We bevinden ons in een vreemde tijd van talloze videospellen die zijn geïnspireerd op het werk van Howard Philips Lovecraft. The Sinking City is de nieuwste game van dit moment, van ontwikkelaar Frogwares. Als die naam op een of andere manier bekend voorkomt, komt dat omdat dit de ontwikkelaar is van de langlopende serie Sherlock Holmes-spellen. En daarin ligt het grootste verkoopargument van The Sinking City: de focus op detectivewerk. Je zult je innerlijke detective naar boven moeten halen, want dit is een spel dat je geest aan het werk zet.

Er is echt veel ambitie achter The Sinking City. Het verhaal is gebaseerd op een van de verhalen van Lovecraft dat zich afspeelt in een open wereld waar je vaker je verstand moet gebruiken. In sommige opzichten lukt het; de wereld waarin je je bevindt is perfect griezelig en verontrustend, terwijl de leiding over het kraken van een zaak boeiender was dan ik had verwacht. Toch belemmeren technische problemen (en beperkingen) vaak de ervaring om zijn volledige potentieel te bereiken. Maar als je een fan bent van verwarde verhalen en mysteries met te veel webben om te tellen, kan dit gewoon hét verhaal voor je zijn.

Ik veronderstel dat er geen betere plek is om deze recensie te starten dan de titulair zinkende stad zelf. Zoals elk goed Lovecraft-verhaal speelt The Sinking City zich af in een fictieve New England-omgeving. Deze keer speelt de actie zich af in Oakmont, Massachusetts. Het is een stad die wordt geteisterd door ontberingen, omdat deze het recente slachtoffer zijn van aanhoudende overstromingen. Je krijgt echter het gevoel dat er iets mis was met Oakmont, lang daarvoor.

Terwijl  de setting van The Sinking City verre van de meest robuuste open wereld is die ik heb gezien, is er veel te doen. Het ontwerp is heerlijk vochtig en grof, met een perfect retro gevoel (The Sinking City vindt plaats in de jaren 1920). Als een stad die gedeeltelijk is ondergedompeld, zijn er tal van plekken waar wegen zijn vervangen door rivieren. Als lopen geen optie is, moet je af en toe met een motorboot varen. Hoewel ik zeker problemen had met deze boottocht (iets dat we zullen bereiken), heeft het veel te betekenen voor de algehele persoonlijkheid van Oakmont. Met zijn eigen religie en ruilsysteem, voelt Oakmont echt als een wereld op zichzelf.

En Oakmont voelt, tot op zekere hoogte, erg levend aan. Het zit vol met NPC’s, van wie velen arm zijn. Helaas is veel ervan meestal oppervlakkig; een meerderheid van de NPC’s kan op geen enkele manier worden geïntervenieerd. En terwijl  de kaart van The Sinking City  open is, is de open wereld meer een façade. Je kunt niet echt overal heen reizen, omdat de meeste gebouwen ontoegankelijk zijn. Ik voelde me nooit echt ondergedompeld in Oakmont en zijn cultuur, hoewel ik het zeker niet erg vond om door deze walgelijke stad te jagen.

Terwijl de zinkende stad  meer dan een horrorstad is, is het echt meer een mysterie dan iets anders. Je bent in de rol van privé-detective Charles Reed, die meer dan een paar skeletten in zijn kast heeft. Geteisterd door verontrustende visioenen (blijkbaar samen met velen in het hele land), vertrekt hij naar Oakmont, met beloften van antwoorden. Natuurlijk is er veel meer dan wat er aan de oppervlakte verschijnt.

The Sinking City is vooral een verhalend verhaal over de noirs. Geen vijf minuten later in Oakmont is Reed bezig om de gruwelijke moord op de zoon van een van de machtigste figuren van de stad op te lossen. Vanaf daar spart het verhaal alleen maar spiralen, waardoor expedities die verkeerd zijn gegaan, generatiesoude sekten en verborgen agenda’s van bijna iedereen in de stad zijn onthuld. En ik zou het niet anders willen.

Het mysterieoplossende aspect was veruit mijn favoriete onderdeel van The Sinking City. Frogwares houdt je hand niet erg veel, en hoewel je vaak een locatie krijgt, is de rest aan jou. Je wordt vaak aan je lot overgelaten en doorzoekt de vele archieven van de stad om een ​​soort van voorsprong te vinden. En in een plaats delict, zal je waarschijnlijk gebruik maken van de Mind’s Eye, een hulpmiddel waarmee Reed kan zien wat anderen niet kunnen, om zo te zeggen. Het openen van een bovennatuurlijke gateway van soorten, de Mind’s Eye is de sleutel tot het verzamelen van al het bewijs dat nodig is om een ​​zaak te kraken. Helaas gaat dit ten koste van zijn gezond verstand (hier een meetbare meting).

Maar zoals bij elke goede detective moet je uiteindelijk de aanwijzingen zelf samenstellen. Met behulp van het “Mind Palace”, verzamel je de verschillende aanwijzingen die in een case zijn gevonden om tot een conclusie te komen. Maar let op; veel van deze conclusies zijn open van opzet. Er zijn tenslotte twee kanten aan elk verhaal. Rollenspel als detective is gemakkelijk  De grootste kracht van The Sinking City  .

Helaas, hoe graag ik ook door dit verwrongen konijnenhol liep, de reis was niet altijd even soepel. Meer dan een paar technische minpuntjes en algehele beperkingen gaf me een pauze. Ik heb nog nooit visuele downgrades of framerate-hikken tegengekomen, maar er waren veel momenten waarop het openen van de kaart een wachtspel werd. Normaal gesproken zou dit geen probleem zijn, ware het niet dat de kaart tijdens het avontuur noodzakelijk is.

Nu wil ik niet laten lijken alsof dat alleen voor mij het spel heeft gebroken, omdat dat niet het geval was. Wat echter bijna gebeurde, was het navigeren door de boot. Zoals ik al zei, je zult op een boot moeten vertrouwen als je heel Oakmont wilt verkennen. De boot zelf bedienen was een moeizame ervaring, hoewel ik veronderstel dat het voor de periode on-brand kan zijn. Maar dat is geen excuus voor de keren dat ik vastzat op een stuk puin dat in de oceaan zat, of de tijd dat ik letterlijk vast kwam te zitten in een dok. Er waren tijden dat ik het spel moest herstarten, omdat ik helemaal niet kon bewegen.