Review: The Elder Scrolls Online: High Isle

De nieuwe regio’s van High Isle zijn wederom geweldig qua ontwerp, de quests zijn fantastisch geschreven en er is veel te doen.

Verken een schilderachtige archipel in The Elder Scrolls Online: High Isle and the Legacy of the Bretons, het nieuwste hoofdstuk in de nu acht jaar oude MMO. Een verhaal over bedrog en corruptie verborgen in stadjes aan de baai, gekoppeld aan nieuwe metgezellen en een intrigerend in-game ruilkaartspel.

Het verhaal van het hoofdstuk van dit jaar draait om politieke intriges en de beruchte Three Banners War. Terwijl een top wordt georganiseerd door de eervolle Society of the Steadfast, heeft de Ascendant Order anarchistische doelen die vanuit de schaduw naar boven komen. Meer dan miljoenen Elder Scrolls Online (ESO)-spelers verkennen nu dit paradijselijke eiland dat rijk is aan cultuur en architectuur, prachtige kastelen en opwindende toernooiterreinen.

Avonturiers kruipen door de jungle van het gevangeniseiland Amenos, net ten noorden van het High Isle. Deze weelderige plek is de thuisbasis van politieke gevangenen, criminelen en dissidenten die een ondeugende rol spelen in het verhaal. Door deze twee zones te verkennen, zullen spelers genoeg te doen hebben met extra content die overal bezaaid is. Er verschijnen altijd nieuwe missies of interessante items en honderden uren aan content om te spelen (waarbij je alle eerdere DLC-content negeert die je hebt gemist).

High Isle heeft geen iconische schurk om van te houden of te haten, in tegenstelling tot Mehrunes Dagon in het Blackwood Chapter van vorig jaar. Het richt zich meer op de complexe zaken van Tamriel en de Ascendant Order. De personages tijdens de reis zijn goed gemaakt, met sympathieke persoonlijkheden die niet vervelend worden of te houterig aanvoelen, zoals Lady Arabelle Davaux, het voormalige lid van Lion Guard en Ring of Daggers die je al vroeg ontmoet.

De plotlijn en opbouw van het verhaal zijn niet zo boeiend als in de vorige DLC. Het is ongetwijfeld een meer geaard avontuur, wat een aangename afwisseling is van de grote en bombastische gebeurtenissen van de inhoud van vorig jaar. Toch staat het hoofdverhaal van High Isle minder op het spel en voelt het resultaat lang niet zo indrukwekkend aan.

Na het succes van Blackwood met het introduceren van metgezellen, zijn fans enthousiast om twee nieuwe vrienden te krijgen om mee te verkennen. Ember en Isobel zijn duidelijk enorme verbeteringen ten opzichte van Bastian en Mirri, met een meer persoonlijke en herkenbare karakterisering.

Isobel Veloise is een enthousiaste Bretonse die als Tempelier naast de speler reist. Door haar verstandhouding en goedkeuringsbeoordeling te verbeteren, ontgrendelt ze leuke quests die voortbouwen op Isobels achtergrondverhaal en mogelijke ex-geliefde, Aurelia. Ember is een Khajiit Sorcerer met een ruwe opvoeding. Haar zoektochten voeren je door een kort maar boeiend verhaal over het vinden van de verloren leden van haar familie. De vaardigheden van Ember en Isobel zijn niet alleen visueel indrukwekkend, maar ze zijn ook nuttig in gevechtssituaties. Zelfs nuttiger dan sommige avonturiers die in matchmaking worden aangetroffen.

Deze twee nieuwe NPC’s zijn geweldige toevoegingen aan ESO’s metgezellen, bouwen voort op de originelen en markeren hopelijk het pad voor meer boeiende verhaallijnen en solo-inhoud voor de MMO.

De Volcanic Vents zijn een verademing na een teleurstellend jaar zonder wereldgebeurtenissen. Spelers uit heel Tamriel werken samen om één gemeenschappelijke vijand uit te schakelen. In tegenstelling tot de moeilijke Harrowstorms van Greymoor, zijn ze niet zo uitdagend en climax en worden ze uiteindelijk knarsende hotspots als sterkere spelers met geweldige uitrustingssets meedoen. De eindbaas voor de wereldevenementen zou wat sterker kunnen zijn, maar het gevoel van samenwerking met andere spelers weer bij deze opstanden is altijd erg leuk.

Het grootste nadeel van High Isle is het ontbreken van Alliance War player versus player (PvP) content. De community heeft de afgelopen jaren zonder succes serieuze aandacht gevraagd voor PVP. Zenimax Studios wil weliswaar focussen op het verbeteren van de prestaties van de MMO alvorens voort te bouwen op de eerlijk ruige Alliance War. Het is jammer, aangezien de hoofdverhaallijn betrekking heeft op de Three Banners War en een soort verhaallijn zo gemakkelijk zou kunnen werken. Toch vermindert de verwaarlozing het aantal PvP-spelers dagelijks, waardoor het moeilijker wordt om prioriteit te geven aan ESO’s meer populaire verhaal- en proefinhoud.

Dread Sail Reef stelt maximaal 12 spelers in staat om een ​​reeks vervelende piraten en angstaanjagende monsters aan te pakken. Het begint met je groep die een eiland bestormt dat in het bezit is van vijanden en verhoogt de inzet naarmate de expeditie vordert. Vergelijkbaar in grootte en reikwijdte met Rockgrove uit de ESO: Blackwood Chapter van vorig jaar, je weet wat je kunt verwachten. Het is meer spannende actie voor jou en je vrienden.

Bazen zijn gevarieerd met meerdere mechanische wendingen om je op de been te houden. Het Reef Guardian-gevecht is bijvoorbeeld vergelijkbaar met het Earthgore-gevecht aan het einde van de Bloodroot Forge-kerker. The Reef Guardian zal dupliceren en splitsen in maximaal vier of vijf versies van zichzelf, wat snel denken en een goed begrip vereist van hoe de rotsaltaren en het gebied werken om deze vijand op de juiste manier uit te schakelen. Lylanar en Turlassil en tot slot de gigantische Tideborn Taleria zijn ook beide spannende veldslagen.

Het is misschien niet de langste proef, maar het is ongelooflijk goed ontworpen. Tussen de bazen door rennen houdt meer in dan alleen hordes van het pad afslaan. Zelfs het kanonnenvoer heeft een paar trucjes in petto, dus je hebt een slimme strategie en bemanning nodig om hier ongeschonden doorheen te komen. Dreadsail Reef is gemakkelijk de beste proef tot nu toe.

High Isle voegt nieuwe avonturen, een sensationeel proces en een rijk plot van politiek bedrog toe. De DLC verkoopt echter Tales of Tribute, een spin-off digitaal kaartspel waarin spelers kracht opbouwen en speciale klanten tevreden stellen.

De missiereeks Tales of Tribute begint bij Gonfalon Bay. Je kunt ofwel rechtstreeks naar de Gonfalon Gambling Hall gaan of notities verzamelen die verwijzen naar de nieuwe minigame die over de regio verspreid is. Welk pad je ook neemt, het brengt je bij Brahgas, een Wood Elf ingesproken door Pippin uit Lord of the Rings, die het unieke tijdverdrijf introduceert.

Dit is een uniek puntenbouwspel dat zijn oorsprong vindt in High Isle. Aan het begin van elke wedstrijd kiezen tegenstanders uit vier unieke Patron Decks om het tavern deck te vullen. Deze kaarten worden in het midden van de tafel geplaatst zodat spelers met munten kunnen kopen en hun handen kunnen opbouwen. Patron Decks bevatten een reeks kaarten die aan elkaar zijn gebonden, zoals een pak met traditionele speelkaarten. Er zijn veel strategieën om uit te proberen met acht unieke Patron Decks om te verzamelen, bestaande uit ongeveer 20 kaarten en allemaal met verschillende mechanics en combo’s.

Elke overwinning levert aantrekkelijke beloningen op via een rangsysteem, zoals meubels, stenen transmuteren en zelfs een verhaallijn bevorderen door te strijden tegen specifieke NPC’s. Hoewel de quests niet uitzonderlijk lang of opwindend zijn, is Tales of Tribute erg verslavend als je het eenmaal onder de knie hebt.

In tegenstelling tot The Elder Scrolls Legends is het niet zo eenvoudig als het lijkt en het kost wat tijd om het te begrijpen. Toch is het onderscheidend en Tales of Tribute is een hoogtepunt voor het High Isle Chapter.