Review: The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered

Negentien jaar geleden zette The Elder Scrolls IV: Oblivion een nieuwe standaard voor openwereld-RPG’s. Met een uitgestrekte wereld, ongekende vrijheid en een gezonde dosis Bethesda-chaos veroverde de game de harten van miljoenen spelers. Nu is er Oblivion Remastered, een remake in Unreal Engine 5 die probeert diezelfde magie opnieuw tot leven te wekken. En hoewel het eindresultaat op veel fronten indrukwekkend is, is het zeker niet zonder mankementen, zelfs niet op een krachtige PC met een RTX 3070 Ti en een Ryzen 9 5900X.

Laten we eerlijk zijn: Oblivion Remastered ziet er fantastisch uit. Op een systeem als de jouwe draait de game grotendeels soepel op de hoogste instellingen met ray tracing-effecten ingeschakeld. Cyrodiil baadt in prachtig licht, de bossen en heuvels ogen levendiger dan ooit, en de steden hebben een nieuw niveau van detail gekregen dat de oude game eindelijk recht doet.

De overgang naar Unreal Engine 5 is niet enkel cosmetisch: belichting, schaduwen en materiaalreflecties zorgen ervoor dat de wereld veel atmosferischer aanvoelt. Karaktermodellen zijn flink verbeterd, al behouden ze bewust een licht cartooneske stijl die trouw blijft aan het origineel. Wie verwacht dat alles hyperrealistisch is, zal merken dat deze remake visuele flair combineert met nostalgische herkenbaarheid, en dat werkt.

Met een RTX 3070 Ti en een Ryzen 9 5900X presteert Oblivion Remastered goed, maar niet foutloos. Op 1440p (QHD) draait de game meestal tussen de 60 en 90 fps op ultra, inclusief ray tracing. In dichte bebossing of steden met veel NPC’s kunnen de framerates kortstondig dippen naar 50-60 fps, vooral bij snelle camera-rotaties. Dit is geen dealbreaker, maar toont wel dat optimalisatie nog ruimte voor verbetering heeft, zelfs op krachtige hardware.

De laadtijden zijn daarentegen indrukwekkend snel. Dankzij je SSD en CPU zijn fast travel, quicksaves en gebiedsovergangen vrijwel direct, een wereld van verschil met de PS3-ervaring van weleer.

Wel merkten we incidenteel kleine haperingen (microstutters) bij het betreden van nieuwe gebieden, wat vermoedelijk te wijten is aan streaming van werelddata in Unreal Engine. Een toekomstige patch kan dit hopelijk gladstrijken.

De kern van Oblivion is vrijwel intact gebleven. Je wordt nog steeds losgelaten in Cyrodiil om je eigen pad te kiezen: strijdmagiër, sluipmoordenaar, alchemist, of alles tegelijk. De vrijheid is ongeëvenaard en voelt nog steeds uniek, zelfs tussen moderne RPG’s.

Wel zijn er belangrijke verbeteringen aangebracht. Gevechten voelen strakker aan dankzij nieuwe animaties, impactvolle geluidseffecten en een verbeterde gebruikersinterface. Je hebt nu ook visuele feedback bij treffers, zoals schadecrosshairs, wat het vechtsysteem intuïtiever maakt.

Ook visuele cues in dialogen en quest-tracking zijn lichtjes herzien, waardoor je minder afhankelijk bent van het logboek. De originele charme van het stugge NPC-gedrag is overigens behouden, soms hilarisch, soms verwarrend, maar altijd memorabel.

Helaas sleept Oblivion Remastered nog wat ouderwetse ballast met zich mee. Dungeon-design is grotendeels hetzelfde gebleven: veel copy-paste grotten en ruïnes met een doodlopend einde. Ook de queststructuur kan repetitief aanvoelen, zeker wanneer je halverwege een missie moet wachten op een bepaald tijdstip of wéér dezelfde afstand moet afleggen zonder betekenisvolle variatie.

Deze frustraties zijn nooit echt opgelost en kunnen botsen met de verwachtingen van de hedendaagse speler. Bethesda en Virtuos lijken ervoor gekozen te hebben het spel trouw te houden aan zijn roots, en dat is een tweesnijdend zwaard.