Als in en uit een regen van kogels weven, vuur en dood klinkt als iets voor jou, dan is Profane iets voor jou, vooral als je haast hebt. Het doel van het spel hier is om elke baas te verslaan voordat je tijd opraakt, het addertje onder het grap hier is dat elk wapen dat je koopt en elke slag die je neemt ten koste gaat van kostbare seconden vanaf je limiet.

Het verhaal van Profane komt neer op een excuus om een ​​aantal bazen achter elkaar te slaan, in een knipoog naar de actiegerichte aanpak van Furi. Je speelt als Talaal, de laatste van Gods zeven maskers, en je moet vechten tegen haar broers en zussen. Deze minder dan vriendelijke familieleden willen op haar jagen om de kracht in het masker te absorberen, wat betekent dat je elk wezen één voor één in hun eigen rijk moet bestrijden, hun aanvalsritmes leert en terugvecht met wat broer of zus rivaliteit van je eigen.

De ontwikkelaars, OverPowered Team, zeggen dat ze “ernaar streven om die spelers te bereiken die van hectische ervaringen genieten en harde uitdagingen overwinnen, waardoor ze de mogelijkheid krijgen om andere spelers uit te dagen en de hoogste scores te verslaan.” De game verwacht dat je de grond raakt met bazen die overweldig snel enkele nieuwkomers in het genre van de twin-stick bullet hell.

Het unieke verkoopargument is het tijdgebaseerde gezondheidssysteem van Profane. Tijd fungeert als zowel jouw duurzaamheid als jouw valuta voor vaardigheden. Je kunt kiezen voor een spel met een glazen kanon door jezelf uit te rusten met veel wapens voordat je begint, maar dit gaat ten koste van de kwetsbaarheid. In plaats daarvan kun je ervoor kiezen om meer hits te weerstaan, maar je zult hierdoor minder schade oplopen. Je kunt ook investeren in verbeterde bewegingsvaardigheden – de allereerste die je krijgt is een onmiddellijk knipperend streepje dat erg lijkt op het karakter van Furi.

Gelukkig leidt tijdverlies niet tot een instant game over screen. In plaats daarvan bereik je een toestand waarin je sterft met een laatste treffer. De kleur verdwijnt van het scherm om je te laten weten hoe dicht je bijt in het stof, en dit gebeurt regelmatig wanneer je voor het eerst leert over nieuwe gevechten. Na verloop van tijd wordt het iets waar je aan zult wennen, en getalenteerde spelers kunnen in deze staat hele minuten door baasgevechten navigeren.

Naarmate meer bazen worden verslagen, krijg je meer vaardigheden die de moeilijkheidsgraad van het spel zullen verlichten. In het begin, met weinig tot geen mogelijkheden, zal de game uitdagend aanvoelen, maar met een uitrusting die je gewend bent, wordt de uitdaging minder ontmoedigend. Een van mijn favoriete vijanden moest een zwevende schedeldemon zijn, waar de eerste fase bestond uit vechten tegen een nog kloppend hart in een ribbenkast die kogels afvuurde op een steeds toenemende hartslag.

Deze mix van functies komt samen om een ​​gameplay-ervaring te creëren die hectisch en veeleisend is, hoewel het lijden aan een paar vroege hits bij het eerste vechten met een baas vaak genoeg is om doom te spellen voor de rest van de playthrough. Er is geen andere inhaalmonteur dan het verzamelen van energie voor je speciale vaardigheden. Je kunt geen tijd terugwinnen, dus als je een paar seconden hebt en verschillende stoten in het gezicht neemt, sta je voor de rest van het niveau op de achtervoet. Dit betekent dat als je een slechte start hebt, het geen zin heeft om door te gaan tot het einde, je kunt net zo goed opnieuw opstarten en het opnieuw proberen.

Helaas mist het spel een cruciaal ding: muisondersteuning. In een spel waar precieze bewegingen en richten twee van de dingen zijn die je goed moet doen, is het ontbreken van muisbesturing een ernstige handicap voor een aanzienlijk deel van de PC-spelers. De enige realistische manier om dit spel te spelen is met een controller voor de dubbele stick-mogelijkheid. Probeer zelfs niet met het toetsenbord te spelen, want proberen te richten met de richtingstoetsen is een speciaal soort marteling waar niemand doorheen hoeft te gaan.

Buiten de gameplay zijn de graphics van Profane absoluut geïnspireerd door Furi, met vijanden en omgevingen die gevarieerd en opwindend aanvoelen en elk hun eigen identiteit en gevoel hebben. De muziek is ook geschikt episch en stijgt op zodra een vijand in de greep van de nederlaag is, en verdient ook een vermelding.

Ik weet niet zeker of ik dit zeg als iemand die niet veel shoot-em-ups speel, maar ik heb het gevoel dat de bazen met wat meer telegrafie kunnen doen in de eerdere gevechten van het spel. Sommige aanvallen voelden te plotseling aan om aan te passen, en soms voelde het meer als een willekeurige straf dan als iets om te leren en te overwinnen. Ik zie dat sommige mensen gedesillusioneerd raken door de uitdaging voordat ze zelfs hun tanden in het vlees van het spel laten zinken.