Review: We Were Here Forever

We Were Here Forever is een geweldige keuze als je wat quality time thuis wilt doorbrengen met een vriend.

Zie je, de We Were Here-spellen zijn volledig coöperatieve ervaringen, waarbij je samen met een partner moet samenwerken om je een weg te banen door elke titel. Dus nam ik mijn collega mee, die ook dol is op een goed puzzelspel. Omdat de voorwaarden voor chaos en onenigheid natuurlijk vervuld waren, laadden we ons in en gingen we meteen aan de slag om voort te bouwen op onze twijfelachtige synergie en ons een weg te banen door de openingssecties van We Were Here Forever.

Als je nieuw bent in de serie of wat betreft puzzelspellen in het algemeen dan hoef je nergens bang voor te zijn, want We Were Here Forever biedt een soepele moeilijkheidsgraad die je voor het eerst niets zal doen verbazen uur of twee. Het lijkt een beetje op It Takes Two, behalve dat je in plaats van tegen je partner over de bank te schreeuwen nadat ze voor de vierde keer niet op de Roomba zijn gesprongen, de in-game walkie-talkies gebruikt om met elkaar te communiceren. Het is een handige toevoeging en bespaart je het opstarten van spraakprogramma’s van derden, zoals Discord.

Toen wij voor het eerst wakker werden in Castle Rock, bevonden we ons op verschillende paden – een terugkerend verschijnsel in het spel. Nauwelijks hadden we onze oriëntatie gevonden, we werden begroet door enkele eenvoudige teasers die symbolen matchen die ons zouden helpen om ons een idee te geven van waar het spel om draait. De verstrekte voorgerechten waren zeker naar onze smaak terwijl we voorzichtig aan de knoppen draaiden, aan de wijzerplaten draaiden en vrolijk door de startsegmenten huppelden. En toen kwamen knoppen in het spel.

Toen we eenmaal bij elkaar waren gekomen, kwamen we toevallig een gokautomaat tegen die in een muur was ingebouwd. De ene kant had de machine zelf, met vijf symbolen onder de wielen, terwijl de andere een paneel had met zes knoppen – elk met dezelfde symbolen aan de voorkant – met vier veersloten op een glazen deur waarin de buit was ondergebracht die we later nodig zouden hebben . Onnodig te zeggen dat het een ingewikkeld stuk kit is.

Terwijl ik de symbolen van de ene kant riep, ging mijn collega aan de slag om ze aan de andere kant in te drukken. Nada. We hebben een paar verschillende methoden geprobeerd om ze in te voeren, maar elke keer hoorden we niet het zacht bevestigende geluid van succes dat het spel speelt wanneer een puzzel is opgelost. Nadat we onze hoofden tegen de muur hadden geslagen, namen we de uitvoerende beslissing om van kant te wisselen, wat gunstig bleek omdat ik bij toeval de belangrijkste aanwijzing tegenkwam die kort daarna tot de oplossing zou leiden.

Op symbolen gebaseerde raadsels vormen zeker een deel van de beproevingen van We Were Here Forever, en het is de eerste keer in lange tijd dat het bezit van een brein vol met eclectische popcultuurreferenties (en weinig anders) van pas komt. Een symbool in de ene puzzel lijkt op Mike Wazowski van Monsters Inc., een ander lijkt een beetje op een van de Among Us-personages met Shrek-oren – sussy. Er is zelfs een symbool dat doet denken aan de Trademark-val die wordt gebruikt door Valorant’s Chamber (een voor alle competitieve FPS – gamers die er zijn).

Ondanks een schat aan gedeelde culturele idiomen tussen ons, werd codificatie – en in ons geval herhaalde hercodering halverwege het uitwerken van een oplossing – van elk symbool een knelpunt. Met tegenzin toegeven aan het verwijzen naar iets dat duidelijk leek op het Fnatic-logo in het voordeel van ‘mathematische X’ omwille van de vooruitgang was bijna net zo moeilijk als de puzzel zelf. En geloof me, de puzzels die we tegenkwamen bij onze ontsnapping uit Castle Rock hebben ons zeker geplaagd, en soms zelfs gekweld op ons collectieve beetje hersencellen. Met andere woorden, knoppen zijn slecht.

Hoewel We Were Here Forever het wiel niet opnieuw heeft uitgevonden als het gaat om hersenkrakende raadsels, is het speelboek voor het grootste deel een netjes gepresenteerd boekdeel. Van vervloekte gokautomaten, tot portaalpuzzels, tot knoeien met pijpen zoals de Super Mario Maker, er is een behoorlijke hoeveelheid afwisseling. Bij een aantal taken zou de balans van elke speler die actief deelneemt aan fysiek gehannes met een of ander chic ding om het open te laten zwaaien met een bevredigend geluid echter te ver in één richting scheeftrekken, waardoor een van ons zich niet meer betrokken voelt totdat de andere deden wat ze moesten doen.

Als het gaat om de algehele presentatie, behoudt We Were Here Forever dezelfde gestileerde beelden als zijn voorgangers. Taken zijn goed ingebed in de game-omgevingen, zelfs als sommige van de locaties behoorlijk voetgangers kunnen zijn om over te scharrelen — we kwamen ook vaak forse lag-pieken tegen bij het laden in nieuwe zones, waardoor overgangspunten janky werden.

Hoewel we niet echt in beslag werden genomen door de opening van de spelonkachtige gebieden en de donjon, maakte de verleiding om met de lokale fauna onder de oceaan te kletsen en allerlei vreemde lekkernijen te maken in een bemost moeraslab tegen de achterkant van het spel zeker goed voor het.

Verder weg van land en zee vind je zelfs mijn favoriete puzzel, met magische deuren (Monsters Inc. slaat weer toe) die lijkt te bestaan ​​in zijn eigen kleine zakje ruimte-tijd. We Were Here Forever verhoogt de ervaring echt wanneer het leunt op die meer fantastische en buitenaardse elementen, hoewel het het risico loopt sommige van zijn meer middeleeuwse machinaties een beetje flauw te laten voelen.

Wat dat betreft, is het tijd om het verhaal van We Were Here Forever aan te snijden. Uit het hoofd is er iets over een koning en een enge verzegelde nar, maar het geheel was grotendeels oninteressant en diende als weinig meer dan achtergrondgeluid. Maar om eerlijk te zijn, als je twee laat-20-plussers hebt met een steeds kleiner wordende hersenspanwijdte die hun maximale craniale output gebruiken om 10-12 uur aan puzzels in één keer op te lossen, is er niet veel ruimte meer voor verhalen, hoe aangrijpend het ook is.

We Were Here Forever is een sterke toevoeging aan de serie en biedt tal van leuke uitdagingen voor jou en je partner in crime. Er zijn echter enkele problemen met het tempo in een aantal van de puzzels, waardoor jij of je vriend veel te lang blijft rondhangen. Hoewel dit de meest ambitieuze aflevering van Total Mayhem Games tot nu toe is — met momenten van magie overal verspreid — doet het nog steeds niet genoeg om het genre echt te pushen, hoewel ik ernaar uitkijk om te zien waar de ontwikkelaar de serie vervolgens naartoe brengt.