Review: Still It Runs

In Still It Runs ontwaak je als een eenzame kat in een vervallen huis, diep in het Japanse platteland. Het is stil — te stil. Terwijl je voorzichtig door de donkere gangen sluipt, voel je dat iets je in de gaten houdt. Overal liggen sporen van het verleden: gebroken theekopjes, vergeelde foto’s, resten van een leven dat plotseling tot stilstand kwam. Wat is er met de familie gebeurd die hier ooit woonde? En wie, of wat, is de schaduw die je volgt?

De kracht van Still It Runs ligt in zijn eenvoud. Als kat verken je de ruimte vanuit een uniek perspectief: laag bij de grond, kwetsbaar, afhankelijk van geluid en beweging. Elk krakend vloerdeel kan je verraden. Elk miauwtje kan iets wakker maken dat beter slapend was gebleven. De spanning stijgt langzaam maar onverbiddelijk, terwijl je fragmenten van herinneringen verzamelt om te achterhalen wat er zich in dit huis heeft afgespeeld.

Het spel is een pure stealth-ervaring waarin stilte je grootste wapen is — en geluid je doodsvonnis. Zodra het wezen dat door de gangen dwaalt je hoort of ziet, rest er maar één optie: rennen. De angst wordt tastbaar wanneer je door smalle gangen vlucht, met slechts het ritme van je eigen hartslag en het geklop van klauwen op hout als begeleiding.

Achter deze intense ervaring schuilt een verhaal van rouw en herinnering, geschreven door de Japanse horrorauteur Sesuji. Zijn invloed is voelbaar in elk detail: van het spaarzame gebruik van geluid tot de benauwende sfeer die als een mist in elke kamer hangt. Still It Runs voelt als een interactieve nachtmerrie waarin je niet alleen probeert te ontsnappen aan een monster, maar ook aan het verdriet dat in de muren is blijven hangen.

Grafisch is de game ingetogen, maar indrukwekkend. De ontwikkelaars combineren handgemaakte 3D-omgevingen met AI-gegenereerde texturen en achtergrondelementen, die vervolgens met de hand zijn bewerkt. Het resultaat is een visueel overtuigende wereld die tegelijk realistisch en onwerkelijk aanvoelt, alsof je droomt met open ogen.