. Vanaf het moment van schrijven is Persona Q2: New Cinema Labyrinth de definitieve release gepland voor de 3DS en als deze game het punctatiemerkteken moet zijn aan het einde van de levensduur van de 3DS, het is geruststellend dat we naar een uitroepteken kijken in plaats van een punt.

Als vervolg op 2014 Persona Q: Shadow of the Labyrinth toont Persona Q2: New Cinema Labyrinth het vermogen en de bereidheid van de ontwikkelaars om naar feedback te luisteren en hun eerdere werk te verbeteren; Wat we hier hebben is een enorm leuke RPG die voortbouwt op wat zijn voorganger wilde doen om de perfecte harmonie te vinden tussen de griezelig verschillende stijlen van twee verschillende RPG-series. De sympathieke personages en Jungian-geïnspireerde thema’s van de Persona-spellen zijn getrouwd geweest met de beladen besluitvorming en het kruipen van first-person dungeons van de Etrian Odyssey- spellen op een manier die zo natuurlijk aanvoelt, het is een beetje teleurstellend om te overwegen dat deze experimentele draai -off serie kan eindigen met dit item.

Het verhaal begint met het doek dat oprijst in een mysterieuze bioscoop, terwijl een stralende blauwe vlinder in het donker ronddwarrelt, en dit alles speelt zich blijkbaar af in de droom van hoofdpersoon van Persona 5 . Nadat hij gewekt is door Morgana, gaan de Phantom Thieves snel op een routinemissie naar Mementos om scherp te blijven voor een naderende deadline, maar dingen gaan snel mis als de bende zich door een portaal naar de straten van een uitgestrekte stad sleurt mogelijk wel of niet in de Metaverse. Verward en gedesoriënteerd, worden onze helden snel aangeklampt door een krachtige vijand en vluchten ze door een ander portaal, ditmaal vinden ze zichzelf gevangen in een vreemde bioscoop.

Vanaf dit punt wordt de hoofdaandrijving van de plot vastgesteld: onze helden moeten vier sleutels vinden om de voordeur te ontgrendelen en zichzelf te bevrijden van het theater, en elke sleutel is opgesloten in de meer dan levensgrote technicolor werelden van de films die op de grond spelen. -schermen. Elke film bevat zijn eigen set schurken en Shadows (de voornaamste Persona-vijanden), maar de Phantom Thieves staan ​​niet alleen in hun strijd tegen deze obstakels op het pad naar vrijheid. Ze ontmoeten niet alleen een paar mysterieuze nieuwe personages die origineel zijn voor deze release, maar de meeste casts van zowel Persona 3 als Persona 4 worden met de tijd geïntroduceerd, wat leidt tot een schare van intrigerende en hilarische ontmoetingen, omdat veel van deze personages elkaar ontmoeten voor de eerste keer.

Persona Q2: New Cinema Labyrinth gaat ervan uit dat je de casts en verhaallijnen van de Persona-spellen hebt gespeeld (of er tenminste vertrouwd mee bent) en al zullen nieuwkomers zeker veel belangrijke momenten en fanclub missen, de plot is nog steeds eenvoudig genoeg gehouden dat het gemakkelijk te volgen is en (meestal) begrijpt wat er gaande is. Het centreren van het verhaal rond deze gevestigde en bekende cast van personages is een slimme zet, omdat het de verhaalprocedure een bepaald soort vertrouwdheid verleent die de eerste Persona Q in sommige opzichten ontbeerde. Fans van Persona 3 en 4 zullen misschien een beetje miffed zijn om te horen dat het verhaal voornamelijk gericht is op de Phantom Thieves of Persona 5, maar dat iedereen zijn deel van het scherm op tijd krijgt. Het verhaal is allemaal goed geschreven, dan, maar een weglating die volgens ons benadrukt wordt, is het complete gebrek aan Engelse stem die hier optreedt. Het is geen game-breaking, en je geleidelijk aan acclimatiseren aan de Japanse acteurs als de uren stapelen op, maar het zou leuk geweest zijn om de mogelijkheid te hebben om de lijnen afgeleverd in de eigen taal te horen.

Hoewel de verhaallijn duidelijk Persona-gearomatiseerd is (ten goede), is de gameplaystijl vooral gebaseerd op de Etrian Odyssey-serie, en deze variant van die gameplay stelt zeker niet teleur. Bij het binnengaan van een nieuwe film wordt je geconfronteerd met een kerker die bekeken wordt door een first-person perspectief op het bovenste scherm, terwijl het onderste scherm je een volledig lege, op rasters gebaseerde kaart voorstelt. Elke muur, vloer, spleet, schatkist, valstrik of wat je ook tegenkomt tijdens je expedities moet met de hand worden vastgelegd op het onderste scherm met een stylus, met behulp van de uitgebreide selectie symbolen en gereedschappen die je tot je beschikking hebt om het leesbaar te maken. Inderdaad, deze aangepaste mapping blijkt een van de meest verdeeldheidwekkende aspecten van de ervaring te zijn, iets dat geliefd zal zijn bij sommigen en dat haatdoor anderen. Gelukkig heeft Persona Q2: New Cinema Labyrinth de voorkeur voor beide kampen en als je niet wilt vastlopen op alles, kun je een ‘auto-map’-functie inschakelen die het voor je zal invullen. We raden je aan om de handmatige cartografie toch een keer te proberen, omdat het een bepaald element toevoegt aan de verkenning die verloren gaat door gewoon het spel voor je te laten doen.

In plaats van de willekeurige generatie die in sommige eerdere Persona-titels werd gebruikt, zijn deze kerkers allemaal slim ontworpen rond sets van valstrikken, snelkoppelingen, geheimen en krachtige vijanden die je scherp houden wanneer je naar de trap zoekt om je naar de volgende verdieping te brengen. Nieuwe puzzelideeën, zoals poorten die tijdelijk moeten worden uitgeschakeld met schakelaars, worden op een levendig maar beheersbaar tempo geïntroduceerd en helpen om het relatief trage tempo te houden van stilstand. Zie, niets in de kerker ‘beweegt’ totdat je naar voren komt op de volgende tegel, en veel van de gevaren voor het milieu en puzzels zijn ontworpen rond deze belangrijke beperking. Krachtige vijanden genaamd “FOE’s” zwerven bijvoorbeeld door secties van de kerker op een ingesteld pad; je hebt geen kansom deze vijanden te verslaan wanneer je ze voor het eerst ontmoet, dus het wordt een spel om de gaten in hun rotatie te vinden en ongezien door te glippen. Puzzelsegmenten zoals deze zijn vaak voorzien van een boek en dan van handige snelkoppelingen die vervolgens de doorgangen sneller door de kerker halen.