De filmachtige horrorgame Until Dawn was een hit toen het in 2015 werd gelanceerd, wat Sony en ontwikkelaar Supermassive Games ertoe aanzet samen te werken aan nog een paar exclusieve games. Nu is die relatie niet langer van toepassing, met Bandai Namco die The Dark Pictures Anthology: Man of Medan op meerdere platforms publiceert, waarbij het hoge niveau gelukkig nog steeds aanwezig is.

Man of Medan wijkt eigenlijk niet zoveel af van wat je over het algemeen zou verwachten. The Dark Pictures Anthology wordt voorgesteld als een serie op zichzelf staande horrorspellen waarbij elk inspiratie haalt uit een subgenre van horrorfilm. Dit debuut gaat specifiek over de invasie van het huis en het spookverhaal in een frisse nieuwe draai aan dingen.

Anthologische horror bestaat al tientallen jaren op het gebied van literatuur, radio, film en televisie, hoewel er een enigmatisch personage nodig is dat bekend staat als ‘The Curator’ om onbekende gamers kennis te laten maken met het concept. De zachte Brit – uitstekend uitgevoerd door Pip Torrens en verankerd in zijn weelderige bibliotheek – doorbreekt de vierde muur door cryptische monologen rechtstreeks naar de camera te leveren, een almachtige mate van kennis weer te geven en ook evenementen met een bredere context te bieden.

Omlijst door The Curator, zoals alle toekomstige Dark Pictures-games zullen zijn, begint Man of Medan met een flashback. Losjes gebaseerd op de echte legende van een drijvend spookschip genaamd de SS Ourang Medan, worden spelers teruggebracht naar 1947 om zich bij een paar jonge Amerikaanse soldaten te voegen tijdens hun reis naar huis uit de Tweede Wereldoorlog. Dit gedeelte biedt een gesluierde blik op de noodlottige nacht dat het schip zijn griezelige reputatie heeft verdiend, maar maakt niet de sterkste eerste indruk omdat het duidelijk is dat het paar niet met dezelfde zorg en aandacht tot leven is gebracht als de belangrijkste van de game gegoten.

Vooruitlopend op 2019 wordt een selectie van vijf speelbare personages met een reeks botsende en complementaire persoonlijkheidskenmerken geïntroduceerd. Misschien wel het meest opvallend is de onbezonnen Conrad, gespeeld door Shawn Ashmore, die samen met iedereen zijn diva-momenten heeft om je te helpen bij het creëren en inschrijven in een drama-gevulde groepsdynamiek. De game sluit nauw aan bij wat je zou verwachten van klassieke tienerhorror, maar dankzij de inherente interactiviteit van Man of Medan zul je nooit in de verleiding komen om uitgeput naar het scherm te schreeuwen als een hersendood slachtoffer iets stoms doet nodig hun eigen dood uit. Hier heb je de controle en kun je erachter komen of je echt hebt wat nodig is om te overleven.

Als gevolg van een vroege ontmoeting met enkele lokale piraten bevindt de bemanning zich uiteindelijk aan boord van de nu vervallen SS Ourang Medan. Het is hier dat de dingen uit de hand lopen, met een schijnbaar bovennatuurlijke entiteit die een etherische bedreiging vormt van de ene kant als de eerder genoemde piraten aan de andere kant dragen. Wordt ontpit als de dubbele underdog produceert een doordringende gespannen sfeer, waardoor je je afvraagt ​​wat er om elke hoek is en je bijna verbiedt om de controller neer te leggen.

Natuurlijk dragen het geroeste metaal en ongezonde krakende geluiden verder bij aan een griezelig gevoel van onbehagen terwijl ze door de claustrofobe, labyrintische stalen gangen varen. Omgevingen zijn rijk gestructureerd, verbluffend verlicht en worden altijd op hun best getoond dankzij de vaste camerahoeken van de game. Deze invalshoeken helpen ook om het verhaal effectiever over te brengen, met technieken zoals titels met frames en voyeuristische cameraplaatsing die foreshadowed; het is ongelooflijk filmisch, zelfs tot aan de kenmerkende zwarte balken en het gebruik van focustrekken om te controleren wanneer je wat ziet.

Karaktermodellen zien er ook fantastisch uit, maar hun gezichtsanimaties kunnen een vleugje van de griezelige vallei om zich heen hebben. Veel hiervan kan worden toegeschreven aan het feit dat de game gebruik maakt van echte acteurs en niet voldoet aan fotorealisme, wat een vreemde ontkoppeling veroorzaakt die niet ongezien kan worden. Het kan zeker afleidend zijn, vooral in combinatie met zeldzame gevallen van slecht schrijven en/of stemacteren, maar deze voelen zich meestal thuis in een spel dat openlijk cheesy horrorfilms aantrekt.

‘Speelbaar’ is een zin die bij deze gelegenheid misschien enige frictie kan veroorzaken, omdat de gameplay over het algemeen erg basic is. In de regel dicteren quick time events de richting van alle actiescènes, waarbij falen gevolgen kan hebben die even ernstig kunnen zijn als de permanente dood van een hoofdpersonage, terwijl de rest van uw tijd wordt besteed aan langzaam door het schip lopen en fysiek communiceren met tactiele aanwijzingen in om te proberen te ontcijferen wat er aan de hand is.

Karakterbewegingen voelen zwaar en bijna omslachtig aan, duidelijk meer gedreven door een verlangen naar realistische animaties dan een pittige reactie op spelersinvoer, waardoor het voelt alsof je aan het poppenspel bent in plaats van elk van de speelbare personages te belichamen. Dit kan opzettelijk zijn, omdat The Curator er wel op wijst dat spelers in hun rol gebeurtenissen ‘verstoren’, maar het is desalniettemin vervelend wanneer je jezelf niet goed kunt afstemmen op de interactie met een object.

Zelfs als je dat allemaal in ogenschouw neemt, wordt elke gameplay-klacht minder belangrijk met het besef dat het verhaal het duidelijke middelpunt is van Man of Medan: een afdeling waar het grondig wordt afgeleverd. Er is hier geen illusie van keuze, maar elke schijnbaar onbeduidende beslissing heeft mogelijk verstrekkende gevolgen, die altijd worden gerespecteerd door de indrukwekkend mailbare continuïteit van de game. Dit (samen met verzamelobjecten, achievements en ontgrendelbare extra’s) maakt het herhalen van Man of Medan een opwindend vooruitzicht, maar vooral als het online wordt gedaan met een vriend om het verhaal vanuit nieuwe personageperspectieven te zien ontvouwen.