My Hero Academia heeft bij veel fans een speciaal plekje in het hart. In zowel Japan als in de Verenigde Staten en Europa volgen veel mensen het verhaal van de helden en slechteriken met de manga en de anime. Het was slechts een kwestie van tijd voordat Bandai Namco de rechten claimde en het de videogamebehandeling te geven. My Hero One’s Justice doet het erg goed en weet op de juiste manier de serie vertegenwoordigen door middel van de oogverblindende visuele pracht waar de serie om bekend staat.

My Hero One’s Justice heeft één ding perfect gedaan: het algehele visuele ontwerp. De meest hardcore fanatici van de show hoeven zich nergens zorgen over te maken – elke held en slechterik behoudt zijn opvallende kenmerken en zijn kenmerkende vechtcapaciteiten. De levels die binnen deze game zitten, moeten ook herinneringen oproepen aan de beste momenten uit de anime (de UA Arena ziet er bijvoorbeeld net zo uit als in de anime). De soundtrack die de anime ondersteunt is niet in de game opgenomen, maar de nummers die de sfeer maken van gevechten en afzonderlijke menu-opties zijn er wel degelijk.

Vanuit een gameplay-standpunt is My Hero One’s Justice gemakkelijk te begrijpen. Elk personage heeft toegang tot een basiscombo, een assortiment Quirk-aangedreven speciale bewegingen, assisteert aanvallen van twee begeleidende partners en twee krachtige superbewegingen. De open arena’s bieden de strijders voldoende ruimte om rond te snuffelen en alles maar dan ook alles op hun pad te verslaan. De complexiteit van het vechtsysteem wordt duidelijk als het gaat om de tijd om niet-blokkeerbare aanvallen op het juiste moment te activeren en aangepaste combo’s te maken uit de gehele moveset van een personage. Dit is niet het type jager dat competitief gespeeld zal worden bij grote vechtgame toernooien – het is gewoon een leuke fighter die genoeg doet om te voorkomen dat het op een alledaagse fighting game lijkt. De impactvolle gevechten en flitsende aanvallen die tijdens het spelen te zien zijn, doen veel om My Hero Academia- fans tevreden te stellen met alle actie die op hun scherm losbarst.

De belangrijkste modi waar je het meeste tijd in zult steken zijn de verhaal- en missiemodi. My Hero One’s Justice biedt een bespeelbare hervertelling van de gebeurtenissen die plaatsvonden na het ontstaan ​​van het UA Sports Festival. De Story-modusstructuur bestaat voornamelijk uit het doornemen van talloze tekstvakken ondersteund door stilstaande beelden, wat een jammerlijk ongeïnspireerde benadering is. Er zijn een paar belangrijke cutscenes in deze modus, maar voor mijn gevoel zijn dit er te weinig. Een verhaal-achtige ervaring verwant aan de Naruto: Ultimate Ninja Storm- spellen zou wonderen hebben gedaan hier. Het gedeelte van het verhaal waarbij je de het speelt is leuk, maar de schurkenkant van het verhaal wordt snel vermoeiend, je gedwongen wordt namelijk gedwongen om elke slag af te spelen vanuit het perspectief van de slechterik. Een compleet nieuwe – originele verhaallijn zou veel meer de voorkeur hebben gehad dan het spelen van een groot aantal al te bekende scènes.

De missies bieden een veel betere ervaring. Je hebt de taak om een ​​team van drie personen samen te stellen en verschillende missies op te nemen met steeds wisselende uitdagingen. Hier krijg je de kans om je favoriete helden en schurken een hoger niveau te geven terwijl je tegenstanders van een hoger kaliber tegenkomt. Het wordt behoorlijk verslavend als je de missies herhaalt die dubbele XP bieden en je team op niveau brengen voor nog moeilijkere missietypen. De Arcademodus biedt je typische ladder-gebaseerde indeling als het gaat om het onder ogen zien van een reeks vijanden. Dus spelers hebben twee andere fatsoenlijke modes om zich mee bezig te houden, zodra ze zich een weg hebben gebaand door de ho-hum Story-presentatie.

Grafisch is het spel redelijk in orde. Persoonlijk vond ik de 3D-modellen niet erg hoogstaand, met name als je deze modellen vergelijkt met die uit andere games zoals Xenoblade Chronicles 2, maar ze zijn wel trouw aan de ontwerpen uit de serie. Tijdens het vechten merk je dit echter minder dan wanneer je de models stilstaand ziet. De menu’s, evenals de cutscenes die je in de verhaalmodus terugziet, zien er strak uit. Het geheel doet je denken aan de stijl van een stripboek, wat dus ook perfect past bij een game over superhelden. De soundtrack is niet erg uniek, maar ook niet slecht. Er komt weinig muziek terug uit de originele serie. Het stemacteerwerk is echter uitstekend; alle originele stemacteurs zijn voor deze game teruggekeerd, en hun iconische peformances zijn dan ook erg energiek en voor de fans meteen herkenbaar. Het is daarentegen wel noemenswaardig dat de audio alleen in het Japans beschikbaar is, wat jammer is voor de fans van de Engelstalige dub