Star Ocean: The Divine Force is misschien wel de meest solide Star Ocean-game tot nu toe.

Het lijkt dat Square Enix de Star Ocean-games minder in de spotlight zet dan zijn andere titels. Final Fantasy en Dragon Quest zijn natuurlijk de grote kanonnen, maar dat maakt Star Ocean niet minder onbelangrijk. Het bestaat al 25 jaar en The Divine Force is inmiddels alweer het zesde deel van de hoofdreeks. Star Ocean is een niche in de game industrie en The Divine Force slaagt erin om de aandacht opnieuw naar de bijzondere franchise te trekken.

Het klikte direct met mij en The Divine Force. Dit is een van de weinige spellen waar ik me voor een langere speelsessie heb gevestigd, en voordat ik het wist was het 3 uur ‘s nachts en ik was allebei erg moe en toch wilde ik meer spelen. Ik heb veel dingen gespeeld waar ik absoluut van hield, maar veel games hebben mij niet in dezelfde flow gebracht als The Divine Force dat deed.

In het grote schema van de Star Ocean – tijdlijn speelt The Divine Force zich af tussen Integrity and Faithlessness (de vijfde game) en Till The End of Time (de derde). Dit is niet nodig om van het verhaal van de game te genieten, maar het plaatst Star Ocean: The Divine Force wel op een interessante plek. De vijfde game in de serie bleek verdeeldheid te zaaien, terwijl de derde game een alom aanbeden avontuur uit het PS2-tijdperk is. Echt, Star Ocean: The Divine Force zal fans van beide games aanspreken, vooral vertrouwend op wat werkte in eerdere games en dingen te verbeteren die dat niet deden.

Star Ocean: The Divine Force begint met het hoofdpersonage Raymond Lawrence en de bemanning van zijn koopvaardijruimteschip, de Ydas, die om onbekende redenen worden neergeschoten door een Pangalactic Federation-schip, de Astoria. Dan, na te zijn gevlucht via een ontsnappingscapsule, stort Raymond neer op een onderontwikkelde planeet die bekend staat als Aster IV, en ontmoet hij snel de prinses van het Aucerian Kingdom, Laeticia Aucerius, en haar toegewijde ridder, Albaird Bergholm. Raymond, die ernaar verlangt om leden van zijn bemanning te vinden die ook op Aster IV zijn neergestort, en Laeticia, vastbesloten om vrede en voorspoed in haar koninkrijk te brengen, komen overeen elkaar te helpen.

Star Ocean: The Divine Force  laat spelers kiezen tussen Raymond en Laeticia als hoofdrolspeler. Beide verhalen gebeuren parallel van elkaar, maar de twee hoofdrolspelers gaan uit elkaar tijdens cruciale verhaalmomenten, waardoor het feest verdeeld wordt en er voldoende reden is voor herspeelbaarheid, naast het scheppen van meer context voor bepaalde ontwikkelingen. Je kunt kiezen wie je wilt, maar als je een Star Ocean-nieuwkomer bent, raad ik je aan om voor Laeticia te kiezen, simpelweg omdat ze geen weet heeft van de werelden buiten haar planeet. Haar geleidelijke kennis van het leven van Raymond zou waarschijnlijk helpen bij meeslepende werkzaamheid.

Wat het verhaal betreft, is The Divine Force, geleidelijk met zijn onthullingen, en kiest ervoor om de tijd te nemen met het uitwerken van de kerncast en de planeet die ze bewonen. De eerdere delen van het verhaal draaien zwaar rond het politieke klimaat en de strijd van Aucerius naast Raymonds zoektocht naar zijn vrienden. De sci-fi-elementen waar de serie om bekend staat, zijn netjes verweven met specifieke plotbeats op deze onderontwikkelde planeet, en smelten uiteindelijk samen naar grotere bedreigingen aan de horizon.

Hoewel sommigen misschien teleurgesteld zijn door een behoorlijk deel van het spel dat zich afspeelt in een unieke wereld, vond ik deze implementatie tot het einde, omdat er een duidelijke focus en diepte is in een gebied waaraan spelers gehecht zullen raken, versterkt door slimme sci-fi-integratie. Je zult Aster IV echt leren kennen en begrijpen, hoewel de aantrekkingskracht ervan echt afhangt van of je zelfs gedwongen wordt door de benarde toestanden waarmee het wordt geconfronteerd.

Hoewel ik me vermaakte en geïntrigeerd voelde door verschillende factoren, kan ik gemakkelijk zien dat sommige spelers de eerste helft van het verhaal droog vinden, voornamelijk vanwege het onderwerp. Hoewel de tweede helft drastisch toeneemt in betrokkenheid en spanning, is het naar mijn mening in de buurt van de hoogten van de franchise. Fans van Star Oceans 1, 2, 4 en 5 zullen ook een paar leuke verwijzingen en directe callbacks naar personages en gebeurtenissen uit die titels zien, waardoor een waarderend bindweefsel ontstaat dat me deed glimlachen.

Verder de cast onmiskenbaar fantastisch is. Elk partijlid biedt unieke bijdragen aan ieders relaties, en ze zijn meestal sympathiek. De motivaties van een paar selecte partijleden kunnen in de late game enigszins twijfelachtig lijken, maar hun algehele dynamiek maakt deze compensatie goed.

Bovendien keert een van de terugkerende mechanica van de serie, Private Actions, terug, waardoor de hoofdrolspeler speciale scènes kan initiëren met partijleden in steden. Helaas zijn de scènes niet detecteerbaar op de kaart en moeten ze consequent door de steden worden bekeken. Toch helpt dit om hun uiteindelijke zichtbare acquisitie des te lonender te maken.

De Engelse stemmencast versterkt die bovengenoemde scènes, evenals het hoofdverhaal. De leveringen van de hoofdpersonen zijn allemaal echt uitstekend, behalve Laeticia, die niet per se arm is; ze heeft een heel bijzondere manier waarop ze haar lijnen levert, wat even wennen kan zijn. Vreemd genoeg is de wegwerpdialoog van sommige stedelingen niet goed gemengd met de VGM, dus ik hoop dat dit is opgelost. Hoe dan ook, de spraakkwaliteit verzacht onschatbaar wat een van de grootste minpunten van deze titel zal zijn, de presentatie. Het is duidelijk dat The Divine Force geen uitzonderlijk hoog budget kreeg, aangezien de omgevingen, tussenfilmpjes en texturen een duidelijke mate van glans missen.

De andere grote fout met deze inzending zijn de prestaties, althans op PlayStation 5. De framerate is meestal vrij stabiel; afgezien van lichte lagspikes, zijn er specifieke steden waar het vreselijk puft. De zeehaven van Rytha is waar dit probleem het meest prominent aanwezig is. Wat dit allemaal vreemd maakt, is hoe de velden en grotere steden relatief soepele framerates hebben.

Qua gameplay gebeurt er hier veel. Laten we eerst eens in de exploratie duiken. Tegen het begin krijgen spelers een apparaat genaamd DUMA, dat talloze voordelen biedt, zoals het toestaan ​​om over een bepaalde afstand door de lucht te vliegen. Deze functionaliteit is de basis van beweging, en man, het is veel te verdomd leuk. Ondanks de pure eenvoud van vliegen, was het altijd enorm bevredigend om te gebruiken, vooral omdat elk belangrijk gebied expliciet is ontworpen om zijn vrijheid aan te vullen.

Elke beschaving, elk deel van de wereldkaart en dungeons hebben uitgespreide platforms en soms zelfs puzzels om op te lossen die alleen mogelijk zijn via DUMA-gebruik. Hoewel misschien het meest schokkend, zijn de DUMA-kristallen die je via deze navigatie kunt verzamelen, gebruikt om de verschillende faculteiten van het apparaat te versterken. Ik betwijfel of iemand had verwacht dat Star Ocean een soort collectathon-aspect zou implementeren, maar het is er en het is verrassend verslavend. De versnelling die DUMA’s zweefvliegen verleent, is ook significant omdat het zo opwindend is.

Uitgestrekte uitgestrektheden die normaal enkele minuten nodig zouden hebben om te doorkruisen, worden cathartisch verminderd op een manier die de reizen nog steeds indrukwekkend maakt. Ondanks dat snelle reizen beschikbaar was tijdens de meeste punten in het spel, merkte ik bijvoorbeeld dat ik vaak door eerder verkende kaarten zweefde voor de pure lol ervan. En alsof dat nog niet genoeg is, ontgrendel je uiteindelijk de mogelijkheid om een ​​extra vlucht in de lucht uit te voeren, waardoor het gevoel van vrijheid verder wordt versterkt. Die factoren maakten de verkenning van The Divine Force uiteindelijk tot een van mijn favorieten in elke JRPG.

Actieve vaardigheden, die in wezen buffs en debuffs zijn, helpen de toepassingen die door het ketensysteem worden veroorzaakt nog verder te diversifiëren, naast het feit dat items kunnen worden ingevoerd. Meestal kunnen deze twee factoren het beste worden aangepast voor gebruik via de ingedrukte gezichtsknoppen vanwege het gekoppelde karakter van de opeenvolgende aanvallen. De hoeveelheid experimenten hier, ondersteund door handmatige personage-switching mid-gevechten, is echt meeslepend. Omdat iedereen verschillende voor-, nadelen en algemene speelstijlen heeft, zijn er altijd andere manieren om gevechten aan te pakken om de elementen fris te houden. Helaas is de AI van de partij niet bepaald de slimste als het gaat om gevaarlijk terrein en het vermijden van bepaalde vijandelijke aanvallen, maar verder zijn ze meestal in orde.

De groei van personage-gameplay is altijd een onderdeel geweest van de centrale identiteit van Star Ocean, en het is passend overvloedig weergegeven in The Divine Force . Gevechten geven karakters SP, die worden gebruikt voor het ontgrendelen van knooppunten in ieders unieke Skill Trees, bestaande uit onbewerkte stat-boosts, hogere weerstanden en gevechtsvaardigheden. Bovendien wordt SP gebruikt om de gevechtsvaardigheden en gerelateerde velden te upgraden. Er is genoeg karakteraanpassing om op te merken, en het faalt nooit om te voldoen.

Star Ocean identificeerde zich meestal samen met zijn liedjes dankzij de voortdurende betrokkenheid van de legendarische componist Motoi Sakuraba, en The Divine Force stelt niet teleur. Hoewel het niet mijn favoriete soundtrack in de franchise is, voelt het nog steeds als een typische Star Ocean en worden er enkele gewaagde instrumentale risico’s genomen voor onderscheid en identiteit. Toegegeven, het algemene gevechtsthema kan repetitief worden om naar te luisteren, maar dat is mijn enige klacht.