Stranger of Paradise is een goede game, maar het had de potentie om een ​​geweldige game te worden.

Alleen al het bestaan ​​van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is, nou ja, vreemd. Toen Square Enix aankondigde dat het de geliefde Final Fantasy 7 opnieuw zou maken, was dat logisch. Het was tenslotte de game die ‘s werelds meest ironisch genoemde serie op de kaart zette – een game die veel JRPG-fans nog steeds dierbaar is. En met zoveel andere geliefde games in de serie om uit te putten, is het creëren van een spin-off geïnspireerd op het nu 35-jarige en grotendeels vergeten origineel een vreemde keuze. Het spel zelf is nog vreemder.

Stranger of Paradise biedt een nieuwe kijk op het kale verhaal van zijn gepixelde voorganger, waarbij ontwikkelaar Team Ninja de serie een meer edgy toon geeft. Dat was tenminste waar het voor ging, maar een huiveringwekkende dialoog van over-the-top karakters ziet het spel pal langs het rijk van koelte varen en vierkant in een veld met kaas landen. Het grotendeels onzinnige plot ziet onze groep helden, geleid door Jack Garland, op weg om kristallen te herstellen en de kwaadaardige opperheer te doden die bekend staat als Chaos, die misschien wel of niet eens bestaat. Elk van de karakters van het spel kan worden samengevat met één bijvoeglijk naamwoord. Er is de geestige Jed, de strenge Ash, de weemoedige Neon en Jack, die alleen kunnen worden omschreven als gedreven, en gedreven door slechts één verlangen. Om Chaos te doden. Ondanks al zijn absurditeit is het verhaal niettemin vermakelijk,

Hoewel het vergevingsgezinder is dan Nioh, heeft Stranger of Paradise meer gemeen met de samoerai-geïnspireerde Soulslike dan de Final Fantasy-serie. De vele aspecten van gevechten voelen in het begin overweldigend aan, maar de mechanica klikt verrassend snel. Het Job-systeem biedt een schat aan verschillende vechtopties, voor verschillende speelstijlen. Vijanden worden dik en snel naar je toe gegooid, en het kunnen schakelen tussen klassen en het in- en uitschakelen van vaardigheden zorgt voor ontmoetingen die zowel robuust als bevredigend zijn. Als een mooie knipoog naar de roots van de serie, ga je zelfs de strijd aan met Final Fantasy-favorieten zoals Cactuars, Marlboros en Tonberries.

Gevechten krijgen extra diepgang dankzij Soul Shield, een alternatieve methode voor reguliere blokkering die de Break Gauge van een vijand vermindert. Als je deze meter volledig opgebruikt, kun je binnenduiken met Soul Burst, een opzichtige finisher die vijanden kristal ziet veranderen voordat ze op spectaculaire wijze in kleine stukjes uiteenspatten. Het is zowel glad als onmiskenbaar bevredigend. Je kunt ook tijdelijk bepaalde vaardigheden absorberen met Soul Shield om terug te gebruiken tegen je vijanden. De dodelijke aanval van 1000 naalden van een Cactuar tegen de springerige dreiging, roept een gevoel van pure verrukking op als je een Final Fantasy-fan bent die al lang aan de ontvangende kant staat van deze stekelige, kenmerkende zet.

Hoe solide het gevecht van Stranger of Paradise ook is, het is niet zonder tekortkomingen. Magie gaat niet zo goed over in de snelle gevechten van de game als melee. Het uitspreken van spreuken was allemaal goed en wel in de dagen van turn-based gevechten, waar vijanden geduldig stonden te wachten op een op elementen gebaseerd beuken, maar omdat je op zijn plaats wordt gehouden voor de aanzienlijk lange cast-tijden, ben je in feite een zittende eend. En als je voor een langere tijd stilstaat, is dit een zekere manier om je zoektocht naar chaos-moord abrupt te beëindigen. Je hebt ook alleen de mogelijkheid om on-the-fly tussen twee functieklassen te wisselen. Om je stijl verder te veranderen, moet je de actie stoppen om naar het menu te gaan. Het is een merkwaardige beperking die op gespannen voet staat met de verder ruime mate van vrijheid die de game biedt.

Een aspect dat baat zou hebben bij het verlagen van de variëteit, is het buitsysteem van de game. Elke ontmoeting en kist biedt nieuwe wapens en uitrusting. Druppels komen zo vaak voor dat ze zinloos worden, omdat je constant door menu’s bladert om een ​​iets puntiger zwaard of een iets betere bandana uit te rusten. Een ander geval van te veel is het constante gebabbel tussen teamgenoten dat niet zo nuttig is als eentonig en onnodig. Als je de vraag van je feest hoort wat er in een kist kan zitten of aankondigt dat ze een opslagpunt hebben gezien, elke keer dat je ze tegenkomt, zou je willen dat je volgende verheven schat een aantal stiltedrankjes zou bevatten.

De keuze van de moeilijkheidsgraad draagt ​​bij aan het toegankelijke karakter van de game. Verhaalmodus vermindert de moeilijkheidsgraad aanzienlijk, terwijl je met een informele optie door gevechten kunt razen. Er is ook een modus met een hogere moeilijkheidsgraad die een ervaring biedt die het best als brutaal kan worden omschreven. De standaard ‘Action’ setting zorgt voor een flinke uitdaging die perfect de kloof overbrugt tussen hersenloze overwinningen en frustrerende herhalingen. Bazen zullen je warm houden, maar de dreiging is nooit onoverkomelijk als je vertrouwd raakt met hun aanvalspatronen en leert wat de beste tijden zijn om te blokkeren, te ontwijken en wraak te nemen met de enorme reeks vaardigheden die tot je beschikking staan. Levels zijn lineair maar ingewikkeld gedetailleerd, met tal van lichte puzzelelementen en stiekeme snelkoppelingen om te ontgrendelen.

Voor het grootste deel zien deze locaties, liefdevol geïnspireerd op eerdere Final Fantasy-titels, er mooi uit, in ieder geval in helder verlichte gebieden, maar het kan moeilijk zijn om iets te zien in de meer schimmige secties van het spel, zelfs na het wisselen met de weergave-instellingen. De game draait soepel met 60 fps, maar maalt tot een slakkentempo wanneer hij wordt opgevoerd tot 120 fps, vooral wanneer je een vijandige Soul Burst uitvoert.

Hoewel het niet zonder problemen is, is Stranger of Paradise een onmiskenbaar stijlvol en charmant belachelijk avontuur. De solide en boeiende gevechten, gevarieerde omgevingen en de manier waarop de game kan worden aangepast aan je favoriete speelstijl en moeilijkheidsgraad, zorgen voor een Final Fantasy-titel die schittert ondanks zijn aanzienlijk donkerdere stijl. Hoewel het een van de meest dynamische gevechtssystemen biedt die de serie heeft gezien, maken het schetsmatige verhaal en de halfbakken cast het ook een van de meest oppervlakkige toevoegingen. Deze trashy B-filmversie van de serie is misschien een beetje ruw aan de randen, maar het is niettemin een plezierige en fascinerende herinterpretatie van de oude escapade waarmee het allemaal begon.