SaGa Frontier Remastered is een nostalgische reis terug naar de jaren 90.

Ik hou van klassieke JRPG’s. Er is iets met de mix van experimentele verhalen, wilde creativiteit en mechanics die werken, maar nog niet helemaal vastgespijkerd zijn, dat echt tot mijn verbeelding spreekt. SaGa Frontier Remastered vangt deze perfecte storm bijna perfect op. Het originele spel staat bekend als een meesterwerk, en de remaster is speciaal gemaakt om vele mooie en glimmende dingen toe te voegen aan een game die al goed was. Een ​​ouderwetse old-school JRPG terug te brengen in ons moderne klimaat van gepolijste mechanics en overdreven schattige art direction kan lastig zijn, maar de remaster van SaGa Frontier weet hier wel raad mee.

SaGa Frontier Remastered brengt zichzelf op de markt als zeven protagonisten met zeven verschillende, vertakkende verhalen, en de remaster voegt er een achtste aan toe. Als je een langzame opbouw verwacht van een verhaal dat alle afzonderlijke paden tot één samenvoegt, doe dat dan niet. Het complot omvat een poging tot staatsgreep tegen de corrupte heerser van de vampierachtige Mystici, gecompliceerde moreel dubbelzinnige samenzweringen en een strijd om een ​​stervende alternatieve wereld te redden. Sommige van deze verhaallijnen lopen door elkaar, maar voor het grootste deel fungeren ze als manieren om de omgeving en haar bewoners verder te verkennen. Het ontbreken van een verenigd, overkoepelend verhaal is teleurstellend, maar de algehele ervaring is nog steeds leuk. Het niet-lineaire verhaal en de uitgestrekte wereld zorgen voor een leuke en fantastische ervaring. Het is echter gemakkelijk om moeilijk over je hoofd te komen.

Ondanks de HD-remaster zijn de graphics nog steeds niet geweldig. De kleuren zijn vetgedrukt, de achtergronden zijn vol en het kan heel moeilijk zijn om te zeggen wat je wel en niet kunt gebruiken. Er zijn paden die je niet kunt inslaan als je niet precies de juiste kant op kijkt, en het is heel gemakkelijk om te verdwalen in dungeons en steden. De omgevingen zijn echter vol bruisend leven. Er zijn zoveel leuke kleine details: de neonreclames in Koorong, het restaurant dat dienst doet als de schuilplaats van Gradius en de geheime doorgangen in Shingrow Palace. Het is echt leuk om te verkennen, wat een goed iets is als je bedenkt hoe gemakkelijk het is om te verdwalen of een belangrijk item te missen waarmee je moet communiceren om verder te gaan. Het muziek- en geluidsontwerp is daarentegen behoorlijk fantastisch en voegt veel toe aan de sfeer. Je kunt kiezen of je wilt spelen met extra inhoud die in de remake is toegevoegd of zonder als je een ervaring wilt die meer getrouw is dan het origineel. Zelfs met de wijzigingen laten sommige aspecten van het spel de leeftijd zien, maar het is nog steeds erg leuk om te spelen.

SaGa Frontier heeft het soort wilde verhaallijn met gemaskerde vechtsporttoernooien, een strijd tegen je boze tweelingbroer en een magische Kamen Rider. Elke hoofdrolspeler heeft zijn eigen volledig waanzinnige zoektocht die logisch is in de context, maar zeer snel uit de hand loopt. Als je die JRPG-waanzin uit de jaren 90 net zo mist als ik, ga je een geweldige tijd tegemoet. De verhaallijnen van individuele protagonisten duren een paar uur, exclusief sidequests en grinding, maar het hele verhaal samenvoegen duurt veel langer. Het tempo is halsbrekend, de wereldopbouw gaat zo snel voorbij dat je een whiplash krijgt, maar het is nog steeds een erg leuk verhaal over liefde, wraak, verraad en animemeisjes met geweren. Laat je niet misleiden door de schattige graphics – dit spel gaat naar een aantal donkere plekken.

Individuele groepsleden hebben duidelijke persoonlijkheden en vaak achtergrondverhalen, maar de game onderzoekt ze niet zo grondig als bijvoorbeeld een Final Fantasy-titel zou doen. Dit is geen klacht. Het enorme aantal speelbare personages, waarvan er veel optioneel zijn, zou het uitwerken ervan ongelooflijk tijdrovend maken, en als er iets is dat ik heb geleerd van de originele SaGa Frontier, is het dat je tijd nodig hebt om een ​​goed spel te maken en af ​​te maken. Als je het verhaal van een hoofdrolspeler voltooit, krijg je nieuwe game + bonussen voor de andere personages, dus het is misschien de moeite waard om de volgorde te plannen waarin je ze wilt aanpakken.

De belangrijkste aantrekkingskracht is ongetwijfeld de uitgestrekte wereld van het spel en de grote verscheidenheid aan mensen die er wonen. Dat gezegd hebbende, het genuanceerde gevechts- en partijsysteem is een solide tweede. Je kunt je groepsleden in de voorste of achterste rijen rangschikken en standaardaanvallen of vaardigheden gebruiken om vijanden te beschadigen en statuseffecten toe te brengen. Het gevechtsscherm is 3D en de vijand is vaak dichter bij jou dan de partij. Aan het einde van elke beurt wordt het gevecht onderbroken terwijl je de huidige statistieken van je groep te zien krijgt. Aan het einde van elk gevecht worden je gezondheidseffecten en statuseffecten gereset, waardoor de stress tijdens dungeons wordt weggenomen en ik me kan concentreren op het veroorzaken van zoveel mogelijk chaos op mijn vijanden. Voeg de mogelijkheid toe om tijdens een gevecht nieuwe vaardigheden te gebruiken, een level-up-systeem waarmee je team aan het einde van elk gevecht stat-boosts krijgt, en een ingewikkeld combo-systeem,

Verschillende karakters hebben verschillende sterke en zwakke punten, maar je moet wat experimenteren om erachter te komen wat ze zijn en welke partijopstelling voor jou het beste werkt. Niet alle personages kunnen door elke hoofdrolspeler worden gerekruteerd, en degenen die de neiging hebben om bepaalde vereisten nodig te hebben, voldeden eerst. Het niet-lineaire verhaal kan het moeilijk maken om te vertellen wat je zou moeten doen om de plot vooruit te helpen. Gelukkig is er veel te doen. Er is een hele wereld daarbuiten en de game verwacht van je dat je die ontdekt. Alleen al het voltooien van de verhaalmissies zal je hopeloos onvoorbereid en ondergewaardeerd achterlaten voor eindbazen, vooral de laatste bazen van elke verhaallijn.