Review: The Lord of the Rings: Gollum

The Lord of the Rings: Gollum is een stealth-, actie- en platformavontuur met een aantal interessante ideeën, maar komt niet van de grond.

Soms kan een gebeurtenis of personage een grote impact hebben op de oorspronkelijke fictie, maar niet de juiste keuze voor een eigen spotlightproject. Het is moeilijk om een ​​krachtiger voorbeeld te bedenken dan The Lord of the Rings: Gollum, een game die de aantrekkingskracht van zijn bronfranchise fundamenteel verkeerd begrijpt en zich concentreert op een personage dat, in bijna elke mate, de verkeerde keuze is voor een hoofdrolspeler. Dat gezegd hebbende, is het niet onmogelijk om je de game voor te stellen die op de een of andere manier de ongebruikelijke premisse-klik heeft gemaakt. Dit is niet dat project; net als zijn ellendige en jammerlijke voorsprong, kan dit spel het beste ten koste van alles worden vermeden.

Gollum volgt het verhaal van de titulaire kerel in de periode tussen The Hobbit en The Lord of the Rings, voornamelijk tijdens zijn slavernij en misbruik in Mordor en de daarmee verband houdende ontsnapping om zijn kostbare ring te achtervolgen. Met zijn saaie kleuren, focus op wrede en onaantrekkelijke personages en op karwei gerichte gameplay, voelt het op gespannen voet met de meeste kernprincipes en thema’s van Tolkiens fictie. Zelfs ontdaan van de connectie met dat geroemde legendarium, is het vertellen van verhalen slecht tempo, meanderend en vaak onsamenhangend. Een veelbelovende verkenning van de dichotomie tussen het personage Gollum en Smeagol lijkt aanvankelijk overtuigend, maar wordt nooit op een zinvolle manier gebruikt.

De gameplay is voornamelijk verdeeld tussen ouderwetse lineaire traversale sequenties en onhandige, oninteressante stukjes stealth. Bij het navigeren door de podia is het springen onnauwkeurig, podia zijn slecht gestructureerd om te communiceren waar je heen kunt, en de camera is log, of soms zelfs kapot, draait helemaal ondersteboven tijdens het klimmen of weigert te draaien om de volgende noodzakelijke sprong te bekijken. Ik stierf herhaaldelijk en vaak aan sprongen die gemakkelijk hadden moeten zijn of ten onrechte geraden waar het volgende platform kon worden bereikt. De enige kleine zegen zijn frequente checkpoints om de klap van de eindeloze herhalingen te verzachten.

Hoewel verschrikkelijk, verlangde ik naar die platformscènes elke keer dat de game overschakelde naar een van zijn overvloedige stealth-sequenties. In tegenstelling tot elk modern stealth-spel, heeft Gollum geen interessante trucs of hulpmiddelen om deze passages te verrijken. In plaats daarvan kan de glibberige hoofdrolspeler alleen tussen de schaduwen glijden langs onmetelijk domme bewakers, over paden waarvan het moeilijk te weten is of je gezien zult worden. Er ontstaat geen gevoel van meesterschap of controle over de omgeving. Nogmaals, respawns zijn constant. Telkens wanneer de game me vroeg of ik naar het laatste checkpoint wilde herladen, was het een wilskracht om door te gaan.

Technische problemen en slechte implementatie zijn er genoeg. Door het mixen van geluid zijn stemmen vaak moeilijk te horen. Karaktergezichten (vooral die van Gollum) zijn slecht geanimeerd of helemaal niet. Figuren op het scherm bewegen perfect synchroon met elkaar, zoals in vroege PS2-games. Texturen zijn modderig en missen details. Meer dan eens eiste het spel een doel dat niet functioneerde of verscheen en niet respawnde bij het herstarten van een checkpoint; alleen het hele niveau opnieuw doen zou het probleem oplossen.