Bioware wist velen te verrassen met de aankondiging van Anthem. De meer lineaire verhalende games van de studio werden verruild voor iets dat zich meer leek te richten op het bevechten van vreemde wezens en betere wapens en uitrusting verkrijgen samen met andere spelers. Een onverwachtse keuze die weinig hadden zien aankomen. Betekende dit een afscheid van diens wortelen om in de voetstappen te treden van games als Destiny en The Division? Na de eerste paar uur van Anthem gespeeld te hebben kunnen we verzekeren dat Bioware nog steeds trouw blijft aan diens eigen pad.

Alles begint met een indrukwekkend filmpje waarin we een korte samenvatting krijgen van wie de Freelancers zijn, waarom de wereld niet vol zit met de Iron Man-achtige pakken en hoe alles dusdanig is misgelopen dat het grootste gedeelte van de bevolking niet buiten de muren van Fort Tarsis durven te waden. Het is duidelijk dat Bioware de fundering heeft neergelegd voor een fascinerend universum vol met mysteries en potentie. De fort heel veel interessante personages waarmee je kunt praten of kunt horen praten over hun dagelijkse problemen en gerieven. We hebben enorm genoten van hoe dit ons in klassieke Bioware-stijl de mogelijkheid biedt om zelf te bepalen hoeveel van het verhaal je meekrijgt. Ben Irving, de lead producer van de game, wist ons te vertellen dat dit de studio de kans geeft om het lopende verhaal uit te breiden. Natuurlijk hebben we geen idee wat er gebeurt na de eerste paar uur, maar dit begin wist zeker onze interesse te wekken.

Datzelfde geldt voor de gameplay. Wellicht heb je het al eerder gehoord, maar dit moet benadrukt worden: Anthem voelt absoluut geweldig. De lucht in springen of jezelf van een klif afwerpen om vervolgens je ‘boosters’ te activeren is zowel een eitje als een sensatie. Dit is erg belangrijk, aangezien zowel de omgevingen en gevechten met vliegen en zweven in gedachte zijn gemaakt. Of je nu door watervallen heen schiet, onder een overkoepelende rotswand vliegt of van links naar rechts ‘barrel-rolls’ uitvoert terwijl je onderliggende vijanden bestookt – alles voelt intuïtief en responsief. Daarmee bedoelen we ook letterlijk “alles”, aangezien het overduidelijk is waarom de mensheid zijn laatste hoop in deze Javelins heeft geput.

Bioware heeft zonder twijfel zichzelf verbeterd wat het vechten betreft. Bij ieder wapen voelt het alsof deze impact heeft als je het in de juiste situatie gebruikt. Vaak is dat te danken aan de messcherpe besturing en de feedback die je krijgt als je de ’trigger’ overhaalt. Dat is echter niets in vergelijking met je vaardigheden en Ultimates. Het is bijna euforisch om een grote groep vijanden te vernietigen met de clusterraketten van de Ranger, een van de grotere tegenstanders te zien verdwijnen in de blikseminslag van de Storm of door alles en iedereen heen te snijden met de vlijmscherpe messen van de Interceptor. Deze met de vaardigheden van andere spelers combineren voor nog krachtigere combo-aanvallen maakt alles nog bevredigender, vooral als het uitmondt in een magnifieke berg ‘loot’ met vrijwel een oneindig aantal verschillende ‘perks’ en attributen. Sommige perks op verschillende componenten en infusies kunnen elkaar complimenteren, terwijl andere misschien één procent meer kans oplevert om vijanden in de fik te zetten dan degene die je al gebruikt.

Dan hebben we nog het visuele plaatje en diegene die bang zijn om de Mass Effect: Andromeda-achtige animaties terug te zien keren, kunnen gerucht adem halen. Bioware zegt weliswaar dat de gedeeltes in Fort Tarsis in first-person plaatsvinden omdat het de speler meer de game intrekt, maar je kan er vanuit gaan dat het ook is omdat ze precies weten hoe de game eruitziet. De gezichtsanimaties zijn makkelijk een van de beste die we hebben gezien van de indrukwekkende Frostbite-engine en bij het in third-person verkennen van de buitenwereld is het niet anders. Je voelt je echt cool als je Interceptor een salto maakt vanaf de klif en er is een combinatie van angst en bewondering als een van de grotere Titan-vijanden opduikt. Dat maakt het verkennen van de weelderige omgevingen en buitenaardse complexen waarin vijanden tegenstanders, zo klein als wolven en zo groot als wolkenkrabbers, ronddwalen de kers op de taart.