Review: Silent Hill f

Toen Silent Hill f voor het eerst werd aangekondigd, waren de reacties allesbehalve eenduidig. De reeks verkeerde destijds in een kwetsbare periode en fans vreesden dat een nieuwe richting de serie verder zou vervreemden van haar roots. Het idee om het verhaal te verplaatsen naar het fictieve Ebisugaoka in Japan, en dat ook nog in de jaren zestig, klonk voor velen als een te radicale breuk met het verleden. Toch gebeurde er iets wat niemand had durven voorspellen: Silent Hill f bewijst dat de franchise springlevend is en zich opnieuw weet uit te vinden zonder haar ziel te verliezen.

Na jaren van stilte, mislukte projecten en teleurstellende spin-offs, voelt dit als een ware wedergeboorte. Niet alleen is Silent Hill f een uitstekende horrorgame op zichzelf, het is ook een eerbetoon aan de tradities van Team Silent, vol symboliek, psychologische diepgang en een beklemmende sfeer die veteranen meteen herkennen.

Het spelen van Silent Hill f is in veel opzichten een herkenbare ervaring, ondanks de nieuwe setting. Ebisugaoka, een fictief Japans mijnstadje dat getekend is door recente tragedies, voelt meteen vertrouwd aan. De parallellen met het iconische Silent Hill zijn duidelijk: religieuze culten, een gemeenschap vol geheimen en een constante dreiging die de stad in haar greep houdt. De verschillen maken het echter verfrissend. Door het verhaal te verplaatsen naar Japan in de jaren zestig, raakt de game thema’s die maatschappelijk én cultureel sterk verankerd zijn in die tijd.

De speler volgt Hinako Shimizu, een jonge scholier die zich staande moet houden in een tijdperk waarin vrouwen nauwelijks zeggenschap hebben over hun eigen leven. Wanneer haar stad wordt overspoeld door onverklaarbare gruwelen, verandert haar strijd voor autonomie in een letterlijk gevecht om te overleven. Net als in de klassieke Silent Hill-titels wordt een groot deel van het verhaal verteld via documenten, dagboekfragmenten en details in de omgeving. Hinako’s eigen dagboek fungeert als een onmisbare gids die de psyche van haar personage blootlegt en tegelijk de wereld van Ebisugaoka verder verdiept.

Het narratief stopt niet bij één playthrough. New Game+ voegt nieuwe documenten, dialogen en inzichten toe, waardoor het verhaal gelaagder wordt en verschillende interpretaties mogelijk blijven. Net als de beste Silent Hill-games weigert ook dit deel simpele antwoorden te geven. Symboliek, metaforen en onuitgesproken waarheden maken het een spel dat spelers uitnodigt tot speculatie en analyse, nog lang nadat de credits over het scherm zijn gerold.

Silent Hill f is zonder twijfel een van de engste titels in de franchise. Niet door een overvloed aan goedkope schrikmomenten, maar door een meesterlijk opgebouwde atmosfeer. Van de eerste stap in het duistere stadje voel je de dreiging in de lucht hangen. Geluiden van onbekende oorsprong, groteske silhouetten in de verte en vijanden die plots uit de schaduw verschijnen zorgen voor een constante staat van onrust.

De ontwikkelaars kregen de opdracht om “schoonheid te vinden in terreur” en dat zie je terug in vrijwel elk beeld. Sommige scènes zijn zo gruwelijk dat je de neiging hebt om weg te kijken, maar tegelijkertijd kun je niet anders dan de visuele pracht bewonderen. Elk frame is een macaber kunstwerk. De combinatie van huiveringwekkend design, zorgvuldig kleurgebruik en beklemmende camerahoeken maakt dit waarschijnlijk de meest esthetisch indrukwekkende Silent Hill ooit.

De soundtrack van Akira Yamaoka tilt de ervaring nog verder omhoog. Het bekende gebruik van industriële geluiden, melancholische melodieën en ijzingwekkende stiltes werkt opnieuw hypnotiserend. Muziek en geluidseffecten versterken de beklemming op een manier die geen enkel jumpscare ooit zou kunnen.

Qua gameplay kiest Silent Hill f een gewaagde koers. Er waren geruchten dat de game Soulslike-invloeden zou hebben, en hoewel er elementen zijn die daaraan doen denken, voelt het eerder als een verfijnde vorm van klassieke survivalhorror. Combat is intuïtiever en responsiever dan ooit, maar blijft minimalistisch genoeg om spanning te behouden.

De focus ligt volledig op melee-gevechten, een keuze die logisch is gezien de setting en de Japanse context. Verschillende wapens hebben een eigen duurzaamheidssysteem, waardoor je zorgvuldig moet omgaan met middelen en reparatietools. Dit maakt elke confrontatie beladen, want verlies van een wapen kan het verschil betekenen tussen overleven en een brute dood.

Daarnaast introduceert de game een Faith-systeem dat fungeert als een progressiemechanisme. Je ontwikkelt vaardigheden en speelstijlen die passen bij Hinako’s strijd, maar nooit zo uitgebreid dat het afleidt van de kern: angst en overleving. Een nieuwe moeilijkheidsgraad, Lost in the Fog, biedt veteranen bovendien een extra uitdaging, met vijanden die agressiever zijn en middelen die nog schaarser worden.

De enige echte teleurstelling is het Sanity-systeem, dat uiteindelijk weinig toevoegt. Bij verlies van geestelijke gezondheid loopt enkel je levensbalk leeg, zonder extra hallucinaties of psychologische effecten die dit systeem hadden kunnen onderscheiden. Het voelt als een gemiste kans in een game die anders juist excelleert in symboliek en psychologische horror.

Silent Hill f staat thematisch het dichtst bij Silent Hill 3. Net als Heather in die game wordt Hinako geconfronteerd met een wereld die haar reduceert tot een rol die ze niet wil vervullen. Angst voor verlies van autonomie, onderdrukking door sociale normen en de beklemming van een patriarchale samenleving staan centraal. De game is doordrenkt van feministische thema’s die niet alleen relevant waren in de jaren zestig in Japan, maar ook vandaag nog actueel en herkenbaar zijn.

De symboliek rondom huwelijk, identiteit en sociale verwachtingen wordt vervlochten met het groteske horrorbeeld dat de serie zo uniek maakt. Het resultaat is een game die je niet alleen bang maakt, maar je ook aan het denken zet over de maatschappelijke angsten waaruit die horror voortkomt. Dit maakt Silent Hill f niet alleen een horrorgame, maar ook een culturele spiegel.